Ik wil ook even mijn verhaal kwijt, want ik weet gevoelsmatig niet meer wat ik hiermee moet. Misschien dat sommigen mij herkennen, dat geeft niet, maar ik wil dit niet aan mijn account gelinkt hebben. NIETS QUOTEN AUB!!!

Al sinds het overlijden van mijn vader zijn de verstandhoudingen binnen ons gezin verandert. Of misschien al wel eerder, toen mijn vader ziek werd of toen ik het huis uit ging. Ik weet wel dat het na het overlijden van papa echt heel anders is geworden. Ik zal proberen bij het begin te beginnen.

Vroeger konden mijn broer en ik met elkaar lachen en met elkaar schrijven, maar de laatste jaren begrijpen we elkaar niet meer. Hij maakt keuzes die ik niet kan begrijpen en die absoluut niet goed voor hem zijn. Hij liegt en bedriegt, verdraait dingen en praat alles zo dat het in zijn straatje past. Hij heeft enorme schulden gemaakt en is daardoor diep in de problemen gekomen. Ook financieel. Hij heeft ontzettend veel geld van mijn moeder geleend en nog amper terugbetaald, maar wel al die jaren geleefd alsof er niks aan de hand was. Feitelijk van mama's geld; de erfenis van papa. En nu moet hij met zijn gezin op de blaren zitten. Hierdoor is hij ontzettend bang zijn gezin kwijt te raken, iets wat hij ook nu weer als argument heeft gebruikt om weer bij mama aan te kloppen voor een nieuwe lening.

En dan mijn moeder. Zij is gevoelig voor zijn argumenten. Zij is bang haar kleinkinderen kwijt te raken, bang dat broer inderdaad alles kwijt raakt. Ik denk dat ze ook bang is dat het dan mede haar schuld is, omdat zij denkt dat ze het had kunnen voorkomen door weer bij te springen. En door het overlijden van papa is ze al zoveel kwijt geraakt. Ze heeft er jaren over gedaan weer een beetje te gaan leven.

Nu verwijten ze elkaar keer op keer van alles. Broer verwijt ma dat zij dingen verdraait, ma verwijt broer dat hij altijd zo chagrijnig is en moeilijk doet. Ik hoor van beide altijd andere verhalen die elkaar tegenspreken. De één zegt dit, de ander dat en ik moet maar zien wat ik geloof. En het wordt steeds erger. Broer blijft onverantwoord bezig, ik weet niet meer of ik alles nog wel geloof. Mama blijft hierover mopperen en haar zorgen hierover met mij bespreken. Ik krijg meer en meer het idee dat broer gewoon niet geholpen wil worden. Het ligt altijd aan een ander, een ander doet alles fout. Hij weet wel dat hij een probleem heeft, maar wil het niet zien. Steekt zijn kop in het zand. En ik sta erbij en ik kijk ernaar. Keer op keer hebben mijn vriend en ik de onderlinge problemen op kunnen lossen en kunnen bemiddelen of zorgen dat het niet escaleert.

Ik heb hier geen zin meer in. Ik heb er genoeg van om overal maar tussenin te staan, maar heb het gevoel met de rug tegen de muur te staan. Ik heb zelf al zo veel aan mijn hoofd, echt genoeg aan mijn eigen gezin, want ik heb het ook niet altijd gemakkelijk. Om de lieve vrede te bewaren, probeer ik alles maar op te lossen, want wat moet ik anders? Ik heb het gevoel er tegen wil en dank meer en meer bij betrokken te raken. Vooral ook omdat er vorig jaar iets is voorgevallen, waardoor wij er ook letterlijk bij betrokken zijn geraakt, zonder dat wij er iets aan konden doen. Wij werden door voor ons volkomen vreemden benaderd met een verhaal dat bleek te kloppen. Wederom hebben wij het opgelost, om mijn nichtjes te beschermen. Maar ondertussen vreet het aan me.
Ik kan mama en broer toch niet zeggen dat ze het zelf maar uit moeten zoeken? Voor mezelf kiezen en me er niet meer mee bemoeien. Er zijn ook kinderen in het spel. Ik kan mijn dochters toch niet hun neefje en nichtje ontzeggen, door geen contact meer te willen? Ik wil gewoon van dat gedoe af. Mama durft gewoon niet tegen broer in te gaan, broer gaat door met waar hij al jaren mee bezig is en wil van niks horen.

Tijdens het tikken van dit stuk ben ik al wel tot één inzicht gekomen. In feite doe ik hetzelfde als mijn moeder: een ander zijn problemen willen oplossen, om maar zo veel mogelijk problemen te voorkomen. Ondertussen loop ik mezelf voorbij. Ik weet dat het moet stoppen. Ik weet dat ik gewoon tegen beide moet zeggen hun onderlinge sores samen uit te vechten en mij er buiten te laten. Maar dat is zo verdomde moeilijk.

Jeetje wat een verhaal.
Maar je zegt in de laatste 2 zinnen al precies wat ik wou gaan typen.

