15 Jun 2014 11:41 door Biechtje
Ik wil heel graag mijn verhaal kwijt. En dit leek mij daar het goede topic voor.
Ik ben ruim 11 jaar samen met mijn man. Waarvan 6 jaar getrouwd. We hebben 2 kinderen van onder de 7 jaar.
We gingen al binnen een jaar samen wonen, toen was ik 19.
De laatste 2/3 jaar gaat het erg slecht tussen ons. We hadden erg veel ruzie. We weten dat aan het feit dat ons jongste kindje de eerste 2 jaar erg slecht sliep 's nachts. Daardoor waren we sneller geprikkeld en geirriteerd.
Na 2 jaar hadden we geen gebroken nachten meer, maar de problemen bleven. Hij is een enorme sloddervos, ik hou van een geordend en opgeruimd huis. Dit was sowieso al iets wat altijd al erg botste (zoals in heel veel andere relaties ;) )
Moest er wat gerepareerd worden, dan bleef dit gerust een paar weken zo liggen omdat hij de spullen er niet voor had.
De opvoeding van de kinderen komt ook veel op mij terecht. We werken allebei, maar 's ochtends ben ik degene die ervoor zorgt dat de kinderen te eten krijgen en worden aangekleed.
Dat soort dingetjes.
Een jaar geleden ging het echt niet meer tussen ons, en hebben we besloten om even een weekje afstand te nemen. Hij heeft toen een week bij een vriend gewoond, en ik thuis met de kinderen.
Het voelde voor mij heerlijk, ik had rust, was veel ontspannender en er was opluchting.
Toen hij weer thuis kwam, wilde we wel allebei er alles aan gedaan hebben om onze relatie te laten slagen.
We zijn toen samen in therapie gegaan. Bovenstaande dingen zijn niet erg veranderd, maar ik maak mij er minder druk om, wat wel ten goede komt.
We moesten meer samen gaan doen, en zijn dat ook gaan doen. Dit kwam wel bijna altijd vanuit mijn kant.
Een tijdje ging het wel goed. Maar na een tijdje merkte ik weer dat er weer veel op mij terecht kwam. Ik heb dat wel aangegeven bij hem, ging het weer een weekje goed, maar dan sloop het er toch weer in.
De laatste paar weken gaat het echt weer heel slecht. Ik heb het een soort van opgegeven. Ik doe niks meer. Waardoor er ook echt niks meer in onze relatie gebeurd.
Ik wil dat niet meer, er in me eentje voor gaan, elke keer moeten zeggen dat het niet goed gaat, dat er meer van zijn kant moet komen.
Het sloopt enorm.
Ik irriteer me aan alles wat hij doet en zegt. De sex was al nooit geweldig, maar nu, ik moet er niet aan denken!
Zelfs als hij me aanraakt krijg ik een benauwd gevoel dat ik dit niet wil!
Ik ben geen knuffelkont, hij wel. Sinds de therapie ben ik dat wel meer gaan doen.
De laatste paar weken denk ik aan scheiden. Ik wil weer gelukkig zijn, rust hebben, genieten van het leven, niet steeds in strijd moeten gaan.
Maar ja, ik ben niet alleen. We hebben 2 kinderen. En ik wil ze een scheiding echt niet aan doen!
Voelt alsof ik heel erg egoïstisch ben.
Maar ook merk ik aan de kinderen dat dit ook niet goed voor ze is.
Ze merken de spanningen, zijn daardoor vervelend. Roepen heel hard: papa, mama, niet ruzie maken!
Als ik alleen met ze ben, is het ontspannen, luisteren ze goed, is t gezellig.
Zodra mijn man maar 1 voet over de drempel zet, begint het te stormen in huis. En dan hebben we nog niet eens een woord tegen elkaar gezegd. Als hij alleen met ze is, gaat het ook een stuk beter.
De laatste weken voel ik me enorm gespannen, zenuwachtig, benauwd, onzeker, in tweestrijd en zou de hele dag wel kunnen huilen.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Voor mijn gevoel hebben we alles gedaan, of toch niet?
Moet ik door gaan in een relatie waarin ik niet gelukkig ben? Voor de kinderen?
Kunnen we nog gelukkig worden samen?
We lachen niet samen, hebben geen lol. Nooit echt gehad ook.
Maar ja, ik ben niet alleen.