Agreed. Lijkt me niet dat ze jou bedoelt hoor. Jij bent juist heel eerlijk over je eigen worstelingen.

Ik dacht ook niet aan jou Jip!

Ik zie dingen die er niet zijn.. Bedankt voor jullie reacties, stelt me gerust!

Nou helemaal niet. Maar ik vind best dat iemand op haar gedrag mag aanspreken zodat diegene ook bewust wordt van haar uitspraken.

Voor het biechtje dat niks voelt: ik herken je verhaal helaas helemaal. Ik heb mijn gevoel ook helemaal uitgeschakeld, waarschijnlijk doordat ik een trauma heb en klap op klap gehad heb de laatste jaren. Ik vind dit ook zo ontzettend moeilijk! Zelfs bij lichamelijke pijn voel ik geen emoties meer. Zelfs niet toen ze alcohol op het bot van mijn knieschijf goten hoefde ik niet te huilen, niks. Sommige mensen ervaren me daarom als koud en harteloos. Dat ben en wil ik helemaal niet zijn....

Verwarrender is nog wel dat ik onlangs na maanden mijn ex weer eens zag. En spontaan zat ik bij hem te huilen. Daar ben ik nog steeds ondersteboven van.

Ik weet ff niet helemaal meer waar ik heen wil, behalve dan dat ik je begrijp en je me altijd mag PMen als je een lotgenoot zoekt.

Ja.. maar diegene doet niet heel veel meer dan gewoon spreken over zichzelf en dat ze zichzelf te dik zou vinden. Omdat iemand anders daardoor getriggerd wordt, vind ik niet dat zij dat dan niet meer mag/ kan uiten. Ik zou haar dan ook als vijand toevoegen zodat je de posts van diegene niet meer kan zijn. Dat lijkt me het handigste eigenlijk..

Ik baal dat ik een schoonfamilie met zo verschrikkelijk veel issues heb. Of nouja, eigenlijk vind ik het vooral sneu voor m'n vriend dat zijn familie zoveel issues heeft. Hij heeft te kennen gegeven dat hij ergens jaloers is op de band die mijn broertje en ik met onze ouders hebben. Hij heeft dat nooit, maar dan ook nooit gehad. Nooit liefde van zijn moeder gevoeld. Zijn vader probeert het inmiddels en vecht voor een band, dat is fijn, maar zijn moeder.. Dit weekend wordt ze gedoopt en schoonzusje heeft ons gevraagd erbij te zijn, dit doen we, het is toch z'n moeder en hij wil het contact niet zomaar opgeven. Maar het doet hem verdriet, ze heeft nooit geloofd, en nu voor ons gevoel uit het niets, ineens wel. En hij heeft niets tegen het geloof, maar ze praat op zo'n opdringerige manier over het geloof en heeft alleen nog maar oog voor God dat ze gewoon niet ziet dat ze een zoon voor zich heeft staan die uit elkaar barst van verdriet omdat hij een moeder mist. Altijd al gemist heeft. Ze was er wel, maar was er nooit, zegmaar. Heeft zelfs een aantal keer geroepen dat ze nooit, maar dan ook nooit van hem gehouden heeft. We wonen ver uit elkaar, komen met enige regelmaat (voor zover het ons toe laat) haar kant op, nodigen haar regelmatig hier uit, geven zelfs aan het treinkaartje te willen betalen, maar ze is hier welgeteld één keer geweest. Ze heeft geen enkele interesse in m'n vriend, waar hij woont, wat hij doet, belt hem niet op, is in staat z'n verjaardag te vergeten en 's avonds laat nog een sms'je te sturen moet 'ohja, nog gefeliciteerd met je verjaardag!' Alles komt van hem uit. En nu, nu ze gedoopt wordt, zijn we er wederom bij, want zoals hij het zelf zegt, 'het is toch m'n moeder'. En ik vind het eigenlijk heel verdrietig te zien dat hij met heel dubbele gevoelens naar die doop gaat. Het is z'n moeder, hij respecteert haar keuze maar hij vindt het zo moeilijk. God krijgt al haar liefde, maar hij, haar eigen zoon, had ook graag wat van die liefde gevoeld.

Heftig biechtje. Ik begrijp dat je vriend een broer(tje) heeft? Hoe is zijn band met je schoonouders? Is er in het verleden iets voorgevallen waardoor er een slechte band is? Lijkt me echt moeilijk voor je vriend.

