Daar hoef je idd niet eens voor langs te komen. Gelukkig dat het over is, van de jeuk van een schimmelinfectie kun je echt wanhopig worden!

Wellicht een vreemde biecht, maar ik durf het niet onder mn eigen naam te plaatsen..
Afgelopen nacht heb ik, op zn zachts gezegd, vreemd gedroomd. In mn droom verklaarde een beroemd persoon zijn liefde aan mij. In mijn puberteit was ik flink fan van deze persoon, daardoor kan ik wel bedenken, waarom ik over deze persoon droom. Echter ben ik al de hele dag lichtelijk in de war hierdoor. Geen idee waarom eigenlijk. Ik ben blij met mn vriend en ons kind, heb geen behoefte aan een andere man. Toch houdt me dit al de hele dag bezig, heb een vreemd gevoel erdoor.. Iemand hier die verstand heeft van dromen en hun betekenis?

Geen verstand van de betekenis van dromen, maar ik heb al zoveel idiote dromen gehad in mijn leven. Ik herinner me in mijn tienertijd een droom dat ik iets met Nick van The Backstreet Boys had. Die vond ik helemaal niet leuk, maar de dag na die droom toch wel een beetje. Daarna was dat weer over. Ik zou me er niet te druk om maken. Het is niet dat je bent vreemdgegaan of zo, het is maar een droom.

Ik heb soms ook hele rare dromen. Ik geloof er niet zoveel van en hoop ook echt dat ze nooit uitkomen.

Het ergste was een keer dat ik seks had met een man (Ik weet niet eens wie!! Het was mijn vriend in ieder geval niet) midden in een loods terwijl er 100 man stonden te kijken. Hahahahaha. Ik was toch behoorlijk blij toen ik wakker werd en het bleek (thank god) niet echt te zijn.

Ik ben vandaag met alles en iedereen 'ruzie' aan het zoeken. Bezig met mensen van mij weg te duwen. Wat doe ik hier tegen?

Chocola eten!

Weet je niet waarom je met iedereen ruzie zoekt? Is er iets gebeurt, zit je iets dwars? Ik zou mezelf met een zak chips opsluiten, jankfilms kijken en lekker op tijd naar bed. En dan hopen dat het morgen beter is!

Het gevoel dat niemand om mij geeft. En als ik dan ruzie met ze maak of vervelend ben, dan gaan ze ook weg en dan 'klopt' mijn gevoel.

Het is iets wat ik doe en ik heb last van een persoonlijkheidsstoornis, al weten ze nog niet wat voor soort het is. Als je weet dat je het doet en je vindt het vervelend, ga dan naar de huisarts om hulp te vragen. Dat meen ik serieus.

Denk je dan aan borderline of zo? Daar herken ik wel veel van, maar ik ben niet zo extreem.

Borderline hoeft ook niet altijd in extremen te zijn. Er zijn zoveel gradaties daarin.

Daar was ik naar aan het googlen, maar vond er niks in. Bij de zelftesten scoor ik wel hoog. Hoe breng je zoiets bij de huisarts?

Ik herken dat als ik ongesteld ben. Dan ben ik echt in een "ruziezoekbui". Mijn vriend herkent dat ook wel en trapt er dan ook niet in. Wat me vaak nog extra kwaad maakt haha. Bij mij helpt het dan om lekker op tijd naar bed te gaan en de volgende dag weer met frisse moed te beginnen. Chips/chocola helpen ook, maar dat is niet zo goed voor mijn gewicht haha.

Daarnaast probeer ik dingen wat los te laten en mezelf niet zo frustreren. Sommige dingen zijn zoals ze zijn en probeer ik dingen te veranderen waar ik invloed aan heb.

Huh? Er stond hier toch nog een biecht tussen?
Ik herinner me de strekking van het verhaal nog wel, dus wil daar nog wel even op reageren.

Biechtje, is het mogelijk om met je moeder te praten hierover? Misschien dat ze je vader dan toch meeneemt, als je bijvoorbeeld aangeeft dat je het zwaar of belastend vindt. Ik begrijp op dat punt wel hoe je je voelt. Ik zit soms wel in een vergelijkbare situatie en dat drukt soms best zwaar op je schouders.
Probeer in ieder geval goed voor je zelf te zorgen. Sterkte
Laat maar weten als je liever hebt dat ik dit weer weg haal, maar ik wilde even laten weten dat je biecht niet ongelezen is gebleven.

