Ik heb vol geleefd in die tijd, ik heb alles eruit gehaald, alles gedaan wat ik wilde. Veel gefeest, veel gereisd, veel bijzondere mensen ontmoet, de meest gekke dingen meegemaakt, maar ook mezelf ontwikkeld en levenswijsheid opgedaan. Ik denk dat dit me rust geeft nu. Ik heb die fase ook echt afgesloten, juist ómdat ik alles heb gedaan.
Ik zou niet terug willen, naar geen enkele leeftijd, ben juist blij dat ik nu een dertiger ben en haal mijn voldoening uit heel andere dingen. Als je mijn leven nu bekijkt van een afstandje, dan kun je - als twintiger - misschien denken, goh, wat saai! Maar als je meer levenswijsheid hebt en het van dichterbij bekijkt, dan zie je juist dat er meer voldoening is en ja, ook meer avontuur, maar dan op een ander niveau.

Dat denk ik ook! Juist het besef dat je ouder wordt, dat elke levensfase op een gegeven moment eindigt en niet meer terug komt, kan een stimulans zijn om juist te proberen zo veel mogelijk te genieten van elke fase. Zo krijg je van elke levensfase mooie herinneringen. En ik heb maandag in een symposium nog geleerd dat nieuwe ervaringen bijzonder goed zijn voor je brein, ongeacht je leeftijd. Je herinnert je later niet de nachten waarin je zo heerlijk hebt geslapen ;)

18 vond ik maar een beetje saai, ik zat in 5 havo of het eerste jaar van mijn studie in Utrecht welke ik stom vond. Ik moest elke dag ontzettend vroeg op om vanuit Nijmegen naar Utrecht te gaan en wilde niet op kamers omdat ik ging samenwonen met mijn vriend in Nijmegen haha.

Doe mij maar de periode toen ik 14/15 jaar was. Dat vond ik echt zooo leuk! Ik had een super leuke klas, ging stiekem naar kroegjes voor 16-jarige (owhooo), geheimpjes voor mijn ouders haha.. maar toch ook heel onschuldig. Toen ik 14 was zoende ik met iedere jongen die ik tegenkwam maar 's avonds speelde ik nog stiekem met barbies

Al ben ik ook heel blij met mijn leven nu. Ik zou niet 'terug' willen o.i.d. Het is maar dat ik aan die periode uit het verleden de leukste gedachtes heb overgehouden. Net als met muziek, ik luister het liefste muziek die hip/top 40 was in de jaren dat ik 14/15/16 jaar was.

Oh ik zou er NOOIT meer naar terug willen. Ik was toen echt dik, lelijk en vreselijk ongelukkig. Er is ook werkelijk geen enkele foto uit die tijd waarop ik lach of vrolijk ben volgens mij.

Alleen qua leeftijd zou ik terug willen, maar verder absoluut niet. Ik woonde toen nog thuis, deed een studie die eigenlijk niet bij me paste, zat in een slechte relatie, was overal bang voor, durfde niks, was verlegen. Nee. Ik wil niet terug naar die tijd.

Maar als ik terug kon qua leeftijd, maar met mijn gevoel van nu. Ja, dan zou ik er eindelijk echt wat van kunnen maken.

Wel mooi om te zien dat sommig forumsters zoveel veranderd zijn qua gevoel.

Ik weet dat ik volwassener ben dan toen maar ik voel mezelf oprecht nog het vrolijke, grappige en enthousiaste meisje dat ik toen ook was.

Zelf heb ik helemaal niet de behoefte om weer 18 te zijn. Sowieso ben ik niet echt bang om ouder te worden. Nou ja, stiekem wel een beetje natuurlijk, 30 klinkt wel heul oud, haha. Nee, ik ben nu juist wel heel tevreden met mijn leventje.
Op mijn 18e was ik nog dat stille, schuchtere meisje dat jarenlang gepest was en daar een beetje los van probeerde te komen. Nu ben ik iemand van wie mensen nooit verwachten dat ik zolang geen vrienden heb gehad.

Nou heb ik fase van bruut stappen en dronken worden trouwens nooit echt gehad en ook nooit willen hebben, misschien dat daar een verschil zit. En als ik nu wil stappen, dan ga ik gewoon!

