Ik zou hem er niet mee lastig vallen. Het gaat voor hem niks opleveren en het is al zo lang geleden. Lekker laten rusten.

Je zegt zelf dat je weinig tot geen contact met hem hebt, dus ik zou het niet doen. Hoe zou je het zelf vinden als je uit het niets een mailtje krijgt waarin de boodschap is "sorry dat ik 10 jaar geleden vreemd ben gegaan."?

Vanwege herkenbaarheid doe ik het even in het biechttopic..

Vorig jaar oktober besloot ik de stap te nemen naar de huisarts te gaan omdat ik niet lekker in mn vel zat. In het verleden had ik een zware depressie gehad en ik had het gevoel weer die kant op te glijden dus ik wilde op tijd actie ondernemen.
Voordat ik bij psycholoog terecht kon, had ik elke week een gesprekje met de huisarts, ze wilde me in de gaten houden. Een paar weekjes later kon ik terecht bij mn psycholoog. Al snel kwam de diagnose middelmatige depressie. Ik vond het vreselijk om de diagnose te krijgen en onbewust heb ik toen mijn emoties volledig geblokkeerd. Ik voelde niks meer, plande m'n agenda helemaal vol, ging feesten, stappen, veel werken en allerlei gezellige dingen. Toch kon ik er niet volledig van genieten. Inmiddels zijn we maanden verder, ik leer veel bij therapie, maar we zijn vooral bezig met het weer toelaten van emoties voor we verder kunnen.
Momenteel weet ik even niet meer wat ik met mezelf aan moet, ik ben moe, kapot en het zo zat om te vechten. Tegelijkertijd zit ik zo in tweestrijd. Ik heb geleerd in het verleden dat je afleiding en leuke dingen nodig hebt om uit een depressie te komen, maar eigenlijk ben ik nu zo moe en wil ik rust. Tegelijkertijd heb ik mega onrust in m'n hoofd als ik wel mn rust pak, ik wil en moet dan nog van alles en zit dan nog niet fijn. Al mn spieren doen zeer, voel gewoon de spanning in mijn lijf.
Laatst zei iemand; "je moet oppassen, volgens mij zit je al tegen overspannen/burnout aan"
ik weet dus gewoon niet wat wijsheid is. Mn rust nemen wil ik super graag terwijl ik tegelijkertijd doodsbang ben dan in mn depressie weg te zakken.
Iemand tips?
Bedankt voor het lezen.

Ik denk dat je het rationeel zelf ook wel een beetje weet. Een middenweg proberen te zoeken. Dus niet vluchten in afleiding, je agenda helemaal vol plannen en jezelf uitputten.. En dus wel je rust pakken, maar ook niet doorschieten en alles uit je handen laten vallen en daardoor inderdaad wegzakken in de depressie. Ik denk dat je heel bewust met je agenda om moet gaan op dit moment. Meerdere keren per week leuke dingen inplannen en dan ook gaan en meerdere keren per week rustmomenten inplannen en die ook pakken.

En als je nu héél erg behoefte hebt aan die rust. Die ook pakken, een paar dagen achter elkaar. Maar daar niet in blijven hangen. Eventueel voor nu daar achteraan dan alvast wat plannen en daar dan ook echt heen gaan en eventueel dan met een vriendin die erg dichtbij staat en die inlichten dat je zegt dat wat er ook gebeurt je dat niet af mag zeggen.

Afleiding en onderdeel blijven zijn van het echte leven helpt tegen depressie, maar de depressie ontvluchten niet.

Het is heel erg moeilijk om ergens aan toe te geven. Weggaan is makkelijker. Je hoeft niet na te denken en bij jezelf stil te staan.
Heb je dit ook tegen je psycholoog gezegd? Hoe moeilijk je het vind? Want als ik het zo lees is het wel belangrijk om goed naar jezelf te luisteren. Het zal absoluut niet makkelijk zijn om je rust te nemen en aan jezelf te werken zodat je definitief uit je depressie raakt, maar op de lange termijn zal dat wel het beste zijn denk ik.

Heel veel sterkte!