Er zijn heel veel vormen van persoonlijkheidsstoornissen. Ik ben bijvoorbeeld begonnen met de vermoedelijke diagnose van Borderline Persoonlijkheidsstoornis, maar inmiddels denken ze aan OPS. Google maar eens, want het is een te lange stof om te tikken. Maar zo zit er in dezelfde categorie ook APS (als ik het goed heb onthouden). Van je ene zin herken ik wel heel veel, maar ik zou het nog niet kunnen zeggen wat het precies is.

Mijn tip is om te googlen op borderline of ops en dan trimbos. Dan staan alle stoornissen onder elkaar en kun jezelf al een beetje kijken welke kant je opgaat. Dat was de tip van mijn psycholoog en zo konden we samen telkens uitsluiten wat ik echt niet had. En waar ik wel veel kenmerken van had en of we mij konden doorsturen.

OPS herken ik helemaal niet. APS kan ik niet vinden. Waar staat de afkorting voor?
Vanmorgen een vriend een bericht gestuurd dat ik het snap dat ze klaar is met mij en mijn gedoe. Ik vraag veel energie en dat kan ze beter aan andere dingen besteden... Stom natuurlijk, heb er nu ook spijt van, maar dit is dus het wegduwen wat ik bedoel.

Door hem te vertellen wat er met je aan de hand is en welk vermoeden je daarbij hebt. Daarna zal het balletje vanzelf gaan rollen.

Succes en sterkte.

Mijn vader heeft na heel lang single te zijn geweest sinds twee jaar een nieuwe vriendin. Ik vind het super voor hem en ik vind zijn vriendin een leuk mens. Inmiddels wonen ze samen en ik vind het oprecht leuk voor ze. Mijn vader is alleen sindsdien anders. Hij kocht ineens andere kleding, laat zich een andere naam noemen door zijn vriendin, is gaan afvallen, maar goed dat moet hij allemaal zelf weten.

Waar ik mee zit, is dat hij er niet meer voor me lijkt te zijn zoals vroeger. Nu heb ik mijn pappie natuurlijk niet overal voor nodig en heb ik een fantastische man. De twee voorbeelden die eruit springen zijn:

1. Toen ik zwanger was, liep de verbouwing zo stroef dat mijn man het niet meer zag zitten en ik hulptroepen in probeerde te schakelen. Ik vraag nooit om hulp, maar had mijn vader gevraagd of hij één van een aantal bepaalde weekenden kon helpen. Hij moest 'even kijken of hij kon'. Vervolgens liet hij mij niks horen, maar begreep ik via een ander familielid dat hij van plan was een weekend te komen. In plaats van mijn trots opzij te zetten en navraag te doen (ja, soms ben ik koppig), liet ik het zijn beloop en wachtte ik op antwoord die nooit is gekomen. Ik heb er niks van gezegd omdat het ook wel mijn schuld was natuurlijk.

2. Ik vier mijn verjaardag nooit, maar ik bereikte een 'memorabele' leeftijd, datum viel op een zaterdag, dus ik besloot het te vieren. Ik heb iedereen, o.a. hem en zijn vriendin, persoonlijk uitgenodigd en gevraagd te bevestigen of ze zouden komen. Van hem heb ik naar mijn weten niks gehoord, maar omdat hij mijn vader is, was ik ervan uitgegaan dat hij er zo zijn. Misschien stom? Hij kwam dus niet en heb die dag alleen een felicitatie sms gehad (tot dat moment wist ik dus echt niet dat hij niet zou komen en ook andere familieleden waren verbaasd).

Ik begrijp dat er een stukje communicatie mist in deze voorbeelden, maar ik weet niet, ik had gewoon wat meer van mijn vader verwacht zonder dat ik overal bovenop hoefde te zitten. We wonen ver van elkaar, maar mijn vader heeft mijn baby ook nog maar twee keer gezien.

