Bubble.

Ik vind het oneerlijk van je vriend om je te verbieden te gaan. Zou hij een kortere periode van bijv. 6 of 9 maanden wel accepteren? Je kunt beiden halverwege eens heen en weer..

Ik ben van mening dat als je de behoefte heb dit soort levenservaringen op te doen en MITS het geen bevlieging is, dat je die moet najagen. Zeker nu je nog geen kinderen hebt en het nog kan. Zo zonde als je later spijt hebt van "niet geleefd hebben" terwijl je behoefte had er meer uit te halen. Prima als je die behoefte niet hebt, maar laat je niet door een ander inperken.

Nou nee, ik vind het geen bubble, ik snap het heel goed. Ik ben altijd onrustig geweest en ik doe juist altijd die dingen die ik wil. Maar ik heb dan ook een vriend die het wel wil. Is er geen gulden middenweg?
* het is mijn vriendinnetje, niet 'me' vriendinnetje

.

Er valt voor allebei iets te zeggen natuurlijk. Het in een ander land ook zo dat je moet werken en dat je soms in die sleur komt. Want wees eerlijk, op Curacao verdien je niet zo veel en dan is het dus niet zoals op vakantie. Als in; je moet gewoon zelf schoonmaken, elke dag vroeg opstaan, niet elke dag uit eten, enz.
Maar... daar staat wel veel tegenover hoor! Ik doe dus wel precies waar ik zelf zin in heb (en gelukkig heb ik een vriend die zo gek is om met me mee te doen en gaan) en het zijn ervaringen die ik absoluut niet had willen missen! Ik ben echt een voorstander van dromen waarmaken. Als ik jou was zou ik daar wel even goed de tijd voor nemen en even alles op een ritje zetten van wat je echt wil. Het klinkt nu nog een beetje als een bevlieging en om eerlijk te zijn ben je misschien op een moment in je leven waarin een bevlieging iets is wat je niet zomaar aan wilt en kunt toegeven. Ik zou dus eerst even afwachten om te ontdekken wat je echt wilt.

Overigens vind ik het wel een beetje naïef om zomaar te willen vertrekken. Je hebt Curaçao pas 10 dagen meegemaakt, hebt geen idee van hoe het leven en de cultuur daar echt is. Je hebt geen baan, geen geld, je laat een vriend, huis en hond achter in Nederland. Het klinkt echt als een bevlieging en ik zou toch even rustig gaan zitten en objectief bekijken hoe realistisch je plan is.

Heb de openingspost gemist, maar kan uit de reacties wel het 1 en ander afleiden. Waarom Curacao? En verder vind ik dat Whoop goed advies geef.

Verder kan je vriend je inderdaad niets verbieden.

Dat sowieso inderdaad. Vandaar mijn mits met hoofdletters. Ik ben helemaal voor dit soort ervaringen, maar niet vanwege het idee dat je je 10 dagen vakantie wel met 355 dagen wilde verlengen inderdaad. )

Ik ben drie maanden gaan reizen terwijl ik al 9jaar een relatie had. Ik 'moest' dit doen. Mijn vriend vond dit goed en stond er ook achter. Ik begrijp uit de reacties dat je miet voor een hele korte tijd wil, maar mij gaf drie maanden al genoeg tijd om even los te komen van alles in Nederland.

Ik heb je verhaal vanochtend wel gelezen. Ik denk dat je je misschien wel vergist in hoe gemakkelijk het is om daar een (goede) baan te vinden. Als je geen cent te makken hebt, zou ik niet voor een jaar naar Curacao gaan en je vriend met hond en huis achterlaten. Het lijkt me dan wijzer om hier een tijdje te sparen en twee maanden te gaan.

Ik denk dat je je verhaal hebt weggehaald omdat je niet alleen positieve reacties kreeg?
Ik vind het jammer dat je je post hebt weggehaald, want er zijn hier een aantal meiden die in het buitenland wonen of gewoond hebben en die je dus waardevol advies kunnen geven als dit echt is wat je wilt. Er zijn ook andere mogelijkheden dan 'zomaar' voor een aantal jaar vertrekken, kijk bijvoorbeeld naar het advies van Jip. Jammer dus, nu is het voor de anderen moeilijker om hun kijk op je verhaal te geven en die zou zomaar anders of een andere invalshoek kunnen hebben als de eerdere reacties.