Thnx voor jullie reacties. Ik probeer inderdaad al een beter evenwicht te zoeken tussen dingen doen en mn rust pakken, ik vind dat heel erg zoeken.
ik heb het inderdaad met mn psycholoog besproken, zij zegt dat het heel erg voorkomt uit het ' niet accepteren' van mezelf en alles wat daarbij hoort. Zij adviseerde me ook om een betere balans te zoeken.
ik vond het fijn om het even gedeeld te hebben.

Even onder het biechtaccount, omdat dat veiliger voelt.

De laatste jaren ben ik nogal zoekende geweest. Ik wist dat er iets aan de hand was, dat er iets mis met mij was, maar wat het precies was, geen idee. Afgelopen week had ik een gesprek met mijn moeder. Ze bleef haar excuses aanbieden voor dingen die ik niet meer als probleem zag. Zo heeft ze als ouder fouten gemaakt, maar ik roep echt al jaren dat mijn ouders ook mensen zijn en dat mensen nu eenmaal fouten maken. En toen uit het niets kwam alles wat me de afgelopen jaren dwars had gezeten er in één keer uit. Ik wist niet eens dat ik het in me had om op die manier te vertellen wat me heel erg heeft aangegrepen en wat me heeft gemaakt tot wie ik nu ben.

Het gesprek voelde als een opluchting en ik was blij dat ik eindelijk wist waarom ik dingen op mijn manier doe, bijvoorbeeld mensen negeren, contact geheel op hun initiatief, niet luisteren, weglopen als het me te moeilijk wordt e.d. Maar nu de vraag, hoe kom ik van dit karakter af? Mijn psycholoog zou hierbij een luisterend oor kunnen zijn, maar ik geloof niet dat ze meer met mijn verhaal kan dan erna luisteren. Ik ben blij dat ik weet wat er is, maar ik heb het gevoel dat het hiermee niet klaar is. Ja, ik heb het verteld, het voelde goed om te vertellen, opgelucht dat ik nu weet waar mijn gedrag vandaan komt, maar dan ben ik er nog niet? Want het gedrag/karakter blijft.

Jullie een idee wat ik ermee kan? Of mee zou moeten?

Ik zou toch naar een psycholoog gaan. Om te leren omgaan met je gedrag/karakter. En om te leren waar en hoe het precies ontstaan is. Dat kan rust geven. Sterkte!

Je moet het er gewoon wel over hebben met je psycholoog, je weet toch helemaal niet of hij/zij je niet kan helpen?

Ik weet even niet wat ik met mezelf aan moet. Ik vraag me af of het iets is waar ik aan kan werken of dat het iets is waar ik hulp voor moet zoeken.

Ik merk sinds een jaar (na een gebeurtenis die me met beide benen op de grond zette) dat ik niet écht geïnteresseerd ben in mensen. Ik vraag mensen wel hoe het gaat, hoe iets is geweest, wat ze ergens van vinden maar eigenlijk boeit het me geen zak. Ik doe het dus eigenlijk vanuit sociaal wenselijk oogpunt. Diepgaande gesprekken voeren met mensen vind ik lastig (behalve in geschreven tekst, dan lukt me dat prima), vriendschappen zijn ook nooit diepgaand.

Ik denk tevens dat ligt aan mijn opvoeding. Ik ben echt nooit iets te kort gekomen en hou dan ook echt wel van mijn ouders. Maar interesse in elkaar (hoe voel je je, wat doe je eigenlijk, wat gaat er in je om) was er eigenlijk nooit.

Sinds ik dit beseft heb, probeer ik er wel om te denken en probeer ik me meer te interesseren in mensen en hoe zij zich voelen. Alleen vraagt dit onwijs veel energie omdat dit simpelweg niet automatisch gaat zoals bij 'normale' mensen.

Ben ik raar? Zo ja, wat kan ik hiermee. Heeft het zin om dit met een psycholoog te bespreken?

Ik zou er alleen iets aan doen als je er last van hebt.

