Doen! Mocht het niet wederzijds zijn dan kun je het daarna loslaten.

Weet je niet of hij een relatie heeft? Tijdens de behandelingen over gehad misschien
Anders zou ik toch twijfelen om te doen maar goed proberen kan altijd toch ;-)

Nee ik denk wel bijna zeker te weten dat hij gescheiden is maar of hij alweer een nieuwe relatie heeft zou ik niet weten. Maar ik heb hem toegevoegd op Facebook dus we wachten af! Vind het echt spannend!

Vergeet ons niet op de hoogte te houden!

Oké, mijn verhaal klinkt jullie misschien belachelijk in de oren maar ik wil toch om jullie kijk op de situatie vragen.
Ik heb moeite met het verhaal concreet te maken, dus bij vragen: shoot!

Mijn vriend en hebben sinds 9 maanden een relatie. We zijn zo'n beetje meteen gaan samenwonen en we hebben het leuk samen. Ik weet al sinds het begin dat hij depressief is en het leven met vlagen zinloos vindt. Dit staat niet altijd op de voorgrond maar komt regelmatig terug, zo ook nu.
We logeren momenteel in het huis van familie in het buitenland. Vanochtend gaf hij te kennen zich weer zo te voelen. Hij weet het dan allemaal niet meer. Op momenten dat hij zich shit voelt trekt hij zich terug, is hij nog stiller en afstandelijker dan normaal. Hij geeft aan dat ik hem hier niet bij kan helpen, maar ik voel me zo ontzettend nutteloos. Zijn stemming slaat over op de mijne. Ik loop al de hele dag op mijn tenen door het huis uit angst iets fout te doen.
Hoewel hij aangeef dat dit niets met mij te maken heeft, denk ik telkens dat zijn gevoelens voor mij veranderd zijn. Ik heb vorige week mijn haar geverfd in mijn natuurlijke kleur en hij gaf vandaag aan dat hij er nog steeds aan moet wennen. Dit is puur mijn eigen onzekerheid.
Op zo'n moment nemen negatieve gedachten een loopje met me. Ik heb het gevoel mezelf niet meer te zijn. Daar waar ik normaal een vrolijk en optimistisch persoon ben, voel ik me op deze momenten zo slecht dat ik twijfel aan mijn relatie. Hier voel ik me vervolgens weer schuldig over. Wat ik moeilijk vind is dat hij wel aangeeft dat hij hulp hiervoor wil zoeken, maar niet tot actie overgaat. Zelf ben ik iemand die dit wel doet.
Ik weet dat ik waarschijnlijk niet realistisch ben en dat ik wellicht te hoge verwachtingen heb. Hoe denken jullie hierover?

Is hij Chronisch Depressief? Dan ga je dit nog heel heel vaak tegenkomen en je kan het niet helpen dat als je vriend zo'n bui heeft dat jij dan onzeker wordt. Ik zou ook twijfelen of hij me nog leuk vindt als hij zich zou terugtrekken. Echter, dit heeft inderdaad niets te maken met jou! Wel moet je bedenken dat als hij voor de rest van zijn leven depressief zal zijn, hij waarschijnlijk nooit echt gelukkig kan zijn.. toen ik aan het daten was met iemand die depressief was, trok ik dit toen niet. Het idee dat ik op mijn gelukkigste momenten (trouwen, kindje krijgen etc.) niet met iemand zou zijn die dit geluk zou delen. Misschien hard, maar wil jij dit wel als hij hier niet uit kan komen? Als hij geen hulp zoekt? Sterkte.

Wat Tabbie zegt inderdaad.

