18 Apr 2014 19:11 door Biechtje
Ik baal dat ik een schoonfamilie met zo verschrikkelijk veel issues heb. Of nouja, eigenlijk vind ik het vooral sneu voor m'n vriend dat zijn familie zoveel issues heeft. Hij heeft te kennen gegeven dat hij ergens jaloers is op de band die mijn broertje en ik met onze ouders hebben. Hij heeft dat nooit, maar dan ook nooit gehad. Nooit liefde van zijn moeder gevoeld. Zijn vader probeert het inmiddels en vecht voor een band, dat is fijn, maar zijn moeder.. Dit weekend wordt ze gedoopt en schoonzusje heeft ons gevraagd erbij te zijn, dit doen we, het is toch z'n moeder en hij wil het contact niet zomaar opgeven. Maar het doet hem verdriet, ze heeft nooit geloofd, en nu voor ons gevoel uit het niets, ineens wel. En hij heeft niets tegen het geloof, maar ze praat op zo'n opdringerige manier over het geloof en heeft alleen nog maar oog voor God dat ze gewoon niet ziet dat ze een zoon voor zich heeft staan die uit elkaar barst van verdriet omdat hij een moeder mist. Altijd al gemist heeft. Ze was er wel, maar was er nooit, zegmaar. Heeft zelfs een aantal keer geroepen dat ze nooit, maar dan ook nooit van hem gehouden heeft. We wonen ver uit elkaar, komen met enige regelmaat (voor zover het ons toe laat) haar kant op, nodigen haar regelmatig hier uit, geven zelfs aan het treinkaartje te willen betalen, maar ze is hier welgeteld één keer geweest. Ze heeft geen enkele interesse in m'n vriend, waar hij woont, wat hij doet, belt hem niet op, is in staat z'n verjaardag te vergeten en 's avonds laat nog een sms'je te sturen moet 'ohja, nog gefeliciteerd met je verjaardag!' Alles komt van hem uit. En nu, nu ze gedoopt wordt, zijn we er wederom bij, want zoals hij het zelf zegt, 'het is toch m'n moeder'. En ik vind het eigenlijk heel verdrietig te zien dat hij met heel dubbele gevoelens naar die doop gaat. Het is z'n moeder, hij respecteert haar keuze maar hij vindt het zo moeilijk. God krijgt al haar liefde, maar hij, haar eigen zoon, had ook graag wat van die liefde gevoeld.