Soms denk ik dat ik dat ook heb maar ik leef altijd wel heel erg met mensen mee en als ik weet dat het iemand niet goed gaat vraag ik bv de andere dag via de app hoe het is. Maar echt -hoe noem je dat- filosofische/diepgaande gesprekken heb ik ook niet. Ik ga niet vragen "en hoe voel je je daarbij dan?"
Mijn liefde voor die mensen is er niet minder om, zeker niet zelfs maar dit is gewoon mijn manier van met de wereld omgaan.

Ik vind je dus niet raar maar misschien zijn we allebei wel raar. Ik heb er iig geen last van.....

Al een paar maanden zit ik heel slecht in mijn vel, ik moet heel veel van vroeger verwerken en loop daarvoor ook bij behandelaars. Ik weet dus ook dat ik de nodige stress heb.
Helaas ben ik ook een beetje een hypochonder en ben ik erg bezig met symptomen die mijn lichaam geeft en daarvan raak ik ook best vaak in paniek met bijbehorende paniekaanvallen.
Nu heb ik al die tijd al last van duizeligheid maar het lijkt erger te worden, ik heb een bril sterkte is nog goed. Ik heb fysio voor mn nek... niets lijkt te helpen. Overdrijf ik of moet ik toch (weer)naar een dokter? Iemand nog ideeen wat die duizeligheid kan veroorzaken?

Biechtje, je kan altijd eventjes langs de huisarts hoor. Misschien is je bloeddruk te laag?
Heb je vaak paniekaanvallen? Misschien dat je daar duizelig van word, na zo'n aanval?

Ik word heel erg misselijk als ik een paniekaanval heb.

Paniekaanvallen heb ik met regelmaat in grote of mindere mate maar die duizeligheid is er gewoon constant.. zo irritant! Ik word er gewoon wanhopig door... ik voel me zo stom als ik weer eens 'voor niets' naar de huisarts moet

Ach, als jij je eigen niet prettig voelt bij al die duizeligheid, zou ik gewoon naar de huisarts gaan hoor. Als jou dat rust geeft, waarom niet gaan dan

Ik had het ook een hele poos en mijn bloeddruk was te laag. Probeer, verdeeld over de dag, eens wat meer zout te eten, het hielp mij.

Daar dacht ik ook aan, te lage bloeddruk omdat ik ook heel veel geplop en druk in mn oor heb. Maar zoals Hope al zei, de huisarts... nu blijf ik maar gissen en me onprettig voelen! Ik heb voor morgenmiddag dus maar een afspraak gemaakt!
Dank jullie wel voor het reageren en meedenken!

Slim van je, biechtje! Je eigen druk blijven maken is ook niets, dan kan je beter maar eventjes gaan.

Je evenwichtsorgaan zit bij je oor...kan ook duizeligheid veroorzaken

Het bericht van het laatste biechtje en de antwoorden daarop heb ik verplaatst naar het biechttopic in werk en studie omdat ik ze daar beter vond passen.

Pff.. ik moet het gewoon even van me aftypen want ik ben al drie dagen af en aan aan het huilen en dat is al niks voor mij. En als mensen mij herkennen, wat ik me wel kan voorstellen, dan graag mijn naam voor je houden. Ik wil het gewoon niet onder mijn eigen naam hebben staan.

Want voor het eerst voel ik me verloren. Ik denk dat ik in die dip zit waar mensen het over hebben waar je in terecht komt na een hoop ellende. Ik zie het gewoon even niet meer, misschien ben ik wel mijn ergste éigen vijand en critici tegelijkertijd.

Ik heb 2,5 jaar lang ellende erop zitten, en de slechte jaren van de relatie daarvoor niet meegerekend. Ben mijn vader verloren en ik ben zo klaar met al het vechten in de tussentijd. Er gebeurde altijd wel iets, was het niet dat de hypotheek niet werd betaald of mijn ex me op een andere manier het me financieel lastig maakte.. was het wel weer iets anders aan de hand. Continue heb ik op scherp gestaan, gevochten, geprobeerd niet af te glijden, heb ik gewoon gewerkt en geprobeerd er nog iets van te maken. Heb ik aardig en lief gedaan als het nodig was, en me terug getrokken als het niet goed met me ging. Maar die periode is nu voorbij, ik hoef niet meer op scherp te staan en taddaa.. daar komen dan toch de tranen die al die tijd misschien vast hebben gezeten.

