Sorry voor het lange verhaal, ik heb altijd wat moeite met iets kort en bondig formuleren

N. heeft nog steeds een speen. Ze krijgt hem in bed en net voor het slapen gaan als we een verhaaltje lezen.Nu ze drie is geworden vinden we het wel tijd dat dat ding de deur uit gaat. Ruim een half jaar geleden hebben we het al eens geprobeerd, dat was op zijn zachtst gezegd geen succes. Ik vertelde toen dat we dan over een tijdje op een avond haar speen beneden op de kast zouden laten en dat als ze dan sliep dat de spenenfee haar speentje dan mee zou nemen en er een cadeautje voor op de plaats zou leggen. Ze leek het allemaal heel goed te begrijpen, begon er zelf wel eens over en kon dan heel rustig precies vertellen hoe het zou gaan. Een tijdje later werd het 's avonds gaan slapen ineens een heel drama. Ze heeft twee avonden tot overgeven aan toe gehuild en was finaal overstuur. En toen kwam het hoge woord er uit; ze was bang dat de spenenfee zou komen. We hebben haar toen uiteraard meteen gerustgesteld en ik heb samen met haar een brief aan de fee geschreven dat N. haar speentje graag nog even wilde houden. Daarmee was de kous toen af en ze ging 's avonds weer zonder problemen slapen.

Een maand of twee geleden hebben we het idee om de speen weg te doen weer opgepakt en regelmatig met haar besproken dat als ze drie is ze een grote meid is en hem niet meer nodig heeft. Dat we hem dan samen in een envelop doen en naar de spenenfee sturen. Die geeft hem dan aan een klein baby'tje en N. krijgt dan een cadeautje terug (deze keer niet dat ze hier in huis komt, achteraf is dat natuurlijk logisch dat dat een eng idee is). Al die tijd ging het prima, we praatten er regelmatig over maar niet dagelijks ofzo. So far so good. Maar nu is ze zondag drie geworden en is het moment daar. Gisteren hebben we samen met haar afgesproken dat we hem vrijdag op de post gaan doen. Gisteravond was het weer drama met slapen. Ze wilde absoluut niet in haar eigen bed. Nou heeft ze wel vaker dat het daar niet zo lukt om in slaap te vallen, dan mag ze in ons bed terwijl wij gewoon beneden zijn en dan gaat het altijd prima. Maar nu mocht ik haar daar ook niet alleen laten. Ik ben twee tellen even beneden geweest en in die twee minuten heeft ze weer over gegeven van het huilen. Ze wilde absoluut niet slapen, zei dat ik altijd bij haar moest blijven. Ze gaf aan dat ze pijn in haar buik had maar na even navragen ging het dus om haar speen. Ze zei snikkend dat ze hem heel erg zou missen. En toen brak mijn moederhart Vandaag heb ik het er bewust niet over gehad en ze is heel vrolijk in slaap gevallen.

Nu komt dus mijn vraag, wat zouden jullie doen? Mijn vriend neigt nu volgens mij naar uitstellen van het afbouwen omdat ze er zo verdrietig van werd. Ik vond het ook erg moeilijk om te zien en ik vind het ergens gemeen haar iets af te pakken waar ze nog zo aan gehecht is. Maar aan de andere kant wordt ze er nu wel erg groot voor, haar tanden beginnen wat scheef te staan en langzamerhand komt ze ook wel op een leeftijd dat ze weet dat als ze maar genoeg stennis schopt dat ze hem mag houden. Uiteindelijk zullen we er toch een keer doorheen moeten en ondanks dat ik er tegenop zie zal ik ook blij zijn als we het straks achter de rug hebben.