Lieve Sterre, je berichtje was echt niet teveel; geen zorgen. Zodra dat het geval was geweest, had ik dat aangegeven of niet gereageerd (meteen). Inmiddels doe ik steeds meer dingen zonder schuldgevoel; ik hou mensen op afstand waaraan ik geen behoefte heb, maar jij valt daar absoluut niet onder.

Ik ben het zeker met je eens; alles is al gezegd. Er niet meer naar vragen is echter een ander uiterste. Het went namelijk niet, ook al ligt m'n moeder nu voor de vijfde keer in het ziekenhuis in korte tijd.

Wat ik nu extreem kut vind, is dat m'n moeder zo'n 1-2 keer per dag een enorme huilbui heeft. Niet wat tranen over d'r gezicht, maar echt huilen met uithalen. M'n vader en zus zijn echt schatten en superlief voor d'r (zus is nu weer thuis trouwens), maar ze zijn beiden niet van zich raad weten met m'n moeder die geheel overstuur is. Ze aaien haar dan enigszins onbeholpen over d'r been of over d'r arm en ze geven ook aan dat ze op zulke momenten wensten dat ik er was. De keren dat ik het meemaakte, word ik er niet ongemakkelijk van. Ik pak haar vast en hou haar net zo lang vast tot ze is gekalmeerd. Als ik dit typ krijg ik tranen in m'n ogen dat dit nu niet kan en dat ik het zo graag wel zou willen kunnen doen nu voor d'r, want ze houdt me zo stevig vast ook op zo'n moment. Ik denk ook dat ze me daarom mede heel erg mist nu; die fysieke aanwezigheid ontbreekt nu op de manier waar zij behoefte aan heeft. Maar nogmaals, niets ten nadele van mijn zus en vader, want die zijn echt heel lief voor d'r. Ik denk dat zoiets in je zit (knuffelige) of niet; dat het geen kwestie is van onwil, want ik kom uit een heel warm nest. M'n zus zegt ook dat ze dan gewoon zich geen raad weet en alleen maar denkt: "Was Izar er nu maar, ik begin alleen maar rationeel te praten en dat heeft geen nut."

Soms zit ik thuis en zie ik weer voor me hoe ze gillend in het bed lag, m'n vader de verpleging erbij halend en ik die maar over d'r hoofd aaide omdat ze helemaal 'weg' was van de pijn. Dat soort beelden maken me erg verdrietig.