20 Aug 2014 00:21 door Biechtje
Deels zal dit in liefde & relaties passen, maar aangezien het grotendeels mijn probleem is heb ik gekozen het bij persoonlijk te zetten. Ik wil het liever niet onder mijn eigen naam hebben, vandaar anoniem.
Tussen mijn schoonmoeder en mij gaat het vanaf het begin niet goed. We hebben gewoon geen enkele klik. We zijn totaal verschillend, we hebben heel andere denkwijzen. Ik merk dit vooral in de opvoeding die ik gekregen heb van mijn ouders en de opvoeding die mijn man gekregen heeft van zijn ouders. Ik vind mijn ouders leuke mensen, zijn moeder vind ik gewoonweg geen leuke vrouw. Nu komt dit uiteraard voort uit het feit dat het 'eigen' is, maar deels ook omdat er zo ontzettend veel verschillen tussen ons zitten. Het onderwerp 'schoonmoeder' is altijd een lastig punt tussen mijn man en mij. De meeste meningsverschillen die wij hebben gaan hierover. Nu ook weer: man wil haar graag meenemen op onze vakantie. In september gaan we. Ik zie het alleen niet zitten om twee weken met haar op vakantie te zijn. Vorig jaar hebben we een week vakantie, van onze drie weken vakantie in het buitenland, met haar en zijn broertje + vriendin doorgebracht. Ik heb geen leuke week gehad. Ik heb me alleen maar geërgerd, aan hun allemaal eigenlijk.
We zijn een aantal keer met mijn familie op vakantie geweest. Man vindt het met iedereen gezellig, hij kan het met iedereen vinden. Hij is niet zo moeilijk. Ik ben dat wel. Ik heb écht geen leuke vakantie met zijn moeder erbij. Als het aan mij ligt gaan we nooit (meer) met zijn moeder op vakantie. Hij vindt dit niet eerlijk, wat ik heel goed begrijp. Het ís ook helemaal niet niet eerlijk van mijn kant. Ik ben hierin heel egoïstisch. Omdat ík het geen leuke vrouw vindt, ontneem ik mijn man de mogelijkheid ooit nog met zijn moeder op vakantie te gaan. Terwijl ik wel heel graag mijn eigen familie om me heen heb. Ik snap mezelf niet. Nou ja, ik snap mezelf eigenlijk wel, ik kan het voor mezelf natuurlijk allemaal goedpraten. Ik heb ik mijn hoofd heel goed zitten waarom ik dit allemaal vind, wat mijn redenen zijn. Tegelijk wéét ik dat ik me daaroverheen moet zetten. Mijn man zegt zich ook weleens te ergeren aan mijn moeder/vader/zusjes, maar hij legt het veel makkelijker naast zich neer. Ik kan dat gewoon niet. Waarom ben ik op dit gebied zo egoïstisch? Als ik van een afstand naar mezelf kijk vind ik mezelf vreselijk. Dan heb ik een hekel aan het feit dat ik zó ontzettend aan mezelf en mijn eigen gevoel denk. Ik wil hierin veranderen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Dit verhaal moet voor jullie ontzettend warrig zijn. Het is heel lastig hier neer te zetten, aangezien het hele verhaal erg lang is en het onderdeel 'vakantie' nog veel meer omschrijving vergt. Maar i.v.m. herkenning wil ik hier niet teveel plaatsen. Ik wil jullie daarom vragen dit niet te quoten, ik wil het graag weer weg kunnen halen.
Ik zit dus eigenlijk zo met mezelf in de knoop wat betreft dit onderwerp. Aan de ene kant vind ik dat ik het volste recht heb om te mogen zeggen dat ik schoonmoeder echt niet mag en daarom geen vakantie met haar door wil brengen. Aan de andere kant wéét ik dat dit onterecht en erg pijnlijk voor mijn vriend is. Echter, iets naast me neer leggen is erg moeilijk. Ik zie dus heel goed in dat ik heel oneerlijk en gemeen ben. Hoe krijg ik zoiets onder controle?