RYW schreef:- de rest even weggehaald voor het geval je dat liever niet in een quote hebt -
Ook al kan ik weinig doen hierin... Wat zouden jullie doen?
Ik ga even reageren vanuit m'n eigen ervaring, want ik herken hier een heleboel in. Eigenlijk alles. Ik ben zelf 3,5 jaar geleden afgestudeerd als arts en als ANIOS begonnen en heb sindsdien in diverse ziekenhuizen gewerkt. Eerst als ANIOS en sinds een kleine 2 jaar als AIOS. Daarbij heb ik ook alles voorbij zien komen wat jij hier noemt: werkdagen van 14 uur zonder pauzes (en dan ook nog 2 op de 3 weekenden dienst, zonder compensatie), en daarover klagen is geen optie want dat kost je je opleidingsplek. Collega's die consequent heftige, complexe gevallen "leuk" noemen en zeuren als er een avond niets ernstigs binnen komt. En in dat rijtje kan ik ook nog wel even doorgaan.
Tegelijkertijd weet ik ook dat dit niet binnen elk ziekenhuis hetzelfde is, ook binnen hetzelfde specialisme. Hoe het er aan toe gaat hangt van veel dingen af: werken de specialisten goed samen of vechten ze elkaar de tent uit, hoe groot is de groep assistenten, krijg je ook de complexe gevallen of gaan die naar een ander ziekenhuis in de buurt? Ik ben begonnen als ANIOS cardiologie in een groot niet-academisch opleidingsziekenhuis in Den Haag met een veel te kleine groep arts-assistenten. Daar werkten we elke dag van 7.45u tot 20-21.00u en dan waren we eigenlijk nog niet klaar. We werden om alles afgezeken door de bazen: niks was goed en elke vraag was teveel. En dan had ik ook nog 2 uur reistijd per dag, 1 uur heen en 1 uur terug. Ik heb het een half jaar volgehouden, maar ik ging er volledig aan onderdoor, en met mij het overgrote deel van mijn directe collega's. Ik heb toen op dezelfde functie gesolliciteerd bij een academisch ziekenhuis in een andere grote stad (waar ik nu nog werk). Precies hetzelfde werk, maar 2x zoveel assistenten op minder bedden. Waar Den Haag pure productie was had ik hier ineens de tijd om af en toe wat langer met patiënten te praten dan strikt noodzakelijk was. En ik was ineens elke dag om 18.00u klaar en fietste ik in een kwartiertje naar huis.
Dat je vriend aan zijn huidige baan onderdoor gaat lijkt me logisch, het zou eerder vreemd zijn als hij het vol zou houden. Tegelijkertijd snap ik heel goed dat hij wil doorzetten: een jaar interne helpt écht enorm op een opleidingsplek voor huisarts en daarnaast levert het ook nog een half jaar verkorting op de opleiding op.
Nu ga ik toevallig per 1 september switchen van opleiding, toevallig naar interne, en daarbij word ik de eerste twee jaar in een klein ziekenhuis in de buurt geplaatst. Ik heb momenteel twee directe collega's die eerder op die afdeling hebben gewerkt en weet van hun dat het daar heel leuk werken is. Ik ben daar nu een paar keer geweest, heb de groep leren kennen en de sfeer en de werkdruk zijn echt niet te vergelijken met wat je vriend nu meemaakt. Dit wordt dus mijn 5e ziekenhuis, vijf vergelijkbare afdelingen, en echt niet altijd zulke extreme werkomstandigheden. Wat ik daarmee wil zeggen is dat er voor je vriend ook vergelijkbare mogelijkheden liggen. Of eigenlijk, dat hij die zelf kan creëren. Ook binnen interne. Hij kan hetzelfde traject dat hij voor ogen heeft ook vol maken binnen een ander ziekenhuis. Het is volkomen normaal en geaccepteerd dat je als ANIOS regelmatig switcht van ziekenhuis. Zo heb ik zelf in 4 ziekenhuizen gewerkt voordat ik in opleiding ging, vaak maximaal een half jaar, en ik ben er nooit op aangesproken tijdens een sollicitatie. En ik heb al mijn banen altijd gekregen via open sollicitaties: ook dat is voor een ANIOS-plek heel gebruikelijk, vanwege het hoge verloop.
Dus als je je vriend wil helpen, dan is mijn tip om eens voorzichtig te opperen dat hij ook om zich heen zou kunnen kijken. Om hem na te laten denken in welke andere ziekenhuizen hij eventueel zou willen werken en gewoon eens een paar open sollicitaties te versturen. Wie weet komt er iets uit en wordt z'n leven er een stukje makkelijker en leuker door.
05 Aug 2014 18:46 
