23 Apr 2014 21:42 door Biechtje
Ik baal van mijn beste vriendin, dat trouwens niet de eerste keer is..
Ik ken haar al van kleins af aan,vanaf de kleutertijd tot aan nu. Ik ben tien jaar verleden verhuisd naar n andere plek in Brabant. Vanaf toen zien we elkaar niet elke week maar ach als we bij elkaar zijn is het als vanouds. omdat zij eerder zwanger was en een kindje kreeg en dat bij mij nog niet was vond ik het nooit erg om richting ons geboortedorp te gaan ook al is dat een uur heen en een uur terug, ik had toch de tijd ervoor en meestal plande ik het in zodat ik ook langst mijn ouders kon rijden. Al is het wel zo dat het afspreken altijd meer van mijn kant kwam,wat me wel irriteerde maar ik me nooit echt druk om kon maken als we dan eens af hadden gesproken. Inmiddels is mijn vader anderhalf jaar geleden overleden en in die tijd na zijn crematie had ik eigenlijk wel haar steun nodig. Ze zei ook, als je me nodig heb moet je dat zeggen en ik kom langst. Ik gevraagd of ze dan kon komen, maar nee ze had iets anders, nouja prima dan niet,maar leuk was anders. Zo ook mijn dertigste verjaardag, de eerste zonder vader, kon ze ook al niet.
Ondertussen ben ik ook moeder geworden. En kwam ze ,in het begin,wat meer onze kant op, dus ik dacht ,eindelijk en fijn! Nu gaat het niet goed tussen haar en der vriend, zij houdt niet meer van hem en wil uit elkaar. Sindsdien gaat ze veel stappen, feesten etc met andere meiden. En tuurlijk moet ze doen helemaal leuk voor der.
Nu weet ze dat ik thuis zit (werkeloos) en ook evt n keer mee kan.
Maar het blijft stil van haar kant. Dus heb ik gevraagd wat ze met Koningsdag doet omdat ik naar onze geboorteplaats ga. Maar neetoor ze heeft weer met andere afgesproken en nu ben ik het ff beu. En heb haar gestuurd, hè jammer nu ben ik een keer vrij en zijn we in .... Waarop ze reageert ja jammer haha. Is het dan veel moeite om aan mij te vragen joh wat doe vind je het leuk om met mij mee te gaan.
Ben ik nu een zeur.
Of moet ik eens goed over onze vriendschap nadenken, want eigenlijk is het zo dat het de laatste jaren toch al van mijn kant af komt. Ik weet dat ik wat meer moet uitspreken, vooral naar haar toe. Maar dat vind ik moeilijk.
( sorry voor t lange verhaal)