Ik zou ook bang zijn dat hij me op een gegeven moment mee trekt.
Je geeft zelf al aan dat zijn stemming over slaat op de jouwe. Op een gegeven moment kan dat je echt gaan opbreken.
Ik vind persoonlijk wel dat hij hulp zou moeten zoeken, voor zichzelf maar ook voor jou. Ik denk dat het anders toch op een gegeven moment je relatie kan gaan kosten.
Heb je hem al aangegeven hoe jij je hierdoor voelt? Dus niet alleen dat je onzeker word en gaat twijfelen aan jezelf, maar ook dat hij je meetrekt in zijn negatieve buien. Vaak hebben ze dat toch niet door.
Misschien dat dat hem net even dat extra zetje geeft om hulp te zoeken.
Wilt hij dan nog niet dan zou ik persoonlijk toch wel gaan nadenken of ik hiermee verder zou kunnen gaan.
Je wilt nooit iemand in de steek laten, vooral niet als je verder gek bent op diegene, maar kan je wel echt volledig gelukkig worden met iemand die zelf niet gelukkig is?
Als iemand echt niet geholpen wilt worden (ook al zegt hij van wel, zeggen en doen zijn twee verschillende dingen) dan gaat het ook niet gebeuren, iemand moet zelf willen.
Sterkte in ieder geval, ik hoop dat je tot hem kan doordringen.

Ik spreek uit ervaring en denk dat het beter is om hem op dit soort momenten even met rust te laten. Je kan hem inderdaad nu niet helpen en moet dit ook niet willen, hoe lastig ook. Denk aan jezelf, laat jezelf niet meesleuren in zijn gemoedstoestand, daar heeft niemand iets aan. Ik kan je aanraden iets voor jezelf te doen waar jij blij van wordt, neem even wat afstand.

@Tabiie: Als iemand periodes van depressie doormaakt betekent dit niet dat hij nooit gelukkig kan zijn.
@Elysia: Het lijkt me nu niet het moment om tot hem door te gaan dringen, of je eigen gevoelens hierover op de voorgrond te stellen, het is veel verstandiger om dit een keer te doen wanneer hij in een betere stemming is. Een depressie is al klote genoeg, ook zonder dat andere mensen hun eigen gemoedstoestand op jou gaan afschuiven.

@ED: Ik ging van een Chronische ziekte uit. Dus een ziekte die niet in periodes is, maar altijd aanwezig. Zonder hulp zie ik iemand met een chronische geestelijke aandoening niet intens gelukkig zijn. Maar komt misschien ook door de gesprekken die ik gevoerd heb met mensen met chronische depressiviteit.

Verder ben ik nieuwsgierig hoe het gaat met het biechtjes hier.

maar ze zegt dit: ''Ik weet al sinds het begin dat hij depressief is en het leven met vlagen zinloos vindt. Dit staat niet altijd op de voorgrond maar komt regelmatig terug, zo ook nu.''

Dat het niet op de voorgrond is, wilt niet zeggen dat het niet aanwezig is.. Maar he, ik kan er ook naast zitten. Ik zeg vraag niet voor niets of het chronisch is.

Ik ben benieuwd of meer mensen dit herkennen.

Heb nooit problemen met clitoraal(?) klaar komen maar ben nog nooit vaginaal klaar gekomen via het stimuleren van de g-spot. Telkens als we dit namelijk proberen ga ik een soort van hyperventileren en heel erg hard huilen. Ik ben dan volledig overstuur en m'n vriend moet me dan echt 10 minuten vast houden en me helpen met ademhalingsoefeningen. Niet heel bevorderlijk voor je seksleven Ik heb geen vervelende ervaringen met seks en voel me echt volledig op mijn gemak bij mijn vriend. Hoe kan het dan dat ik telkens helemaal over mijn toeren raak? Het is geen angst ofzo, ik kan het moeilijk omschrijven en daardoor ook niet uitleggen aan mijn vriend. Misschien kan iemand hier de juiste bewoording vinden zodat hij het ook beter begrijpt. Overigens vindt hij het vooral heel naar voor mij.

Ik herken het niet, maar het is toch prima als je clitoraal klaarkomt en niet vaginaal? Daar is niks vreemds aan hoor. En waarom blijven jullie het op die manier proberen wanneer jij steeds zo overstuur raakt? Of gebeurt dit standaard wanneer hij in je komt?

Ja, het is inderdaad geen wereldprobleem! Maar ik vind het gewoon vreemd. Heb er alleen last van bij bepaalde standjes (en dat vind ik dus wel jammer). Ben vooral heel benieuwd naar hoe dit kan, dan snap ik mijn eigen reactie misschien ook beter.

