MzCharlotte; ik heb dat ook nu bij de tweede, terwijl ik nog zwanger ben. Gewoon het idee om dit maar 2x mee te mogen maken, maakt me verdrietig. Ik vind het zo bijzonder allemaal; de spanning van het testen, je kindje voor het eerst zien op de echo, de spanning over het geslacht, je kindje voor het eerst voelen, je kindje voor het eerst zien na de geboorte, de eerste lachjes, etc.

Ik ben niet zwanger en ook (nog) niet bezig dit te worden, maar heb toch een vraag waar ik al een poosje mee zit.
Ik heb sinds de puberteit ingetrokken tepels. Eerst allebei, later eentje en dit is tot nu toe altijd zo gebleven.

Heeft dit gevolgen voor eventuele borstvoeding die ik zou willen geven als ik een kindje krijg? Kan het tijdens de zwangerschap, onder invloed van hormonen, nog veranderen? Ik heb op internet wat dingen gelezen over dat je je tepels kunt 'voorvormen' tijdens de zwangerschap of bv geven met een 'tepelhoedje', maar begrijp ook dat daar nadelen aanzitten.

Hoor graag meiden die hier ervaring mee hebben.

Ik heb het ook aan één kant, maar ik heb gewoon borstvoeding kunnen geven zonder tepelhoedje.

Bij de 1e had ik dat. Met veel moeite is het mij toen mbv een tepelhoedje gelukt. Ik heb wel veel kloven etc gehad. Het aanleggen/toehappen ging moeizaam.
Bij de 2e ging het zonder problemen maar toen waren ze ook niet meer teruggetrokken. Ze hapte direct goed aan en ik heb zo'n 9 maanden borstvoeding gegeven.

Ik had het ook, mijn linkerborst. Eerste maanden gevoed dmv tepelhoedje en na een aantal maanden kwam de tepel al naar voren en kon het zonder hoedje. Dat is zo gebleven, dus ik vermoed dat ik bij de tweede geen tepelhoedje meer hoef te gebruiken.

Ik wil even mijn verhaal kwijt.
Gisteren waren we bij mijn schoonouders voor Moederdag. We zijn daar ook blijven eten. Aan tafel kwam het gesprek dat mijn dochter veel honger heeft en dan heel hard kan krijsen als het haar niet snel genoeg gaat. Ik zei toen tegen mijn schoonmoeder met een lachend gezicht, ze krijste zo hard het kon wel zijn dat ik haar vermoordde. Waarop mijn schoonmoeder zei ja je weet niet wat ze op dat moment heeft het kan dan vanalles zijn maar en toen keek ze me met een heel verschrikt gezicht aan, je mag haar nooit wat aandoen hoor. Waarop ik heel verbaasd keek en zei huh maar dat doe ik toch ook niet. Nee zei ze maar dat mag je ook echt niet doen. Mijn man was op dat moment net even bij onze dochter aan het kijken en heeft dit stukje dus niet meegekregen. Ik voelde me een beetje rot na de voor mij vreemde opmerking van mijn schoonmoeder en was ons gesprekje aan het overdenken. Ineens drong het tot me door dat ze me wel eens verkeerd begrepen kon hebben. Mijn man was toen weer terug. Ik vroeg haar heb jij mij net verkeerd begrepen? Hoezo zei ze. Nou dacht jij dat ik onze dochter wilde vermoorden? Want ik bedoelde ze schreeuwde zo hard dat het leek alsof ik haar aan het vermoorden was. Nee dat zei je niet zei ze, ik zei ik meende van wel maar dan heb je me verkeerd begrepen. En in plaats van dat ze dat toegaf en zei van gelukkig dan maar, ging ze haar gelijk halen bij mijn zwager. Aangezien die twee het altijd voor elkaar opnemen, gaf hij haar natuurlijk gelijk.
Ik voelde me erg rot en zei dat later ook. Ik gaf aan dat ik het erg vervelend vond dat ze dacht dat ik onze dochter wat wilde aandoen, hierop werd ze heel erg boos en zei dat dat absoluut niet waar was, mijn man nam het ook meteen voor haar op en zei dat zou mama nooit denken, maar hij was er niet bij en heeft haar gezicht niet gezien toen dat gebeurde. Het deed mij zoveel pijn dat dat van mij gedacht werd en ook nog ontkend werd en dat mijn man mij toen ook nog niet geloofde.

Gelukkig hebben mijn man en ik het 's avonds uitgepraat en is het nu weer goed tussen ons. Helaas heeft mijn schoonmoeder het er niet meer over gehad en ik durfde er niet goed meer over te beginnen.
Ik voel me er nog vervelend onder dat dit is gebeurd.

