Beetje rare topictitel maar ik ben ergens benieuwd naar.

Mijn eerste bevalling van S. ging niet van een leie dakje en is voor mij nogal als traumatisch ervaren. De eerste week/kraamweek heb ik nauwelijks iets van mee gekregen door een week lang durende migraine. Ik kon dit geen plaatsje geven en heb daardoor een postnatale depressie gekregen. De eerste periode van S. zeg maar zo'n 1,5 jaar vond ik verschrikkelijk en ik heb totaal niet genoten. Ook was ik erg onzeker want alles was natuurlijk nieuw en ik zat het liefst heel de dag binnen.

Nu bij T. ervaar ik alles zo anders. Ik was op slag verliefd op hem en ik stroomde gelijk vol met moedergevoelens. Alles gaat prima en ik ben soms nog onzeker maar lang niet zo erg als bij S. Ik geniet echt iedere minuut van hem en mijn gezin draait gewoon verder. Ik heb tijd voor wat huishouden, ik verzorg mezelf beter en alles gaat gewoon zoals voorheen. En heel belangrijk ik voel me ook super!

Hebben jullie dit ook zo ervaren bij een tweede? Dat je veel meer kon genieten van de tweede als bij de eerste? Dat er bijv. meer gevoel los komt bij een lachje van je kind. Ik weet niet zo goed of dit gevoel nu komt door wat er bij de eerste allemaal is gebeurd (en dus door mijn pnd) of dat dit gevoel er is omdat ik weet dat dit mijn laatste kindje is en alles al een beetje vertrouwd is.

Hoe ervaarde/ervaren jullie dit?