Nee dat is zeker niet de reden dat ik het weggehaald heb....
Ben juist super blij met jullie reacties!!!
Ik wil alleen niet al te herkenbaar zijn en gewoon eerst wat dingen voor mezelf op een rijtje zetten.
Ik besefte achteraf dat er best wel wat herkennings dingetjes in zaten.

Maar iedereen die hiermee ervaring heeft graag jullie reacties....

Als je dan weer kan vertellen waar je advies over wilt? Dan weten mensen met ervaring "hiermee" ook wie dat zijn dan.

Ik heb het niet gelezen, maar een aantal jaren naar het buitenland verhuizen, dat zou ik als partner van, ook niet zo'n goed idee vinden. Wel als je daar bijvoorbeeld een ontzettende toffe baan krijgt aangeboden, of een andere kans zou krijgen, maar niet zomaar. Ik vind dit trouwens meer een begin-twintigersdilemma.

Waarom niet zure mat? Ze heeft geen kids en na mij nu, 14 jaar, van land naar land gehopt te hebben (wel m'n studies in Nederland afgerond), heb ik nog nooit NIET een baan gevonden. Het is wat lastiger maar als dát je moet tegenhouden..
Ik vind meer de relatie een zorgpunt, je zou ook best een langere 'stage' ergens kunnen doen, ik vind het vreemd dat hij je daarin niet vrijlaat eigenlijk. Maar ga het niet veridealiseren. Ik woon in Australie maar werk ook gewoon 40 uur, het is niet 1 grote vakantie, absoluut niet. Dat denken mensen vaak ('oh, maar jij woont toch in Australie'), maar het is gewoon het leven, alleen ergens anders. Plus dat je een nieuwe vriendenkring moet opbouwen en dat gaat niet altijd vanzelf. Maar dat zijn allemaal bijzaken en ik vind dat je dat pas kunt weten als je het ervaart. Dus ik vind dat je met je vriend moet praten over welke gulden middenweg hij dan wel ziet zitten. En als het je dan daar bevalt en je besluit de relatie te verbreken of veranderen, dan zie je dat wel weer. Ik vind in elk geval niet dat je het moet negeren, bevlieging vind ik altijd zo'n gek woord. Ik snap dat gevoel wel en omdat je het al een poosje hebt.. It's gonna bite you in the ass one day.

Je hebt gelijk Marsy, maar toch vind ik het hebben van een baan wel essentieel als je verder geen vangnet hebt in dat land. Voor zover ik je verhaal ken (maar misschien heb ik het fout?) had jij wel altijd een relatie in het land waar je naartoe ging. Of heb je die daar pas gekregen? Emigreren naar een land zonder een startkapitaal (dat zei TO in de post die nu verwijderd is), zonder baan en zonder iemand die daar een tijdje voor je kan betalen, vind ik echt onverstandig. Laat staan of dit praktisch gezien mogelijk is en na 1 keer googlen lijkt dit niet zo te zijn; je moet een arbeidscontract of bewijs van eigen kapitaal kunnen laten zien.

Foreverlove; ik ben ook geëmigreerd en woon nu al bijna 6 jaar niet meer in Nederland. Ik heb enorm geluk gehad dat ik een baan kreeg (k*tbaantje terwijl ik een bachelor had), een vriend had die al in dit land woonde en vrienden en familie in Nederland die me steunden. Toch is het enorm moeilijk geweest (en nog steeds af en toe), zowel praktisch als emotioneel. Ik denk echt dat je het onderschat.

Ik sluit me aan bij Marsy en Whoop. Het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Ik kan wel zeggen dat ik minder last heb van onrust maar daarentegen leven we hier lang niet zo luxe als in Nederland en mis ik m'n vrienden ontzettend. Een baan vinden is best lastig en je werkt inderdaad vaak onder je niveau (ik werkte hier op de kermis). Nu heb ik een goede baan die nog steeds slecht verdient en het leven is hier heel erg duur dus lekker eten kunnen we ons niet veroorloven.

Ik ben ontzettend gelukkig, geen seconde spijt gehad van m'n beslissing maar makkelijk is het echt niet altijd.

IK heb de openingspost helaas niet gelezen maar begrijp uit de reacties wel een beetje waar het over gaat.. IK heb zelf een half jaar stage gelopen in het buitenland en dat was echt een geweldige ervaring! Dus als je die kans krijgt zou ik gelijk zeggen, doen! Maar ik ben wel naar een land geweest waar ik al veel van af wist en ik had vantevoren een stageplaats, plek om te wonen en kende al mensen in de omgeving. Nu wil ik niet zeggen dat dat allemaal moet, je kunt ook wel ergens heen met iets minder zekerheid maar met helemaal 'niks' naar de andere kant van de wereld gaan lijkt mij wel weer het andere uiterste..