Ik denk dat het veel groter opgeblazen is dan nodig is, ik denk namelijk niet zozeer dat je schoonmoeder bang is dat jij haar wat aan zou doen, maar eerder dat je schoonmoeder gewoon gek is op jullie dochtertje, haar kleindochter, dat ze bang is dat haar wat overkomt, op welke manier dan ook, en ze gewoon even naar werd van de gedachte. Misschien heeft ze vroeger daarin ook iets van dichtbij meegemaakt, dat weet je niet. Ik zou er eventueel één op één nog een keertje op terugkomen en dan vooral niet meer aangeven dat je schrok van het idee dat jij je dochtertje wat aan zou willen doen, maar dat je wel schrok van haar reactie op je opmerking en dat het niet je bedoeling was er zo'n discussie op te laten volgen. Niks meer en niks minder.

Dank je voor je antwoord dundas. Ik denk dat je wel gelijk hebt als je zegt dat het verhaal veel groter is geworden. Door fe emoties denk ik. Ik voelde me erg onbegrepen omdat ze bleef volhouden dat ik had gezegd dat ik haar wel kon vermoorden en totaal niet inging op het feit dat er een miscommunicatie is geweest. Ondanks dar ik dat meerdere keren zei. Voor mijn gevoel werd het nu een welles nietus spelletje waarin ik mij ook heb laten verleiden.
Ik heb voor nu besloten om het even te laten rusten om de emoties van beide kanten te laten zakken en er dan eventueel later op terug te komen. Ik wil namelijk absoluut geen ruzie.

Ik biecht op dat ik mijn schoonmoeder sinds de geboorte van ons kindje een verschrikkelijk mens vind.
Nou is het altijd al een aparte geweest (liet tijdens mijn zwangerschap nooit wat horen, zij wil hier nooit heen komen want dat kost benzine (ze heeft veel geld door een scheiding en erfenis), is tijdens mijn bevalling langsgekomen terwijl ik dat niet wilde, komt niet op verjaardagen omdat er dan ook andere mensen zijn en ze dat niks vindt, dit is nog maar een greep van hoe zei in elkaar zit.
Maar de laatste weken erger ik me groen en geel en heb ik er enorme spijt van dat mijn man en ik min of meer hebben afgesproken dat ons menneke een dagje in de week naar haar toe gaat als ik weer moet werken.
Ze komt hier te pas en te onpas langs opeens terwijl ik alleen met ons kind ben en bemoeit zich dan met het huishouden (jezus kind, je moet eens de buitenkant van je kastjes afnemen, ik wil niet eens weten hoe de binnenkant eruit ziet).
Verder smst ze de hele tijd met vragen over ons kind, waar ik al niet meer op antwoord. Omdat ik niet meer antwoord, gaat ze tussen mij en mijn man stoken dat ik haar weg wil houden van ons kind (inmiddels wel ja).
Toen ik verder laatst de luier aan het verschonen was en ze in mijn nek stond te hijgen had ze weer commentaar op de velletjes die ontstaan zijn door een droge huid. Dat ik het moet insmeren met olie en niet zoals ik het doe, met speciale zalf.
Verder zijn we een deel van ons huis aan het opknappen. Hiervoor heeft mijn man geld bij haar geleend. En daardoor denkt ze zich met de inrichting te kunnen bemoeien. "Ja zoooooo dom van jullie om dit en dit niet te doen, want ik zou het zo doen, want bla bla bla". Het gaat ook om de toon waarop ze alles zegt. Mijn man gaat hierdoor twijfelen over de keuzes die we samen hebben gemaakt. Heel vervelend dat ze ons niet in onze waarde laat.
En ik heb door de borstvoeding best een groot decollete gekregen (zij heeft niks): ik vind het maar ordinair dat je altijd inkijk hebt. Als je wat af zou vallen, worden ze kleiner en oogt het al minder ordinair.
Verder vind ze dat ik ons kindje veel te snel oppak uit de box, dat ik hem al verwend heb en dat ze niet tegen kinderen kan die huilen, dat zij dat ons kind heel snel af zou leren door er geen aandacht aan te besteden. Ze zei ook dat ze vroeger mijn man elke avond krijsend/huilend in de kinderwagen in de gang zette 3 weken lang, totdat hij niet meer jankte s'avonds.
Als ons kindje dus bij mijn schoonloeder blijft die ene dag in de week, ben ik bang dat ze hem laat huilen. Breng hem nog liever naar de kindercreche. Mijn eigen ouders vinden het ook maar niks dat ie naar haar toegaat. Ik denk dat ik me ook vreselijk veel zorgen maak.
Oh, en alles wat ik doe, is verkeerd of raar of hoort niet zo. Zoals kolven, flesjes geven, baby overdag in de box leggen, (slapende kinderen horen volgens haar boven in bed en niet beneden).
Kortom, ik ben dat mens vreselijk zat! Moest even mijn verhaal kwijt, verder niet.

Oh bah, ik zou gillend gek worden met zo'n schoonmoeder. Gewoonlijk ben ik niet zo roofzuchtig, maar als ik in jouw situatie zou zitten, dan was ik zeer zeker in verweer gekomen en zou ik ervoor zorgen dat ze mijn kind zo weinig mogelijk zou zien.