Het is niet zozeer dat ik ouder worden niet leuk vind, ik vind het meer moeilijk dat ik straks 33 word. Dan ben ik niet meer 'begin 30', dan ga ik ineens al richting de 35. Ik vind het vooral moeilijk dat ik op deze leeftijd niet bereikt heb wat ik al had willen bereiken, het voelt voor mij alsof ik heel wat jaren heb weggegooid, niet geleefd heb en veel heb laten liggen. En dat maakt me verdrietig en vaak ook boos op mezelf.

Ik hoop dat we binnen nu en twee jaar een gezinnetje mogen hebben en we in een stabiele situatie zitten, ik denk dat ik dan geen enkel probleem heb met ouder worden.

ik zou best weer 18 willen zijn. Zou nu ook een hele andere tijd zijn als toen ik 18 was. Toen hadden we nog een mobiel waar je alleen mee kon bellen en smsen . Toen was er geen facebook enz.
Ik zou die tijd graag over doen. Ga nu al richting de 30 en heb niet echt bereikt wat ik voor ogen had

Nee, ik wil geen 18 meer zijn. Ik vind het wel prima nu.

Ergens wel toen had ik nog een gezond lichaam en daar verlang ik nog wel eens naar terug. Anderzijds hoewel ik nu absoluut niet ben waar ik had willen zijn in mijn leven heb ik voor het eerst sinds een paar jaar weer het gevoel dat ik mijn leven op de rit aan het krijgen ben dus nog even anderhalf jaar doorbijten en dan kan ik eindelijk door naar de volgende levensfase. Ik denk dat ik daar meer naar verlang dan terug naar de tijd toen ik 18 was.

Qua leven wil ik niet ruilen met toen ik 18 was maar ik ben wel echt bang om een oude kop te krijgen. Ik weet dat ik er nog jong uit zie maar het kan zomaar over 2 jaar over zijn en dan zien mensen mij ook echt als een mevrouw. Sinds mijn relatie uit is afgelopen zomer ben ik weer veel aan het uitgaan en leuke dingen doen en ik voel me echt nog jong. Ik ben bang dat mijn uiterlijk straks niet meet matched met mijn innerlijk. Klinkt natuurlijk hartstikke oppervlakkig, ik weet zelf ook wel dat ik blij moet zijn dat ik leef en gezond ben. Maar het voelt voor mij even als een leeftijd identiteit crisis ofzo.

Ik herken het voor 100%. Ik wil gewoon geen 31 zijn, en ik word over 2 maanden alweer 32. Ik heb beetje gekke omgeving die mij een soort van druk geeft dat ik nu toch eens moet gaan settelen. Ik zie er ook niet uit als 32, ik word vaak begin 20 geschat. Soms denk ik gewoon dat het makkelijker zou zijn als ik jonger zou zijn. Ik ga over paar maanden een hele lange reis door de hele wereld maken met mijn vriend, dat vinden mensen echt heel gek op mijn leeftijd. Maar ik weet zeker dat niemand iets had gezegd als ik 22 was. Of het feit dat ik ook nog geen kinderen wil. Ik baal gewoon van mijn leeftijd soms. Mijn meeste vrienden zijn rond de 25 en ik hou nog van een lekker avondje stappen. Mijn leeftijdsgenoten zijn echter met andere dingen bezig. Gelukkig heb ik dus jongere vrienden. Vorige week was ik kamperen met een groepje mensen van 21/22 en daar pas ik zoveel beter tussen. Natuurlijk heb ik mijn levenservaring en kan ik prima een gesprek voeren met mensen van mijn leeftijd, alleen pas ik er gewoon niet tussen. Hopelijk lijken mijn eitjes net zo jong als mijn gezicht, dan heb ik nog een paar jaar

Ik herken veel van wat Marsy schrijft, al heb ik dan geen jongere vrienden en ga ik helaas ook niet reizen binnenkort. Maar ik kan me zo storen aan het gesettelde leven van mijn omgeving, ook al ben ik zelf redelijk gesetteld. Ik heb een drukke job, huis en ben getrouwd maar dat is echt meer dan genoeg voorlopig. Ik was heus niet gelukkig toen ik 18 was. Maar ik had destijds wel een vriendenkring waar ik me goed bij voelde en nu is dat veel minder. Nu zijn er weer andere leuke dingen, maar toch. Ik mis mijn vrienden en de avonden die we samen doorbrachten toen we jong waren.

+1
Ik zou absoluut geen 18 meer willen zijn.