Er bestaat niet zoiets als aparte manieren van klaarkomen. Elk orgasme is clitoraal. Als je klaarkomt door penetratie, is dat omdat de clitoris daarbij gestimuleerd wordt. De clitoris is meer dan alleen dat rondje aan de buitenkant, het zit vooral van binnen en zwelt op als je opgewonden raakt. Het kan zijn dat het deel waar hij je dan stimuleert gewoon ontzettend gevoelig is, te gevoelig voor die aanraking. Dat je er vooral last van hebt bij bepaalde standjes, dat is niet zo gek, want verschillende standjes raken verschillende plekken. Simpele oplossing is natuurlijk die standjes niet meer doen. Als je het toch per se wil, zou ik in ieder geval het idee loslaten van een vaginaal orgasme, want dat bestaat niet. Misschien is het minder gevoelig als je het rustig aan doet, of misschien kun je die ademhalingsoefeningen doen om juist te voorkomen dat je overstuur raakt.

Dat is nieuw voor mij SG.

Verder is het gewoon niet raar als je als vrouw niet tot een orgasme komt tijdens penetratie. Ik zou me hier zeker niet druk om maken. Ik herken jouw reactie trouwens niet en denk dat het heel goed kan dat je toch iets onderdrukt hebt wat dan boven komt. Je zegt namelijk niet dat het pijn doet, maar dat je gaat hyperventileren en gaat huilen. Dit kan - let op KAN, niet moet- een paniekaanval zijn.

Ik wist het ook niet, maar ik heb een cursus hierover gevolgd. Vooral de colleges over seksueel genot waren echt fantastisch. Heel leerzaam, maar vooral de reacties van mijn mannelijke studiegenoten, ik ging stuk. Zelden jongens zo driftig aantekeningen zien maken

Trouwens, het kan inderdaad psychisch zijn, bijvoorbeeld een paniekaanval. Huilen en hyperventileren kan echter ook komen door hormonen die er vrij komen. Er zijn bijvoorbeeld vrouwen die na een heftig orgasme altijd moeten huilen.

Lijkt me geweldig zo'n cursus.

En idd, het kan zoiets zijn. Maar ook iets anders. Altijd lastig te beoordelen via een forum. De vraag is natuurlijk ook, huilt ze erna of al ervoor..?

Ik moet ook regelmatig huilen tijdens de seks. Dat wijt ik maar aan de hormonen en de emoties. Voel me daar nooit slecht bij, en mijn vriend weet dat het eigenlijk alleen maar 'positief' is als ik dat doe.

Voor de grap noemde ik het laatst een mentaal orgasme.

Ik ben er gisteren achtergekomen dat mijn man vorig jaar vreemd is gegaan met een collega. Dat zij meer voor elkaar voelden wist ik. We zijn samen in therapie gegaan en we hebben toen samen de keuze gemaakt om voor elkaar te kiezen. Mijn man heeft mij toen beloofd geen contact meer met haar te hebben, behalve oppervlakkig werkcontact dan. Door het jaar heen ontdekte ik elke keer dat er wel contact was, al dan niet vriendschappelijk. Gisteren heb ik haar gesproken en heb ik gehoord dat er meer gebeurd is vorig jaar dan dat hij gezegd heeft. Ze zei ook niks meer van hem te willen, maar wel een vriendschap. Ze maakte mij het verwijt dat ik hun vriendschap niet accepteerde. Het blijkt dus dat hij achter mijn rug om een vriendschap met haar onderhouden heeft de afgelopen maanden terwijl ik al een jaar lang hem zowat gesmeekt heb om het contact te verbreken. Hij zegt dat er alleen vriendschap is. Ik heb het gevoel dat hij totaal geen respect heeft voor mij op deze manier. Ik heb gisteren met mensen gesproken die mijn situatie kennen en die vinden dit echt te gek voor woorden. Mijn man heeft verder geen vrienden omdat hij totaal geen interesse toont in anderen, hij weet niet hoe. Al die maanden heeft hij net gedaan dat er geen contact meer was tussen hun. Ik ben er gisteren zelf achter gekomen en dus ook dat er meer gebeurd is dan alleen knuffelen zoals hij zei.

