Ik ben het met Oreo eens, ik vind ook niet dat je onder alle omstandigheden verplicht bent om te blijven gaan. In sommige gevallen gaan schoonouders (of eigen ouders, of andere familie) gewoon te ver en dan houdt het een keer op. Zeker als je weet dat je van je vriend absoluut geen steun hoeft te verwachten omdat hij nooit tegen zijn vader in zal gaan, kan ik goed begrijpen dat er een situatie kan ontstaan waarin je niet meer mee wil.

Bedankt voor de reacties, van beide kanten.
Tabbie; die opmerking was me in het verkeerde keelgat geschoten en dan maakt het wat mij betreft niet uit of dat in een email was of face to face. Ik wil in verband met herkenbaarheid niet precies zeggen waar het over gaat, maar we hebben een beslissing gemaakt die ons leven best wel gaat veranderen en waar vrijwel alle vrienden en familie blij zijn voor ons, hebben zijn ouders nogal neutraal gereageerd. Dat is prima en zij mogen hun mening hebben en geven, maar die opmerking per email was voor mij nog een beetje een trap na.
Praten is niet mogelijk, er wordt in mijn schoonfamilie nergens over gepraat, laat staan gevoelens. En tegen mijn schoonvader ingaan kan ook niet, dat heb ik 1 keer geprobeerd en toen kwam er een hele onaangename sfeer en de discussie werd afgekapt met dat hij toch gelijk heeft. Dat is ook de reden dat mijn vriend er niks aan doet; hij kent dit al zijn hele leven. Vader is de baas in het gezin en heeft altijd gelijk. Punt. Onze mening en gevoelens doen er dus totaal niet toe. De hele familie gaat hier ook in mee, omdat ze niet anders gewend zijn en de lieve vrede willen bewaren. En laat dat nou net niet zo goed ontwikkeld zijn in mijn persoonlijkheid...

Ik heb het idee dat ik het wel uit kan blijven leggen, maar dat het moeilijk is zonder hele duidelijke voorbeelden en ik weet zelf ook echt gewoon niet wat ik er mee moet. Ik ben pas nog langs geweest, dus de volgende keer zal nog even duren. Ik heb dus genoeg tijd om erover na te denken. Ik wil het echt graag nog een keer proberen, misschien doe ik dat wel en probeer ik dan toch nog eens mijn mening en mijn gevoelens te uiten.

Waarschijnlijk is je schoonvader geen tegenspraak gewend (want, het is altijd al zo geweest dat hij de discussies afkapte). En nu loopt er "ineens" een dame rond die haar intrede doet in de familie en die een discussie aan wil gaan. Vermoedelijk is hij dat niet gewend.

Het is voor anderen makkelijk om te zeggen dat je toch echt met je schoonvader moet gaan praten, maar als hij niet voor rede vatbaar is kan je net zo goed tegen een muur aan gaan praten.... Ik vind het knap dat je het wilt blijven proberen, daar heb ik echt respect voor!

Mensen zullen me wel herkennen, maar ik wil dit absoluut niet onder mijn eigen naam posten.

Mijn stiefmoeder heeft een hersentumor gehad. Een aantal jaren geleden is deze verwijderd en daar is ze gelukkig 'goed' uitgekomen. 'Goed', omdat ze nooit meer zichzelf is geworden. De laatste paar maanden staat ze me steeds meer tegen. Als ik op visite kom dan word ik na één glas drinken de deur uitgekeken. Ze praat niet, maar zit alleen maar met haar hoofd in haar tablet. Kerst vieren we niet meer, want ze vindt Kerst onzin. Ze wil dat mijn vader altijd van huis is, omdat ze anders niet aan haar eigen dingen toekomt. Mijn vader gaat alleen naar de markten, alleen fietsen, ze slapen niet meer samen en ze interesseert zich nergens meer voor. Ze heeft altijd wel een aparte mening/houding gehad, maar de laatste tijd wil ik haar wel door elkaar schudden om te vragen wat er nu echt mis is. Ze heeft al vaker aangegeven dat haar leven kanker is, maar zo kun je toch niet leven? Ik ga alleen nergens tegenin en neem haar zoals ze is.. Maar toen kwam ze met het volgende; We mogen onze vader geen opa meer maken want daar is hij nu al te oud voor. Eh wat? Als wij kinderen hadden willen hebben dan hadden we daar tien jaar geleden aan moeten beginnen en moesten we het vooral nu niet wagen om er nog aan te beginnen. Nu had ik best tien jaar geleden kinderen kunnen krijgen, als ik ze toen überhaupt had gewild, maar mijn broertje was toen nog minderjarig. Wat wil ze nu?