Ik zou je zoontje daar na je verlof niet heen brengen. Kan je nu al vertellen dat je dan niet rustig zit.

+ 1!

Dan ga je echt niet lekker werken!
En deur op de haak en gordijnen dicht.. Menn wat zou ik dat irritant vinden!

Nee ik zou mijn kind niet naar haar brengen. Maar dat is puur vanwege het stuk wat je schrijft over het huilen. Dat is een dealbreaker voor mij.

Ik had ook eigenlijk wel een voorkeur voor een meisje ergens. Niet heel sterk, maar ik hoopte er wel op, het leek me in allerlei opzichten het leukst. Met 17 weken heb ik een geslachtsbepalende echo laten doen. Ik zag gelijk dat het een jongetje was en ik was gelijk zó blij! Ik was van te voren ook bang teleurgesteld te zijn, maar dat ben ik eigenlijk helemaal niet geweest. Maar met zjn gezondheid had dat niks te maken hoor. Het was gewoon veel 'echter' daardoor en in mijn hoofd kreeg hij toen ook ziin naam. Het werd ons kindje in plaats van 'het' kindje in onze buik.
Hij is nu ruim een jaar en ik voel me een echte jongensmama. Vind het echt hartstikke leuk.

Kan het niet zo zijn dat dat bij jou ook zo gaat biechtje? Of is dat gevoel echt veel sterker dan dat? Lijkt me erg lastig, inderdaad omdat het ook taboe is. Heb je enig idee waar dat sterke gevoel vandaan komt?

Sinds mijn vriend en ik bezig zijn zwanger worden is de seks zo anders geworden. We zijn nu sinds begin dit jaar bezig en het is nog niet raak. Ook al wil ik er niet op letten, stiekem weet en let ik nu wel op mijn vruchtbare dagen en daardoor wordt het op dat moment een 'moetje' voor mijn gevoel.
Mijn vriend heeft daar minder problemen mee dan ik. Ik kan dat niet goed loslaten en heb dan eigenlijk geen zin meer, kan niet in de stemming komen.
Ik ben wel benieuwd of meerderen dit hadden en of er tips zijn om dit anders te doen?

Ik herken dat wel ja. Mijn vriend en ik zijn nu bijna een jaar bezig, helaas nog steeds zonder resultaat. Hier is het met name mijn vriend die er moeite mee heeft. Dat gevoel van 'moeten' zorgt er dan ook weleens voor dat het hem niet lukt om klaar te komen. Ik merk bij hem wel dat nu het langer duurt, hij ook meer inziet dat je gewoon rond die datum wat actiever moet vrijen en dat maakt het voor hem op de een of andere manier nu juist wat makkelijker, lijkt het.

Ik denk dat het belangrijk is dat je om die vruchtbare week heen regelmatige 'niet verplichte' seks blijft hebben. De lol is er anders inderdaad snel af.

Wij hebben vorige week een verwijzing gekregen voor de gynaecoloog. Had zo gehoopt dat het niet nodig zou zijn, maar het lijkt spontaan niet te gaan lukken. Heb ook erg onregelmatige cyclussen. Ik vind het wel lastig tegenover iedereen te doen alsof het ons nog niet bezig houdt, terwijl we al een jaar er juist heel intensief mee bezig zijn. Niet alleen lichamelijk, qua psyche vraagt het ook wel wat.

Laatste biechtje: ik herken het ook. Wij zijn 10 maanden in 2013 de mmm in geweest en het werd echt gewoon een moetje om iets te doen met elkaar. Op het laatste hadden we er gewoon geen zin meer in. Dat gedoe met tempen, eisprong in de gaten houden, om de dag doen etc etc. Brak ons gewoon op. (Bij S trouwens geen last van gehad, al heb ik geen idee waar het verschil hem nou in zit). Uiteindelijk afgesproken dat we het allemaal lieten rusten. (na een miskraam trouwens dus een of andere manier heeft zo'n moetje wel geholpen )
En er kwam zo'n rust over vooral mij heen. Niet meer iedere dag tempen etc. En ronde later was ik zwanger. Totaal niet verwacht juist omdat we eens een keer niet op de vruchtbare dagen aan het richten waren. Bij ons werkte dus rust en het erbij neer leggen voorlopig. Maar ik snap best dat niet iedereen dit wil/kan.

Ok dan vraag ik het hier even (sorry Burgemeester Julia ).. zien jullie ook heel in de verte wat of beeld ik me het in? 4 dagen voor NOD..

Sorry, ik zie helaas geen streepje.

Ik zie niks. ...

Ik zie niks eerlijk gezegd.

Ik zie ook niks..

Haha ok dat is duidelijk ;-) In het echt is het iets duidelijker, maar nog steeds heel licht. Hopelijk in de komende dagen een duidelijkere test..

Ik zie geloof ik wel een beetje wat je bedoeld! Spannend!