Leuk en makkelijk is het niet. Maar je hebt een eigen gezin wat jou al genoeg tijd en energie kost om alles goed te doen.
Ik zou een brief schrijven naar allebei. En eerlijk vertelllen dat je geen energie meer hebt om er tussen te zitten.
Dat je even rust wil.
En je moeder mag je ook eerlijk vertellen hoe je er over denkt. Zeker ook over dat ze weer geld aan je broer gaat lenen (geven). Het is haar geld, maar je mag zeker zeggen hoe jij er over denkt.

Sterkte!

Wat rot zeg!
Ik zou voor mezelf en mn gezin kiezen. Als de een over de ander begint zou ik zeggen dat ik het er niet over wil hebben omdat ik er last van heb. Wat hun verhouding is is hun probleem niet jouw probleem.
Dat is lastig maar wel belangrijk voor jezelf.

Ik heb het gehad met vrienden, die kregen ruzie en ik kon steeds alles van 2 kanten aanhoren. Uiteindelijk was ik het beu en heb ik aangegeven er geen woord meer over te willen horen. Er viel echt een last van mn schouders!

Heb op dit moment een soort van probleem met een goede vriendin van mij. Zij heeft al een tijdlang relatieproblemen met haar vriend (tevens goede vriend van ons). Deze zijn grotendeels begonnen na de geboorte van hun kindje, nu 2,5 jaar geleden.
Laatst vertelde zij mij, dat vriend te kennen heeft gegeven dat hij niet gelukkig is in de relatie en op dit moment absoluut niet moet denken aan een 2e kindje. Vriendin wil heel graag een 2e kindje en heeft zelfs gezegd, dat als zij moet kiezen tussen 2e kindje of vriend, zij voor het eerste gaat.
En nu is ze 9 weken zwanger..... en heb ik heel sterk de indruk dat zij haar vriend erin heeft "geluisd". Ik heb heel lauw gereageerd op haar eerste reactie dat zij waarschijnlijk zwanger is. Zaterdag heb ik een appje gekregen, waarin zij inderdaad bevestigde dat zij zwanger is en ik weet gewoon niet hoe ik hierop moet reageren. Heb dan ook nog niets terug gestuurd.
Moet ik hier iets mee? Aan de ene kant vind ik dat het niet aan mij is, maar aan de andere kant komen zij wel beiden met hun problemen bij ons om hun hart te luchten. En mijn gevoel dat dit absoluut niet door de beugel kan is zo ontzettend groot. Ik kan haar niet meer in de ogen kijken.

Laatste biechtje: waarom praat je niet gewoon met je vriendin en vraag je haar hoe haar man erin staat?

Heel lastig Biechtje dat je er zo tussenin staat. Ik zou het proberen bespreekbaar te maken.

Ik zou me daar niet mee bemoeien. Je suggereert nu van alles, maar je weet niks zeker. Misschien heeft zij het achter zijn rug om zo gepland, misschien heeft zij het ook niet gepland en is het ondanks de anticonceptie toch gebeurd, misschien zijn ze beiden slordig geweest met anticonceptie, misschien hebben ze heel veel gepraat en is hij van mening veranderd. Je weet het gewoon niet. Als het echt ongepland is en jij gaat suggereren dat ze hem erin geluisd heeft dan drop je misschien wel een bom in hun huwelijk die je niet zomaar meer ongedaan kunt maken. Ik zou dat risico niet willen lopen. Hij kan zelf ook nadenken, als de kans aanwezig is dat dit op een niet zo eerlijke manier is gebeurd dan kan hij zelf ook wel op dat idee komen.

Wat Susan ook zegt, je suggereert van alles. Je hebt het vermoeden dat ze haar vriend er in heeft geluisd...maar je weet het niet zeker.
Ik zou ze laten en als hij een goede vriend van jullie is hoor je misschien toch wel een keer er meer van of hij wel of niet wilde en of hij toch wel graag wilde na wat praten met haar.

Maar waarom kun jij haar niet meer in de ogen kijken, dan? In feite sta jij er toch hartstikke buiten? Haar keuze, haar consequenties, hoor. Zelfs al zóú ze haar vriend erin geluisd hebben dan zullen zij dat samen moeten oplossen. Het is goed dat jij je betrokken voelt bij hun als personen, maar ik zou ervoor waken dat je je niet te betrokken gaat voelen bij hun relatie. Dat gaat jou niets aan, er zijn maar twee personen die daarover mogen oordelen, en dat zijn zij zelf. De valkuil van wat je nu doet, je mengen in hun relatie, is dat je inderdaad dingen gaat invullen. En misschien heb je het verkeerd en veroorzaak je zo een relatiecrisis.