Sterkte!
Is het niet een idee om er met haar eens over te praten. Zonder verwijten natuurlijk maar gewoon zijn gevoel uiten. Misschien/waarschijnlijk heeft ze er geen idee van.

Biechtje, hoe komt het dat de moeder van je vriend ineens zo in God is gaan geloven? Ontzettend verdrietig om te horen dat ze God boven haar zoon verkiest en het hem zo moeilijk maakt liefde te geven. Praten zou de oplossing zijn, maar wat gaat je vriend doen als dit niet help? Het lijkt me zo moeilijk te accepteren dat je moeder liefde anders ziet dan hijzelf?

Ik ben niet gelovig, maar liefde voor God is niet echt te vergelijken met liefde voor je zoon. Bovendien denk ik ook niet dat er maar een beperkte hoeveelheid liefde te vergeven is door iemand. Dus het lijken me twee aparte zaken. Heel vervelend dat je vriend zich zo slecht voelt door het gedrag van zijn moeder en dat hij het gevoel krijgt dat zij niet van hem houdt (en dat zij daar blijkbaar ook uitspraken over heeft gedaan). Ik denk echter niet dat die nieuwe liefde voor God een verbetering van de band meer in de weg staat dan wanneer er geen God was. Sterker nog: de meeste gelovigen zien juist veel in naastenliefde, dus misschien gaat ze door haar nieuwe geloof wel zien dat ze dingen helemaal verkeerd aan heeft gepakt.
Ik bedoel dit niet vervelend, maar ik zou gewoon proberen om die link tussen het geloof en hun slechte band niet te leggen. Dat verandert niets aan de situatie.

Ik heb wat problemen met een vriendin en weet niet goed wat ik er mee aan moet.
Ik ken haar inmiddels 9 jaar en in die 9 jaar hebben we vaak problemen gehad en elkaar maanden niet gesproken.
Sinds een jaartje gaan we weer goed met elkaar om. Het enige probleem is dat zij verhuisd is en ze een uur verderop woont. Hierdoor zie ik haar niet vaak. Ze is afgelopen jaar 3 keer bij mij geweest en ik geen enkele keer bij haar. Ik snap heel goed dat dit erg vervelend voor haar is en dat ze hier erg van baalt, het is ook niet netjes van mij.
Maar nu heeft ze zojuist aangegeven alleen maar met mijn bruiloft als daggast mee te gaan als ik voor die tijd bij haar ben geweest. Als ik de komende 3 weken niet bij haar langs kom, komt zij ook niet op onze bruiloft.
Aan de ene kant snap ik dit heel goed, maar aan de andere kant vind ik het ook een beetje kinderachtig. Ik heb al aangegeven dat ik fout zat en of ik dan na de bruiloft kan komen, omdat de komende 3 weken super druk worden. Maar dit is niet goed, ze gaat pas echt mee als ik daar ben geweest, niet eerder.
Stiekem denk ik nu 'Bekijk het dan maar, als het zo moet'. Ze moet mee willen omdat ze zo'n dag met mij wilt delen, niet omdat ik ook bij haar langs ben geweest.
Nogmaals, ik weet dat het helemaal niet leuk is dat ik daar nog niet ben geweest, maar ik vind dit gedrag ook lastig. Op deze manier voel ik me helemaal niet goed in onze vriendschap meer.

Heel kinderachtig. Ze wordt toch door jou uitgenodigd voor je huwelijk? Dan mag het toch duidelijk voor haar zijn dat ze belangrijk genoeg is voor jou. Ik vraag me af waar het haar dan om te doen is. Moet alles gelijk zijn en tegen elkaar afgewogen worden? Jij hebt het nu vast druk zat, dus ik zou er geen energie in steken.

*

May, dat ben ik helemaal met je eens. Maar geef me dan de kans om na de bruiloft langs te komen, niet de drukke weken ervoor. Ze heeft dit nooit aangegeven en nu ineens wel. Ik vind dat ze gelijk heeft en ik wil zeker veranderen en daar vaker heen gaan. Maar om te zeggen dat ze niet op mijn bruiloft komt als ik daarvoor niet bij haar ben geweest vind ik gewoon een beetje raar.
Inmiddels heb ik ook gehoord dat ze mijn vrijgezellenfeest afgezegd heb, dus...

