@ Olijfje, dank voor je reactie. Ik vind het fijn om te lezen dat jullie als het ware wat gewend raken aan hier middenin zitten. Aan de andere kant vind ik dat ook best heftig. Ik ben bang zo... cynisch of verbitterd te worden ofzo. Daar ben je natuurlijk zelf bij, maar ik kan me gewoon zo moeilijk voorstellen dat ik gewoon vrolijke spontane Zora blijf als ik dit verdriet nog zo vaak moet meemaken! Maar ik ben er ook van overtuigd dat je er, nogmaals, gewoon zelf bij bent hoor, dus dat zal vast goedkomen.
Ik heb even teruggebladerd naar het begin van de topic maar ik kon niet precies vinden wat voor jou de reden is in de medische molen te zitten. Heb je het in dit topic wel beschreven of was dat al op het oude forum?
--> ik probeer van iedereen snel te leren wat jullie achtergrond is hoor! Maar dit topic is al zo groot!
@ Vlinder: wat balen
Hebben jullie een orienterend gesprek met de gyn do?
@ Summerbeach: helemaal prima toch? Het is ook lastig het uit te leggen aan leken op dit gebied, en idd, als mensen meer willen weten dat vragen ze dat vast wel! Ik heb na mijn 1e miskraam nauwelijks collega's ingelicht omdat het op vakantie gebeurde. Daar had ik toen achteraf, als er collega's blij kwamen vertellen over echo's enzo, soms wel spijt van. Dan waren ze vast wat terughoudender geweest
Bij mijn 2e MK was het meteen duidelijk dat er wat met mij was want ik ben nog nooit ziek geweest sinds ik hier werk haha (4jr) dus iedereen was helemaal van slag dat ik er niet was
Ik zou niet twijfelen hoor Summerbeach, gewoon doen wat goed voelt. En als je later toch meer wil vertellen, dan kan dat altijd toch nog?
@ Olijfje; ohhh wat moeilijk. Heeft zij ook wel begrip voor jouw situatie hierin? Vast wel, als ze je beste vriendin is
Wat moeilijk moet dat zijn geweest toen ze zwanger werd dan zeg, en alle mijlpalen van echo's enzo. Poeh. Ik herken het heel erg. Mijn beste vriendin en ik waren tegelijkertijd zwanger, het scheelde echt 2 weken, dus we hebben echt een paar hele leuke weken samen fantaseren gehad. Toen ging het bij mij mis en zij is nu 20 weken. Elke keer als ik haar zie of spreek zie ik hoe ver ik geweest zou zijn, zo moeilijk. Maar ook moeilijk vind ik dat het voor haar niet 100% geweldig is omdat ze ook rekening met mij wil houden. Wat een gevoelens en emotie en gedoe allemaal he! Ik hoop dat het gevoel van blijdschap snel het gevoel van verdriet (en iets jaloerse gevoelens denk ik
) overstemt voor jou. Mag je er al snel heen?