De enige persoon waarmee ik erover heb gepraat zei dat ik het moest aankaarten en erover moest praten, maar dat helpt al niet meer. Dit is haar mening en haar wil is wet (denkt ze). Maar hoe zorg ik wel dat we nog harmonieus oud worden met zijn allen? Want op dit moment zie ik haar alleen maar als één brok negativiteit en weet ik niet meer hoe ik met haar om moet gaan. Jullie een idee?

Jeetje, wat moeilijk. Ik zou niet zo goed weten wat je hiermee moet. Hebben jullie iets van begeleiding gehad? Heeft je moeder hulp gehad om te verwerken wat er is gebeurd?

Die opmerking over kinderen krijgen is natuurlijk compleet onredelijk en daar hoeven jullie je helemaal niks van aan te trekken, als je kinderen wil heb je haar goedkeuring niet nodig en dan is dat je goed recht, al was je tien jaar geleden al meerderjarig, dat maakt niks uit. Ik zou wel proberen te onderzoeken in welke mate haar onredelijkheid/negativiteit/kilheid kan worden veroorzaakt door de operatie en hoe je er het beste mee om kunt gaan.

Mijn stiefmoeder heeft, nadat de hersentumor is verwijderd, intensief therapie gehad om dingen te kunnen verwerken. I.c.m. therapie moest ze een dagboek bijhouden. Dat heeft ze ook altijd trouw gedaan. Maar door jouw vraag, Surya, bedenk ik me opeens dat ik haar dagboek al maanden niet meer heb gezien. Zolang als ik haar dagboek niet heb gezien is ze ook al negatief. Het is helemaal geen akelig karakter, maar op dit moment kan ik haar wel wat.

Susan, ik vind ook dat ze dat absoluut niet kan maken. Het viel me heel erg rauw op mijn dak. Mijn vader is nog maar net 55 jaar, hoezo oude opa? En hoezo eerder moeten beginnen met kinderen krijgen? Kinderen moeten ook nog welkom zijn. Je krijgt ze niet omdat anderen zo nodig grootouders willen worden. Dat is helemaal geen gezonde situatie. Maar ik ga er maar niet meer tegenin, omdat ik denk dat het dan ruzie wordt. Ik wil gewoon met haar kunnen praten, maar ik geloof niet dat we het nog kunnen.

Waar ik nu vooral bang voor ben is dat ze de grote dag van mijn broertje gaat verpesten. Ze heeft een duidelijke mening, vindt de trouwerij nu al niets, heeft een pesthekel aan haar 'schoondochter' en dan? Ik hoop dat ze haar fatsoen kan houden. Maar eigenlijk wil ik vooraf nog een gesprek met haar zodat ze die rare meningen eens achterwege laat. Want ik vind het echt rare meningen. Ik zei van de week nog tegen degene waarmee ik had gepraat; Het is dat de doktoren zeggen dat de tumor niet is teruggekomen, maar anders zou ik serieus denken dat het weer mis is in haar hoofd....

Hoe was je stiefmoeder voordat ze een hersentumor had? Ik maak regelmatig mee dat mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel van karakter veranderen. Dit is voor de naasten soms niet te rijmen, terwijl de persoon in kwestie zich hier niet van bewust is.

Ik heb op mijn elfde een hersenoperatie gehad en ik weet wel dat ik net na die operatie mijn gevoel voor decorum ook heel erg kwijt was, alles riep wat in me opkwam, ongepast boos reageerde, enzovoort. Dat was alleen maar echt de allereerste dagen nadat ik uit de narcose was gekomen (ik ben meerdere dagen onder narcose geweest om de hersendruk niet te laten oplopen). Uiteindelijk is alles bij mij goed hersteld en ik ben weer helemaal de oude geworden. Ik ben geen arts, maar ik vraag me wel af of het bij haar geen restverschijnselen kunnen zijn die ze aan de operatie heeft overgehouden.

Kun je er met je vader over praten of is het een verboden onderwerp?
Zou je misschien een keer contact op kunnen nemen met een neuroloog om dit soort vragen voor te leggen?

Sorry, je stiefmoeder. Dat had ik verkeerd gelezen.
Maar zo'n dagboek kan een belangrijke uitlaatklep zijn. Kun je met haar in gesprek hierover? Of iemand anders?