Ja doei, wat ongelooflijk flauw om zo'n ultimatum te stellen. Zelf vind ik het trouwens altijd stiekem ook wel handig om naar iemand toe te gaan in plaats van dat ze naar mij komen want dan zit ik tenminste ook niet met de troep . Zo erg is het toch niet dat je in een jaar tijd niet naar iemand bent geweest en zij wel drie keer naar jou? Het zou mij denk ik niet eens opvallen. Maar als het dan toch zo'n probleem is voor iemand, breng dat op een normale manier en ga niet zo lopen dreigen, da's gewoon kinderachtig.

*

Het is kinderachtig dat ze daarom de bruiloft af wil zeggen, maar volgens mij is die vriendschap al lang over als jij al een jaar niet bij haar langs bent geweest en zij daarom de bruiloft af wil zeggen.

Mijn vriend en ik hebben het wel eens over trouwen gehad, maar nog niet concreet, we willen het allebei wel. Een paar maanden geleden was ik jarig en een paar dagen voor mijn verjaardag, kwamen de broer van mijn vriend en zijn vriendin terug van vakantie met het nieuws dat ze gingen trouwen. Mijn vriend zei toen voor de grap dat hij me ook ten huwelijk had willen vragen op mijn verjaardag, maar dat het nu een beetje na-apen was, zo vlak na zijn broer. Beetje flauw grapje, maar goed, ik hoefde ook niet zo nodig nu al te trouwen.

Maar... mijn vriend had me vandaag gevraagd om wat spullen voor hem uit te zoeken, dus ik trek net zijn kast open en zoek de spullen die hij bedoelde en ik stuit op een cadeautje. Het papier scheen door, dus ik kon zien dat het het setje theelepeltjes en gebaksvorkjes was met de bruid en bruidegom van Blond. Het bonnetje lag er nog bij en dit is een paar dagen voor mijn verjaardag gekocht, vlak voor zijn broer terug kwam van vakantie. Hij was dus echt van plan om me te vragen... Maar hij heeft er nu al ongeveer een half jaar niks mee gedaan! Ik ben helemaal hyper, ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Natuurlijk zeg ik ja als hij me vraagt, maar ik had dat pakje helemaal niet willen vinden. Ik weet niet of ik dit voor me kan houden tegenover hem... wat moet doen?

Ow ik ben helemaal fan van Blond en ik heb er heel veel van, mijn vriend maakt het altijd quasi-belachelijk, dus dat het dat setje is en geen ring is wel typisch iets voor ons.

Wat leuk dat je vriend jou zo goed kent! En ik vind zo'n setje ook echt heel leuk (maar draag zelf ook nooit ringen).

Uhm... Ik zou misschien wel zeggen dat ik het heb gevonden..

Ah, wat lief! Ik zou denk ik niet de verrassing willen verpesten en het daarom voor me houden. Je weet toch nog niet wanneer hij het wil doen, dus dan komt het misschien toch nog als verrassing.

Ik zou wel zeggen dat ik iets ben tegen gekomen, wat waarschijnlijk niet de bedoeling was. Stel dat je het niet zegt, dan kun je als hij het dan eindelijk vraagt nooit oprecht verrast reageren. Om nog maar te zwijgen van de spanning wanneer hij het je gaat vragen nu je weet dat hij er zo dichtbij is/was (dat zou ik hebben haha).

Wat spannend Biechtje. Door je blond liefde denk ik wel te weten wie je bent en dat vind ik heel leuk voor je. Ik zou niks zeggen. De verrassing niet willen verpesten. Hij is waarschijnlijk al teleurgesteld dat hij het niet op je verjaardag kon doen zoals ie wilde, dus dan zou ik het aan hem willen overlaten om een ander leuk moment te kiezen. Hij laat het heus niet eeuwig liggen.

Even anoniem antwoord, want ik wilde ook even melden dat ik in de whatsapp foto's van m'n vriend verlovingsringfotos heb gezien! (Ik scrollde door z'n foto's, oeps) Volgens mij is ie wat aan het bekokstoven want ik zie m ook steeds stiekem whatsappen met m'n moeder waar ik niks van mag weten.

Ik hoop het voor je dat ie je gauw op die originele lieve manier gaat vragen!

@Biechtje en Anoniem Antwoord, Ik heb volgens mij bij beide door wie jullie zijn. Ik hoop van harte dat jullie snel worden gevraagd. Weet dat jullie er erg op zitten te wachten. Ik hoop het zo voor jullie.