Als je het echt graag wilt zou ik eens goed onderzoek doen naar de mogelijkheden/voorwaarden en dan kijken of het nog steeds kan.. Het is toch een hele andere omgeving waarvan je (zover ik het begrijp uit de reacties) nog niet veel weet. Als je je goed voorbereid hebt en weet dat je daar ook echt kunt leven dan moet je gewoon gaan want het is wel een geweldige ervaring. Ik wil zelf ook weer graag terug naar de plaats waar ik heb stage gelopen maar ik ga er niet heen zonder baan want dan ga ik het echt niet redden en moet ik terug en ben ik alleen maar teleurgesteld. Zou het heel jammer voor je vinden dat iets wat een geweldig avontuur zou moeten zijn uitdraait op een enorme teleurstelling...

Marsy: Ik heb zelf veel alleen gereisd toen ik al een relatie had, maar dat ging dan om hoogstens 3 maanden, daarna verlangde ik er ook naar weer naar huis te gaan. Mijn man (destijds vriend) is mijn thuisbasis en hij heeft ook zijn verplichtingen in Nederland. Ik vind niet dat je zomaar jarenlang in het buitenland kan gaan zitten, zonder enig perspectief en dan van je man kan verwachten dat hij zijn baan opgeeft, of een lange afstandsrelatie aangaat. Je bent toch samen om samen te zijn? Waarom heb je een relatie als je niet met die ander een leven wil opbouwen?

Hier ben ik het wel mee eens.
In sommige relaties zal het wel werken, maar ik kan het me ook heel goed voorstellen dat iemand ervoor past. Ik vind dat daar best vaak negatief over geoordeeld wordt, als iemand niet een relatie wil met een persoon die langere tijd in het buitenland zit, of niet wil meeverhuizen, maar ik vind dat heel begrijpelijk, als dat niet is wat je in een relatie zoekt. De wens om gewoon hier een relatie op te bouwen met iemand die je regelmatig ziet vind ik net zo legitiem als de wens om te reizen. Dus als dat botst dan kan het dat de relatie daarop stukloopt en dat vind ik dan de achterblijver niet aan te rekenen.

Ja, en helemaal als iemand al een goede baan heeft in Nederland. Dan vraag je dus eigenlijk van diegene om zijn hele carrière op te geven, al zijn inkomsten weg te flikkeren, omdat jij het 10 dagen op vakantie zo leuk hebt gehad op Curaçao. Of als hij niet meegaat, om zijn vriendin 2x in het jaar eens te zien, nou leuke relatie heb je dan! Nee hoor, ik snap best dat je daar geen zin in hebt. En helemaal als dertiger... Daarom zeg ik dus ook: ik vind dit meer iets voor een begin twintiger, dat je relatie dan stukloopt, dat je een geweldige tijd hebt in het buitenland en dat je er dan op je dertigste achterkomt dat wat meer stabiliteit en grond onder je voeten ook wel fijn is.

Nounou zure mat, je reacties komen op mij een beetje over alsof het egoisme is als je besluit te vertrekken naar het buitenland. Houden van is ook elkaar vrijlaten in de dingen die de ander gelukkig maken.ik vind niet dat dit leeftijd gebonden is. Je klinkt wel heel erg kort door de bocht hoor, alsof per definitie de relatie geen kans van slagen meer heeft. Ik zie ook nergens terug dat zij vraagt om iemand zn baan enz op te geven? Je zou toch een middenwegkunnen vinden, dat hij haarkomt opzoeken?
Ikzelf ben ook meerdere keren naar buitenland geweest voor stage/school voor aantal maanden. Denk wel dat geromantiseerd wordt, maargoed, ik kan niet anders zeggen dan dat je erook veel vanleert. Ik denk dat je goed met je partner moet uitspreken wat de verwachtingen zijn wat je beiden in een relatie zoekt en hoe jullie elkaar daarin zien staan.

Ik vind een aantal maanden iets totaal anders dan een aantal jaren/intentie om voor altijd te blijven. Een paar maanden is te overzien, hebben wij ook wel gedaan, geen enkel probleem. Een aantal jaar vind ik echt iets anders.