Natural, ik heb haar nooit echt heel erg aardig gevonden. Ik kon het op mijn manier met haar vinden, maar er zijn leukere mensen op deze aardbol. Alleen het blijven spuien van meningen ken ik niet van haar. Dat is nieuw en vervelend. Laatst vroeg ze wat ik van de kleding van mijn vader vond en ik zei dat ik het niet mooi vond, omdat ik het nog niet bij zijn leeftijd vond passen. Toen moest ik al oppassen, want wie was ik om te zeggen dat iets niet mooi is? En het is dan dat ik daarna niet meer reageer, anders denk ik dat het slechter had kunnen aflopen.

Susan, het is echt een verboden onderwerp. Ik weet niet eens of hij wel meekrijgt wat er allemaal gezegd wordt. Ik weet wel dat ik de makkelijkste ben van de twee kinderen en dat ze dit dus niet te vaak bij mijn broertje moet flikken. Mijn vader steunt zijn vrouw, zoals het misschien wel hoort (?), maar hij kan er kinderen mee kwijt raken. Ik bedenk me opeens dat ze het me zei toen mijn vader uit de ruimte was. En ik kan er nog steeds niet met mijn vader over praten. Want hij steunt haar in alles.

Surya, het maakt niet uit hoor. Moeder, stiefmoeder. Ik vergis me ook weleens. Ik durf dus niet in gesprek met haar. Veel te bang dat het erger wordt dan het nu is. Het is nu echt 'ja en amen', maar zoals ik hierboven al zeg, dat moet ze niet doen bij mijn broertje want dan is het hommeles.

Maar kun je er ook niet met je vader over praten zonder verwijten? Als het minder goed met haar gaat, moet hij dat ook merken en misschien heeft hij wel een ingang.
Of misschien iemand anders wie een ingang heeft bij haar ? Of bij hem?

Mijn vader staat er niet voor open. Of hij is heel erg bang om alleen over te blijven of zijn liefde voor haar is zo groot dat hij zijn kinderen soms links laat liggen. We mogen het er in ieder geval niet over hebben.

Ik zou haar moeder kunnen vragen of zij heeft opgemerkt dat haar dochter negatiever is geworden. Maar of ik dat aandurf? Haar moeder is de strengste van de twee ouders, maar ik kom natuurlijk wel aan haar dochter. Verder hebben ze geen vrienden meer over. Ze heeft iedereen weggejaagd. Klinkt heel cru, maar het is echt zo.

Lastig hoor. Ik zou toch proberen om wat informatie in te winnen over niet-aangeboren hersenletsel en de kans dat dit veroorzaakt wordt door de operatie. Misschien kun je contact opnemen met de Hersenstichting Nederland, daar kun je ook contact opnemen als je vragen hebt. Het hoeft dan niet persoonlijk over je stiefmoeder te gaan, je kunt de vraag ook gewoon algemeen stellen als je je bezwaard voelt. Het is niet dat je de situatie daarmee kunt veranderen, maar het kan je misschien wel helpen om het je minder persoonlijk aan te trekken. Ik zou ook proberen om een filter te ontwikkelen waardoor het wat minder binnenkomt en je de dingen meer van je af kunt laten glijden. Dat is moeilijk, maar niet onmogelijk.

Misschien niet direct vragen naar het negatieve, maar gewoon vragen hoe zij vindt dat het gaat. Niet beschuldigend maar open het gesprek aan gaan.

Susan, bedankt voor de tip. Ik ga zeker even contact opnemen met de Hersenstichting. Voor zover ik weet had ze de tumor al toen ze nog heel erg jong was. We hebben zelfs een aantal jaren geleden, nog voor de operatie, haar laatste verjaardag gevierd. Drama, drama. Maar misschien is er nu wel iets aan de hand dat nog niemand wil zien of heeft ze toch blijvend letsel opgelopen van de operatie. Je kunt het dan beter weten dan tegen beter weten er tegenin gaan. Mijn rug is breed en lang en ik kan veel hebben, maar ik weet ook dat ik daarin dan de enige ben. Zoals ik al zei, der kan aardig wat verknald worden door dit gedrag en dan ben ik niet degene die er wat van zegt. Maar eerst even contact met de Hersenstichting.

Hoe oud ben je dan?
Lastig, zo'n vrouw. Het lijkt me dat het heel verwarrend qua emoties hoe je daarop moet reageren. Komt het vanuit haar karakter of vanuit haar 'ziekte'? In elk geval is haar opmerking over het krijgen van kinderen natuurlijk absurd en dat moet je echt loslaten.

