Ik biecht op dat ik mijn schoonmoeder sinds de geboorte van ons kindje een verschrikkelijk mens vind.
Nou is het altijd al een aparte geweest (liet tijdens mijn zwangerschap nooit wat horen, zij wil hier nooit heen komen want dat kost benzine (ze heeft veel geld door een scheiding en erfenis), is tijdens mijn bevalling langsgekomen terwijl ik dat niet wilde, komt niet op verjaardagen omdat er dan ook andere mensen zijn en ze dat niks vindt, dit is nog maar een greep van hoe zei in elkaar zit.
Maar de laatste weken erger ik me groen en geel en heb ik er enorme spijt van dat mijn man en ik min of meer hebben afgesproken dat ons menneke een dagje in de week naar haar toe gaat als ik weer moet werken.
Ze komt hier te pas en te onpas langs opeens terwijl ik alleen met ons kind ben en bemoeit zich dan met het huishouden (jezus kind, je moet eens de buitenkant van je kastjes afnemen, ik wil niet eens weten hoe de binnenkant eruit ziet).
Verder smst ze de hele tijd met vragen over ons kind, waar ik al niet meer op antwoord. Omdat ik niet meer antwoord, gaat ze tussen mij en mijn man stoken dat ik haar weg wil houden van ons kind (inmiddels wel ja).
Toen ik verder laatst de luier aan het verschonen was en ze in mijn nek stond te hijgen had ze weer commentaar op de velletjes die ontstaan zijn door een droge huid. Dat ik het moet insmeren met olie en niet zoals ik het doe, met speciale zalf.
Verder zijn we een deel van ons huis aan het opknappen. Hiervoor heeft mijn man geld bij haar geleend. En daardoor denkt ze zich met de inrichting te kunnen bemoeien. "Ja zoooooo dom van jullie om dit en dit niet te doen, want ik zou het zo doen, want bla bla bla". Het gaat ook om de toon waarop ze alles zegt. Mijn man gaat hierdoor twijfelen over de keuzes die we samen hebben gemaakt. Heel vervelend dat ze ons niet in onze waarde laat.
En ik heb door de borstvoeding best een groot decollete gekregen (zij heeft niks): ik vind het maar ordinair dat je altijd inkijk hebt. Als je wat af zou vallen, worden ze kleiner en oogt het al minder ordinair.
Verder vind ze dat ik ons kindje veel te snel oppak uit de box, dat ik hem al verwend heb en dat ze niet tegen kinderen kan die huilen, dat zij dat ons kind heel snel af zou leren door er geen aandacht aan te besteden. Ze zei ook dat ze vroeger mijn man elke avond krijsend/huilend in de kinderwagen in de gang zette 3 weken lang, totdat hij niet meer jankte s'avonds.
Als ons kindje dus bij mijn schoonloeder blijft die ene dag in de week, ben ik bang dat ze hem laat huilen. Breng hem nog liever naar de kindercreche. Mijn eigen ouders vinden het ook maar niks dat ie naar haar toegaat. Ik denk dat ik me ook vreselijk veel zorgen maak.
Oh, en alles wat ik doe, is verkeerd of raar of hoort niet zo. Zoals kolven, flesjes geven, baby overdag in de box leggen, (slapende kinderen horen volgens haar boven in bed en niet beneden).
Kortom, ik ben dat mens vreselijk zat! Moest even mijn verhaal kwijt, verder niet.