Ja, dat klinkt raar. Voordat ik moeder was kende ik eigenlijk vooral hele verlegen kindjes en hele brutale maar mijn zoon is geloof ik een geval apart. Ik wil jullie even om raad/meningen vragen wat betreft zijn gedrag.

M'n zoon is héél gevoelig en kwetsbaar (maar dat zijn denk ik alle kindjes). Maar hij is óók ontzettend opvliegend en driftig. Verder is hij ontzettend zorgzaam en knuffelig. En als klap op de vuurpijl is hij spontaan en niet zin beetje.

Mensen zeggen wel eens 'wat een charmeur' en dan weet ik niet in welke mate dat bedoeld wordt, maar bij m'n zoon hoor ik het dagelijks. Heel leuk hoor, ben heel trots oo hem maar het begint ook best een beetje vervelend te worden. Maakt niet uit waar we zijn, áltijd staat hij te lonken. Alleen met dames uiteraard! Als er mannen komen doet hij z'n arm om me heen en kijkt ze boos aan. Ik word er een beetje moe van. Sta ik te pinnen, hoor ik achter me allerlei kirrende dames. Sta ik aan de kassa, is het kleine J. die alle aandacht trekt van de mevrouw aan de kassa én de rij achter me. En als het eens niet direct 'lukt' gaat hij allerlei rare fratsen uithalen, neplachen, bekken trekken, met iets gooien of tong uitsteken.

Ook als we bezoek hebben gaat hij haast verliefd lopen doen, en serieus, alleen bij mooie dames. Laatst was er een vage kennis en die werd echt ongemakkelijk van alle kussen en aai's en opdringerigheid bijna.

Wat moet ik hier nou mee en wat vinden jullie hiervan? M'n man en ik zinn eerder terughoudend en herkennen dit totaal niet. Prestaties is het best grappig hoor, maar ik wil vermijden dat hij denkt dat alles maar leuk en schattig is en kan, en als hij ouder word is dit ook niet leuk meer. Of gaat dit ook weer over?

Een ding vind ik wel too: bij m'n schoonmoeder doet hij het niet. That's my boy!