Ik ben op dit moment 31 jaar. Ik weet dat mijn vader had gehoopt om op zijn 45e opa te zijn. Helaas voor hem was ik op mijn 21e nog niet klaar voor kinderen. En daarna heeft hij zijn hoop gevestigd op mijn broertje, maar die wilde op jonge leeftijd ook nog geen kinderen en nu ook nog niet, want hij heeft eerst nog andere prioriteiten. Ik weet gewoon dat hij het jammer vindt dat hij nog niet met de kleinkinderen naar de eendjes kan om brood te voeren en dat zijn vrienden dat al wel kunnen, maar we laten ons daarin gewoon niet heksen. Het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat.

De vrouw van mijn vader is altijd al negatief geweest, maar niet zoals ze nu is. Alles draait om haar, want zij is ziek geweest. Ik geloof dat ik elke week wel van haar hoor dat ze ziek is geweest en dat ze daarom dingen doet zoals ze ze doet, maar dat ze zich daarbij heel erg goed voelt. Prima, maar dit is dus niet leuk. Moet er wel bij vertellen dat als de tumor weer begint te groeien dat haar leven ook einde verhaal is. Maar je kunt toch beter leuk leven dan op deze manier leven? Maar goed, misschien staan mensen die ernstig ziek zijn geweest wel heel anders in het leven of denken ze anders over zaken?

Ik weet wie je bent, maar kun je er niet over praten, met je vader? Vertellen dat je je eigenlijk zorgen maakt?

In het verleden heb ik weleens geprobeerd om met hem te praten, maar hij ziet het als kritiek of zijn vrouw heeft het vast als grapje bedoeld. Maar dit is niet grappig meer. Ik kan het goed vinden met mijn vader, maar praten kunnen we niet. Zeker niet over dit soort onderwerpen, omdat ik het jaren geleden al eens geprobeerd heb (Over iets anders) en dat liep uit op een woordenwisseling. Heb het er wel met iemand die ze ook kent besproken en die zegt dat ik het maar gewoon van mijn rug moet laten afglijden. Niets van aantrekken. Is makkelijker gezegd dan gedaan, maar misschien wel de enige oplossing.

Ik vind het trouwens niet erg als iemand mij herkent van het forum. Vind het gewoon niet plezierig om zoiets onder mijn eigen naam te schrijven.

Ik heb geen tips voor je biechtje, maar ik wil wel even zeggen dat ik het echt heel naar vind om te lezen. Dikke knuffel voor jou, lijkt me echt een rot situatie zo.

Wat lastig zeg. Wat jammer dat je er niet met je vader over kunt praten. Leven en laten leven, zou ik zeggen. Negeer haar uitspraken, hoe moeilijk dat ook is, want je kunt er toch niks mee. Het is heel triest dat ze deze ziekte heeft en er tegen in het verweer gaan zal niemand beter maken.

Daar heb je ook gewoon gelijk in, Exo. Ik maak me alleen in eerste instantie druk om mijn stiefmoeder, in tweede instantie om het huwelijk van mijn vader en zijn vrouw (omdat ze zich steeds meer afzondert, ook van mijn vader) en dan praat ik met mensen die mijn geroezemoes in mijn hoofd alleen maar erger maken. En dan moet ik bepalen wat ik ga doen. Ga ik gewoon in het biechttopic praten over wat me dwars zit, in de hoop dat ik tips krijg (wat ik ook heb gekregen. Super bedankt!) en laat ik het daarna gewoon gaan? Of heb ik een opstapje nodig om echt iets te ondernemen met alle gevolgen van dien? Voor nu laat ik het gewoon gaan. Ik denk dat het belangrijk is dat we alsnog, op welke manier dan ook, goed met elkaar door één deur gaan en ooit zal het wel ter sprake komen. Wel ga ik haar vragen, gewoon vriendelijk (niet verwijtend of zeurderig) of ze nog in haar dagboekje schrijft. Doet ze dat, dan is goed. Doet ze het niet, dan wil ik wel graag weten waarom niet. Wederom gewoon vriendelijk. Meer moet ik gewoon niet willen doen. Ja, wat informatie verkrijgen via de Hersenstichting, maar meer kan ik ook niet. Want dit is niet de periode om een 'ruzie' te veroorzaken.

Wederom bedankt voor het reageren. Het helpt me echt, ook al lijkt dat misschien niet zo? Maar ik kan er echt wat mee.

*weg*