Wat sneu Bazinga...
Ik zit een beetje met m'n jongste kat in m'n maag. Ze is nu twee jaar en van de zomer twee jaar bij ons. Onze katten kunnen niet naar buiten (flat, vierhoog) en waar de oudste (bijna 9) dat luie leventje altijd heerlijk gevonden heeft en nog steeds vindt, heb ik het idee dat de jongste toch echt een buitenkat is. Of dat ze een enorme onrust in haar lijfje voel, ik weet het noet. Misschien heeft ze wel iets? Het is niet zo dat als de balkondeur open gaat, zij zich gelijk naar buiten wurmt, dat niet. Maar ze is zo onrustig. Altijd gefocust op alles wat buiten gebeurt en alles vanachter het glas willen vangen. Vogels, vliegjes etc. Altijd druk in de weer, rennen, vliegen, de oudste kat irriteren, ons irriteren, veel aandacht opzoeken, etc etc.
Soms heb ik echt het idee dat ze zich binnen gigantisch verveelt en tegen de muren opvliegt. Ze vliegt geregeld de oudste aan, puur in haar spel hoor, geen vijandigheid, maar de oudste is hier echt niet van gediend en blaast en haalt dus uit. Tegelijkertijd heb ik het idee dat ze zich ontzettend aan de oudste optrekt. Ik heb al wel met mn vriend erover gehad dat als de oudste komt te overlijden, ik naar een andere oplossing voor de jongste wil kijken omdat ik hierna voorlopig geen andere kat meer wil en ik denk dat ze in haar eentje hier écht niet gelukkig gaat zijn, binnen in een flat. Volgens mij heeft ze dan echt veel meer uitdaging nodig, misschien dat ze dan tegen die tijd naar mijn ouders kan (kan nu niet, mijn ouders hebben twee katten die beiden op hun oude dag lopen, dus haar daarheen doen vind ik voor nu absoluut geen optie).
Sowieso vind ik haar heel onrustig. Ze weet zich geen raad met aandacht, vindt het héérlijk om geaaid te worden, maar wordt daar zo onrustig van. Kruipt op schoot, kruipt in je nek, heel onrustig wordt ze dan. Ze zal absoluut niet rustig gaan zitten of liggen om even te genieten van het aaien, ze móét bewegen en wil meer, meer, meer en lijkt wel helemaal gek te worden, haha. Op een gegeven moment ben ik dat zat en stuur ik haar weg. Het gevolg is wel dat ik haar veel minder aai dan de oudste omdat ik anders direct besprongen word en het komende kwartier nog niet van haar af ben
Ik heb het idee dank haar veel meer afwijs dan de oudste en dat ze dat ook merkt en dat we daardoor weer in een soort cirkel terecht komen. Allesomvattend is het eigenlijk gewoon een irritant, onrustig en aandachtzoekend ding die tegelijkertijd ook wel ontzettend lief kan zijn en momenteel ook heerlijk tegen me aan ligt te slapen. Ik hoef haar nu alleen écht niet te aaien, want dan begint het met een keiharde 'mraaww!' En dan springt ze direct op en hangt ze dus weer om me heen.
Ik heb veel katten gehad, m'n hele leven diverse katten gehad maar dit gedrag vind ik toch wel vrij extreem. Ze sloopt niets, dat gelukkig niet. Ik dacht eerst nog dat het kwam omdat ze gewoon jong was, maar ze is nu twee en blijft onrustig, al was het voorheen nog veel en veel erger. Zeker als je haar vergelijkt met de oudste die de rust zelve is, die zich meer naar de achtergrond plaatst, vroeger heerlijk kon spelen maar dit nu eigenlijk ook steeds minder doet omdat ze dan toch weer besprongen wordt door de jongste.
Ik weet ook niet zo goed of ik hier nou iets mee moet. Of het gewoon het karaktertje is en dat ze het heus wel naar haar zin heeft, of dat ze toch meer uitdaging binnen nodig heeft (en hoe dan? Speeltjes is ze zo op uitgekeken, alleen de laserpen vindt ze he-le-maal het einde, maar om daar nou de hele avond mee te zitten...)