Ik mail ook met een ander familielid en schreef dat ik het allemaal fijn vind voor ze, maar dat het nog wel een vreemd idee is dat hij samen woont met iemand anders dan mijn moeder, waarop dit familielid míj mailde dat hij hem anders vindt.

Ik twijfel nu of ik er iets over moet zeggen, aangezien ik blijkbaar niet de enige ben. Anderzijds ben ik bang dat alleen maar commotie veroorzaak die ik nu niet aankan (ik heb heel weinig energie), mijn vader kan net zo goed koppig zijn en ik denk dat ik hem niet vanuit gevoel kan uitleggen wat het met mij doet, dat het als beschuldiging jegens zijn vriendin aan zal komen. Ik kan natuurlijk ook niet voor anderen spreken, ik vind dat een stukje vertrouwelijkheid én een kwestie van eigen boontjes doppen, maar het idee dat ik niet alleen sta met het gevoel, vind ik wel prettig.

Het voelt gewoon of ik naar een veelste plek ben verschoven en ik weet eigenlijk zo goed als zeker dat hij dit gevoel niet zal erkennen (en zal ontkennen). Overigens is dat gevoel niet alleen veroorzaakt door de twee voorbeelden, maar door allerlei dingen.

Het is nogal een verhaal geworden, maar eigenlijk zou ik alle tips en adviezen wel fijn vinden.

Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Wanneer jij hier langdurig last van hebt, zou ik hiermee naar de huisarts stappen en om doorverwijzing vragen. Wellicht is het niets, wellicht is het wel wat, dan is het fijn om te leren hoe ermee om te kunnen gaan.

Ik heb de huisarts gemaild en gevraagd of ik een verwijzing mocht hebben en dat stuurt hij met de post op

Biechtje met vader probleem, ik zou het gewoon eens bespreekbaar maken met je vader. Dan weet je hoe het echt zit

Biechtje met vader; Ik zou niet alles op tafel gooien denk ik, dat voelt een beetje als oude koeien uit de sloot halen en hem verwijten. Ik zou wachten tot er weer iets gebeurd en hem dan opbellen en zeggen hoe je je voelt. Dus als hij een dag voor je feestje nog niks heeft laten horen kun je bellen en zeggen dat je nog niks gehoord hebt en dat je dat vervelend vindt. En je kunt natuurlijk aanbieden om eens iets leuks te gaan doen met je dochten er hem, dan ziet hij haar en hebben jullie wat quality time samen.

Ik heb de verwijzing en de huisarts heeft er 'verdenking van surmenage' opgeschreven. Dat is volgens mij iets anders dan waar ik mee worstel. Kan ik bij een psycholoog gewoon aangeven waar ik aan denk en dat ik hoog scoorde op een zelftest? Wat voor vragen gaat de psycholoog dan vragen? Ik heb nog weleens de neiging om niet alles eerlijk en open te vertellen...omdat ik me schaam voor mijn eigen gedrag.

Tuurlijk mag je dat gewoon aangeven, waarom niet? Het is vrij normaal om zelf een idee te hebben van wat er "mis" met je is en dat mag je ook zeker laten horen. Ik zou er wel rekening mee hoduen dat zowel huisarts als psycholoog op basis van hun kennis natuurlijk zo goed mogelijk een diagnose proberen te vinden en ik ben een beetje allergisch voor zelf-dokteren en denken dat je het beter weet met minder kennis. MAAR jij bent wel degene die jezelf het beste kent, dus je mag er op zijn minst wel kritisch naar kijken en het lijkt me dus ook zeker handig om aan te geven dat jij denkt dat het ook iets anders kan zijn. Daarmee voorkom je ook dat de psycholoog klakkeloos doorgaat obv. de diagnose die de huisarts vermoedt.

En ik heb geen idee wat de psycholoog gaat vragen. Waarschijnlijk heel veel brede algemene psychologische vragen, om een goed compleet beeld te krijgen en meerdere mogelijke problemen te herkennen. Het lijkt me als je goed geholpen wilt worden, dan ook wel vrij essentieel om open en eerlijk te zijn. Je hoeft je nergens voor te schamen, die mensen zijn meestal wel gekker gewend.. ;) Zonde als je door schaamte je behandelproces en mogelijke vooruitgang in de weg zit!