En nu? Ik weet het gewoon niet zo goed. Wil zó graag vooruit, weg van de ellende, me weer gelukkig voelen maar geluk is niet maakbaar. Dat weet ik en dat snap ik. Maar dat voortdurende drukkende gevoel in me, en verdorie: wanneer mag ik weer eens gelukkig zijn? Verongelijkt doen heeft ook geen zin, ook dat weet ik.. maar soms heb ik er gewoon even genoeg van.

Ik doe nog steeds aardig en lief, lach met de kinderen van vriendinnen die schattig zijn, zorg voor ze, stuur de juiste reacties als kinderen gaan staan, tandjes krijgen, deel vreugdes over nieuwe liefdes, applaudiseer mensen die promotie maken, of een andere baan vinden. Iedereen leeft zijn leventje, wil mensen niet lastig vallen maar áls ik dan aangeef dat ik huil, of het niet goed trek (En trust me.. dat doe ik echt niet vaak) dan is het alsof mensen het wegwuiven. 'ohh maar misschien komt het omdat je nog niet ongesteld ben geworden' NEEHEE.. dat komt omdat ik gewoon continue een snijdende pijn door me heb lopen en ik niet wéét hoe ik daarvan af moet.

Ik loop al bij een psycholoog momenteel om eea te verwerken, ik zal hier ook wel doorheen moeten en zal het een fase zijn. Maar momenteel vind ik nergens een luisterend oor echt.. Mensen zijn druk, hebben veel aan hun eigen hoofd en dat neem ik ze allemaal niet kwalijk. Ik moet het toch met mezelf rooien..

Nieuwe liefdes: ik heb er geen hoop meer op. Schrijf ik me in bij een datingsite, nul reacties. De berichten die ik zelf stuur: iedereen is al aan het daten. En ja, nuchter bekijkend kan ik dat allemaal een plek vinden maar het is gewoon pffffff.. ben er gewoon klaar mee. Láát het dan maar. Alleen dan snijdt het weer: wat is er dan mis met mij? Kan zelf genoeg bedenken hoor, daar niet van, ben hard genoeg om alle tekortkomingen aan mezelf nog eens extra onder de loep te nemen.

Dit is een hoop geklaag en gedoe, en daar hou ik niet van maar ik moest het gewoon érgens kwijt. Ergens even alles eruit gooien..

Hoi Biechtje,

wat vervelend dat je je zo voelt. Ik denk dat dat heel logisch is na alles wat je hebt meegemaakt, en zoals je zelf zegt dat het er eigenlijk nu pas allemaal uitkomt. Dat is heel kut, maar ik denk wel dat je er 'door heen moet', je mag ook balen, boos en verdrietig zijn. En misschien is het ook wel fijn dat je hier hulp bij krijgt. Misschien als je door deze periode heen bent, je dan pas weer echt gelukkig kan zijn (lekker vervelend om te lezen natuurlijk want het liefst zou je morgen een oplossing willen denk ik). Wat ik wel vervelend vind is dat niemand je hierbij helpt, zou je niet misschien nog een keer kunnen aangeven dat je je echt heel rot voelt, misschien vervelend om te doen (want hallo: waarom voelt niemand dat aan en wuiven ze het weg?) maar het kan je op den duur wel helpen en mensen bedoelen het misschien niet verkeerd maar zien de ernst van de situatie nog niet in.

Veel sterkte en een dikke knuffel!

Wat rot allemaal! En vervelend ook dat mensen niet ECHT luisteren he! Dat is zo jammer. Het zou zo fijn zijn als je wel eens een keer goed kon praten over waar jij mee rond loopt. En niet alleen bij een psycholoog, maar juist ook met de mensen die je lief zijn! Ik wil je een hele dikke cyber knuffel geven! Hopelijk keert het tij voor jou snel en gaat het weer de goede kant op!