Nee, ik voel me niet volwassen. Ook mijn vriendinnen zie ik niet echt als volwassenen haha.
Ik denk dat dat pas komt als ik een gezin heb.

Ik denk dat ik me meer volwassen had gevoeld als ik nu een baan had gehad in plaats van studeerde. Aan de andere kant, wanneer ik m'n leven vergelijk met dat van medestudenten voel ik me soms wel volwassener dan hen. Dus op sommige vlakken wel, op andere vlakken niet.

Ik voel mezelf wel volwassen. Maar dat komt meer omdat ik volwassenheid niet perse aan de zaken uit de o.p. relateer. Natuurlijk wel tot op bepaalde hoogte, maar ook op de manier hoe iemand in de wereld staat.

Er zijn mensen die alles voor elkaar hebben en voor zichzelf zorgen maar die ik toch niet 'volwassen' vind door een bepaalde manier van gedragen/met zaken omgaan of kijk op de wereld.

Hmm, voor het grootste gedeelte voel ik me niet volwassen. Ik ben net afgestudeerd, geen vriend of gezin en ben gewoon nog erg jong in mijn doen en laten. Ik voel me

Maar aan de andere kant zorg ik wel allang voor mezelf, heb ik het nodige meegemaakt waardoor ik vaak wel op een vrij volwassen manier denk. En als ik bijvoorbeeld training geef aan jongere meiden en ze luisteren naar mij en kijken tegen me op, dan voel ik me best wel volwassen ja.

Ik voel mij volwassen. Volwassen zijn associeer ik met verantwoordelijkheid hebben, hetzij voor je gezin, hetzij voor jezelf. Als kind heb je dat in veel mindere mate, want iemand anders zorgt ervoor dat er geld binnenkomt om te eten, dat de woonlasten worden betaald. Dat ik me ook kan laten gaan als ik met mijn dochter speel en enthousiast van de glijbaan ga, maakt echt niet dat ik me minder volwassen voel.

Ik heb het heel moeilijk gehad met volwassen worden/zijn, maar sinds een jaar ben ik toch echt volwassen. Het onbevangene is eraf. Ik neem mijn verantwoordelijkheid voor dingen die ik fout heb gedaan en zorg ook dat fouten hersteld worden of niet meer voorkomen. Voorheen fladderde ik maar wat over de wereld, continu mijn ouders vragen om mijn fouten te maken of mijn fouten te herstellen, nu ik de verantwoordelijkheid neem voor mezelf voelt het heel goed, maar ook heel volwassen.

Ja eindelijk steeds een beetje meer. Ik heb daar best wel moeite mee gehad, ik wilde me graag volwassen voelen maar had moeite met de verantwoordelijkheden die er bij kwamen kijken, zo tijdens en na m'n studietijd. Die overgang vond ik best lastig. Maar intussen zit ik in een fase dat ik die verantwoordelijkheden aan kan, en een fase die ik eigenlijk best heel leuk vind. In die zin vind ik dus dat ik volwassen ben geworden, want er is meer rust in m'n lijf gekomen, het klopt meer.

Ik zie mezelf ook steeds meer als vrouw. Ook wel meisje hoor, maar ook een vrouw. Hoewel toen ik laatst m'n kleine zusje uit school ging halen en naast al die moedertjes stond, vond ik mezelf toch wel weer piepjong voelen. Maar toen realiseerde ik me ook dat ik waarschijnlijk diezelfde leeftijd heb als mijn kind 8 is. Dus dan is 't niet zo gek.

Nee hoor, ik voel me best volwassen, maar niet op een vervelende manier. De beste manier om het te omschrijven is denk ik: Dat 'later als ik groot ben', dat is nu. Dus dan vind ik mezelf volwassen. Nog net niet helemaal, want ik zit nog niet in de kinderen-fase, maar ik ben er wel bijna. En dat vind ik alleen maar leuk.

Ik merk in de dingen waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop dat ik wel volwassen ben en daar ook op een volwassen manier mee omga. Ik heb een huis volledig op mijn naam staan en daar ben ik trots op, dat is wel een soort achievement na de scheiding en dat voelt gewoon heel 'volwassen'. Vooral ook omdat er eerst sprake van was dat het huis de verkoop in zou gaan en ik in een kamertje van drie bij drie terecht zou komen, wat ik echt als een enorme stap terug ervaren zou hebben. Maar dit voelt weer als een sprong mijlenver vooruit. Ik kan het niet zo goed uitleggen.
In m'n doen en laten vérder vind ik mezelf niet volwassen. Ik vind het gewoon nog te fijn en te heerlijk om de lolbroek uit te hangen. Volwassenheid gaat voor mijn gevoel toch nog ene beetje gepaard met een soort stijve zakelijkheid en dar kan ik mezelf niet in vinden.

Nee, maar ik ben ook nog fulltime student en niet financieel volledig zelfstandig. Ik voel me nog lekker student en dat bevalt me prima!

Haha, ik dacht dat ook, maar in de praktijk vind ik het nog best meevallen. Ja ik kan niet zomaar meer weg en ik heb bergen verantwoordelijkheden, maar ik voel me nog zo mij en mij is niet ouder dan 22 (ok, in mijn hoofd dan).

Ik heb mijzelf altijd als meisje gezien en niet als vrouw. Maar nu ik halverwege de 30 ben, merk ik dat ik mij ongemerkt toch wel grotendeels volwassen ben gaan voelen. Ik beschouw mezelf nu echt wel als een vrouw, en niet meer als een meisje. Maar toch betrap ik mezelf er soms nog wel eens op dat ik verbaasd ben als iemand mij een vrouw noemt.
In mijn hoofd blijf ik altijd 22 denk ik

Ik voel me ehh... jong volwassen ofzo. Ik ben 30, maar voel me 25 en als ik kijk naar de dertigers om me heen (op het werk vooral), dan zijn die in mijn ogen stukken verder dan ik. Ik heb een vaste baan en een koophuis, dus in die zin voel ik me wel volwassen, maar qua doen en laten voel ik me een stuk jonger.