Hoe zou jij reageren? Ik kan het namelijk niet accepteren, maar ben ik dan zo gek dat ik dat niet kan?

Ik zou dat ook niet leuk vinden. Helemaal omdat hij (weer?) niet eerlijk is geweest... Verder weet ik niet echt wat ik moet zeggen... Sterkte ermee

Ik zou denk ik woest zijn en dit moeilijk kunnen accepteren. Dit omdat hij vorig jaar eerlijk tegen je had moeten zijn. Nu moet jij via deze collega er achter komen dat hij een jaar lang tegen je heeft gelogen terwijl jullie al een moeilijke periode in jullie relatie hebben gehad vanwege zijn gevoelens voor haar. Om er dan na een jaar nog achter te komen dat hij dus wel is vreemd gegaan en niet zoals hij zegt dat het bij alleen knuffelen gebleven is vind ik heel ver gaan.
Heb je hem er al mee geconfronteerd? En wat was zijn reactie hierop? Hoe voel jij jezelf nu je dit weet?

Ik heb hem echt zó vaak gevraagd of dat alles was wat er gebeurd was. En elke keer hield hij glashard vol dat dat zo was. Achteraf zegt hij dat hij me niet kwijt wilde, want het stelde toch niks voor. Nou jammer, maar daar heb ik geen boodschap aan. Ik denk dat als ik het vorig jaar had geweten dat ik het wellicht nog had kunnen accepteren. Maar nu schreeuwt alles in mijn lijf dat hij zo grandioos over mij heen loopt. Het voelt alsof hij zelfs die ene grens die ik gesteld had niet kan respecteren. Dan mag er niks meer zijn tussen hun (zij heeft ook een gezin en is zwanger), maar moet ik hun 'vriendschap' daarom maar accepteren? Probleem is: we hebben kinderen en ik ben ook zwanger. We hebben een koophuis. Het is niet dat je zo even de deur uit loopt, al zou je het willen.

Oei oei oei.

Ik vind het al heel wat dat je accepteerde dat hij werkcontact met haar had.
Je kunt er in dat soort situaties van opaak dat iemand niet eerlijk is: hij zal vertellen wat hij niet kan ontkennen, en meer niet. En dus weet je nooit precies hoe het zit.

En een vriendschappelijk contact met iemand waar je verliefd op was en bijna een affaire mee bent begonnen is natuurlijk absoluut onzinnig. Dat is ten eerste volgens mij onmogelijk zonder dat er van alles bij komt kijken, en ten tweede ondergraaft het je relatie ontzettend, zeker als het vertrouwen al geschaad is en je dat terug moet winnen.

Ik zou niet zomaar geloven dat er niets aan de hand is nu, ook van haar niet.
Ik ben zelf jouw man geweest soort van, maar contact met die man was naderhand echt totaal onmogelijk, als ik geen andere baan had gekregen was ik zelf een andere baan gaan zoeken, want het was onmogelijk om bij hetzelfde bedrijf te blijven werken. Mijn man had geen moment rust gehad als hij wist dat er nog contact was, en terecht.

Dat zij zwanger is geeft hopelijk wel aan dat ze niets meer met elkaar hebben, maar ik zou die vriendschap echt niet accepteren, dat recht heeft hij verspeeld door over grenzen te gaan. Dat is niet jouw fout, maar de zijne. Blijven liegen ondergraaft je relatie zo ontzettend, zeker als je zogenaamd open bent en in therapie gaat. Ik zou hels zijn in jouw geval en hem zeker verzoeken even de tent te verlaten zodat jij tijd hebt om na te denken.

Als jij nu geen duidelijke consequentie aan het overschrijden van jouw grens verbindt kun je net zo goed niets doen.

Hij heeft én gelogen over wat er is gebeurd, en hij onderhoudt contact met degene waardoor jullie relatie bijna gestrand is, én hij liegt al een jaar lang.