Ik snap je angst en onzekerheid, maar probeer toch te relativeren. Het is vaker goed gegaan dan fout gegaan en niets wijst erop dat het nu fout zit.

Ik had het zelf ook heel erg hoor. Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik mij 8 maanden angstig en onzeker gevoeld. Ik had er absoluut geen vertrouwen meer in dat het ook goed kon gaan, ook al was uit de onderzoeken niks gekomen wat mijn miskramen kon verklaren. De kans was nog steeds het grootst dat het wel goed zou gaan. Nu zijn we een jaar verder en baal ik er wel eens van dat ik die angst mijn zwangerschap zo heb laten beheersen.

Hou vol!

Dankjewel figaro, je hebt ook gelijk maar als ik eenmaal in die spiraal zit kom ik er haast niet meer uit.. Kan een behoorlijke doemdenker zijn..

Ga na t eten maar eens een stuk (hard)lopen even de zinnen verzetten.

Ik vond die eerste weken ook zo slopend. Ik heb het gevoel dat het mis zou zijn gehad tot ik de baby voelde bewegen.
De dagen kropen ook voorbij en als ik 1 keer eens niet misselijk was begon ik ook te twijfelen.
En nu nog steeds ben ik bang dat we dit kindje gaan verliezen. Die angst zal blijven tot ze huilend op mijn buik word neergelegd na de bevalling.

Wat bij mij hielp. Veel afleiding zoeken, drukke weken ingepland en dan kon ik er niet zo vaak bij stil staan. Maar dan kwam er weer een echo aan en dan sliep ik nachten niet, het is en blijft spannend.

Net als Figaro vind ik het ook best jammer dat ik geen 1 zwangerschap heb gehad waarbij ik echt helemaal op een roze wolk zat. Ja de eerste en die liep niet goed af. Als je dat eenmaal meegemaakt hebt weet je ook wat je kan verliezen.

Nog twee weken zien door te komen

Die spiraal is ook heel lastig te doorbreken, zeker als je ook nog eens een doemdenker kunt zijn. Je zinnen proberen te verzetten en afleiding zoeken is altijd goed. En weet dat je niet de enige bent.

Wat mij overigens hielp, was dat ik mijn zorgen en onzekerheid elke keer weer aangaf bij de vk/gyn. Ik heb de eerste maanden in het ziekenhuis onder controle gestaan en als ik echt onzeker was, mocht ik komen voor een echo. De rest van de zwangerschap heb ik afwisselend controles gehad bij de gynaecoloog en de verloskundige. Hierdoor had ik regelmatig een echo. Dit hielp wel, want ik vertrouwde zelfs de doptone van de verloskundige niet.

Ja het is heel lastig allemaal... Ik was eigenlijk ook wel zeker maar ineens lijken de klachten minder te worden..
En daarna werd ik erg ongerust....
Ik heb net lekker even een klein stukje hardgelopen dat was wel lekker, maar ook toen voelde ik me best goed, wel snel buiten adem. Nu even uitblazen op de bank en zou wel kunnen slapen.

Bij mijn tweede zwangerschap was ik al snel kotsmisselijk en bij de eerste ook vrij vlot en nu nog niet, op een paar keer kokhalzen na.. Misschien de goden verzoeken maar laat me maar zo snel mogelijk kotsmisselijk zijn, hahah.

Hier ook herkenbaar, met name deze laatste zwangerschap. Hiervoor heb ik ook een miskraam gehad en deze heeft er achteraf gezien behoorlijk ingehakt. Ik ben deze zwangerschap tot aan het einde heel onzeker geweest en durfde pas te geloven dat echt alles goed is gekomen toen hij veilig en wel bij mij lag. Hier dus ook geen roze wolk helaas.

Ik heb nog nooit een miskraam gehad en hoop het ook niet mee te hoeven maken maar in mijn omgeving waren er helaas des te meer die hier mee te maken hebben gehad. Iets wat mij wel onzeker maakte. Maar ik probeerde vooral wat figaro ook zegt, te relativeren: er gaan meer zwangerschappen goed dan fout en mocht het toch zo zijn dan kan ik daar niets aan veranderen. Hoe moeilijk dat soms ook is, je hebt het zelf niet voor het zeggen. Hopelijk krijg je snel een goede echo en kun je daardoor weer even gerust zijn en genieten van je zwangerschap!!

Ik probeerde het ook te relativeren maar aan de andere kant ook te denken van het kan altijd nog misgaan, na die eerste weken is het nog niet 100% zeker dat het goed is en blijft.

Bedankt voor jullie berichtjes. Ik heb er gisteren een goed gesprek over gehad met mijn man en die heeft mij ook weer doen helpen met het relativeren. Vandaag voel ik mij er weer wat rustiger onder.

Bij de 1e zwangerschap veel bloedverlies gehad. Achteraf bleek zij van een 2ling te zijn. Toen ik zwanger was de 2e had ik die angst ook weer, kreeg ook weer veel en hevig bloedverlies, maar niet zo veel als bij de 1e zwangerschap. Ergens blijft dat dan hele zwangerschap een beetje op de achtergrond totdat ik bevallen was, zo ervaarde ik dat.
Vorig jaar bleek ik zwanger, wederom weer bloedverlies wat dit keer eindigde in een miskraam. Mochten we toch nog de overweging nemen om in de toekomst voor een 3e te gaan, zal dat denk ik ook wel mee (blijven) spelen weer.

Ik denk dat ik het fijn zou vinden om er over te blijven praten zodat je het het op de een of andere manier toch een plekje kan geven. Evt. geld dit voor jouw ook? Met familie, vrienden, zodat je je angst ook uit durft te spreken en het daarmee ook deels kunt proberen los te laten? Het wil niet zeggen dat het zo is natuurlijk, maar wie weet neemt het toch beetje de druk van zo'n angstmoment af.

Sterkte en een dikke

Ja dag laatste klopt zeker fashionmommy, dankjewel!

Alsjeblieft! Je mag me altijd PM-en als je dat wilt!