Vandaag heb ik besloten dat ik naar mijn huisarts ga voor een doorverwijzing naar een diëtist oid. Ik ben namelijk verslaafd aan eten en ik móet geholpen worden. Niks is veilig voor me, ik schuif alles naar binnen, het ene nog ongezonder dan het andere. Ik schaam me kapot, het moet nu maar eens afgelopen zijn. Elke dag neem ik me voor dat ik echt moet stoppen met eten, maar ik faal dezelfde dag wéér. Ik vind dit gedrag van mezelf zo walgelijk, net zat ik jankend op de bank na weer een vreetaanval. Bahbah, wat voel ik me vies.

Ik wil niet de advocaat van de duivel spelen, maar een diëtist geeft je alleen adviezen. Je zult het toch wel écht zelf moeten doen! Ik hoop voor je dat je knop om kan zetten en dat het je lukt! Ik ken het gevoel en het is onwijs frustrerend. Succes!

Ik ben het niet helemaal eens met Sienna. Het klopt dat de diëtiste alleen adviezen geeft, maar een diëtiste kan ook wen hele fijne stok achter de deur zijn, zo werkte het voor mij wel. Ik weet niet in hoeverre je (vr)eetbuien hebt en in hoeverre eten een obsessie voor je is, want anders zou het zelfs nog behandeld kunnen worden als eetstoornis.

Ik zou denk ik ook op zoek gaan naar iemand die je niet alleen lichamelijk kan begeleiden maar dus ook geestelijk. Dus niet alleen een dietiste, maar ook de oorzaak aanpakken wáárom je teveel eet en alles naar binnen wil schuiven.

Sterkte!

Precies wat jij zegt, Dundas. Ik zie het als een stok achter de deur, misschien helpt dat dan dus wel. En het is zeer waarschijnlijk dat zij, of zelfs de huisarts al, mij doorverwijst naar een psycholoog (evt op het gebied van eetproblemen), maar aan dat laatste wil ik (nog) niet. Eerst de huisarts maar eens bellen.

Eetprobleembiechtje, het is al heel wat dat je aan jezelf hebt toegegeven dat je een probleem hebt en dat je de huisarts hiervoor gaat bellen. Veel succes hiermee. Laat je ook nog even weten wat de huisarts je heeft aangeraden?
Sterkte met alles.

Ik loop ook bij een diëtiste dus ik lul echt niet zomaar in de rondte hoor. Ik dacht ook dat het zou werken als stok achter de deur, maar helaas.. Houdt daar gewoon rekening mee, dan kan het altijd mee vallen.

Laatste biechtje: wat vervelend om te lezen... Ik herken het helaas maar al te goed. Ik heb 1,5 jaar in therapie gelopen bij een psycholoog... Sterkte met de strijd! Ben ook wel benieuwd wat de dokter je adviseerd.

Mocht je ergens mee zitten of behoefte aan iemand hebben die hetzelfde heeft gehad dan mag je me een pm sturen

Ik heb het laatste biechtje verplaatst naar het Liefde, relatie en seks biechttopic.

Ik ben teleurgesteld. Afgelopen week was ik jarig. Van een vriendin kreeg ik alleen op Facebook een berichtje. Zelfs toen we elkaar op whatsapp spraken begon zij niet over mijn verjaardag, maar we hadden wel een heel persoonlijk gesprek. Ik ben iemand die nog een ouderwets kaartje stuurt met verjaardagen naar goede vrienden. Misschien lag mijn verwachting dan wel te hoog. Doen jullie uitgebreid(er) stil staan bij de verjaardag van een goede vriend?

Eerder was ik ook van de kaartjes sturen. Maar daar was ik de enige in, dus daar ben ik mee gestopt.
Ik stuur een appje of een bericht via Facebook.
En alleen bij een uitnodiging ga ik heen als ik kan.
Ik vraag er geen vrij meer voor, deed ik eerder wel. Maar dat doen vrienden ook niet voor mij of voor iemand anders uit de vriendengroep.

Wat betreft verjaardagen van vrienden heb ik nu geen verwachtingen meer.
Als ik zelf jarig ben verstuur ik via app de uitnodiging en vraag duidelijk of men ook komt of niet.
Anders zit ik straks met een lading gebak en hapjes

Voor mij belangrijke mensen stuur ik.via de app een heel 'verjaardagslied-epistol' (zoals je vroeger in de klas zong), als je heeeeell bijzonder bent dan bel ik nog even (en de allerbijzonderste probeer ik om 0:00u te bellen) en alle andere mensen stuur ik.via facebook een felicitatie. Uitnodigingen verstuur ik via mail.

Vroeger was ik ook van de kaartjes sturen maar ik denk er simpelweg altijd te laat aan...

Edit; Mocht ik iemand al gefeliciteerd hebben via fb en ze later spreken via de app dan feliciteer ik ze nogmaals. Zie ik ze later op de dag live dan doe ik het weer maar dan met 3 kussen.

Zoals Wickie zegt: ik doe het ook zo bij belangrijke mensen. Ik had zoiets dus wel gehoopt te ontvangen. Of ik ben andersom minder belangrijk, dat kan natuurlijk ook.

Ik app close vriendinnen, mijn zussen bel ik en de rest stuur ik een berichtje op facebook.

*