Klopt ik ben even een tijdje niet op het forum geweest. Het was heerlijk om te kickboksen, merk ook dat ik sindsdien minder last heb van m'n boosheid. Volgende week ga ik weer, om te kijken of ik het ook echt iets vind om te blijven doen.

Hoe is het met jou?

Wat fijn om te lezen dat het kickboksen je heeft geholpen met je woede! Goed hoor dat je volgende week weer gaat!

Met mij gaat op zich wel redelijk. Soms gaat het niet goed, maar er zit ook wel eens een dag tussen dat het wel goed gaat en ik wel goed in mijn vel zit. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Ik probeer ook leuke dingen in te plannen, dat helpt wel om er weer even tegen aan te kunnen. Soms heb ik wel een flinke dipdag, vooral als ik weer naar het ziekenhuis moet (met dochter) of me weer moet verantwoorden dat ik in de ziektewet zit, zoals gisteren. Dan word het me alweer snel te veel allemaal en dan ben ik ook weer snel moe enzo (daaraan merk ik ook dat ik niet de oude ben nog). Maar ik ben op de goede weg zegt de hulpverlening, ze zeggen me sterk te vinden en ze hebben vertrouwen in me dat het wel weer goed gaat komen met me.

Zoals ik het lees ben je super goed bezig door ook bewust te zijn van de goede dagen. Ik probeer me daar altijd aan vast te houden en inderdaad ook leuke dingen inplannen en daar extra van genieten zodat je ook de slechte dagen weer iets beter door komt.
Moet je altijd alleen met je dochter naar het ziekenhuis of gaat er iemand mee? Misschien kan het ziekenhuisbezoek daardoor iets minder zwaar worden?
Wat naar dat je je moet verantwoorden, aan wie? Aan je baas of aan mensen die er geen zak mee te maken hebben? Ik kan me heel goed voorstellen dat dit extra energie kost en ook verdriet oplevert.
Hoe ik je zie op dit forum ben je super sterk! Uit ervaring leer ik nu toch wel dat je beter moet worden op je eigen tempo. Voor je gevoel gaat het dan niet zo hard, maar als je terug kijkt naar hoe het een tijd terug ging dan zie je ineens de stappen die je hebt gemaakt.

Mijn man is altijd vrij op de vrijdagen, maar helaas kan niet altijd alles op deze dag gepland worden, dus het komt wel vaak op mij neer en vind het dan ook wel weer overdreven als mijn man vrij zou moeten vragen of zou moeten wisselen van dienst als ik toch thuis ben, want dan kunnen we ook aan de gang blijven. Ik heb gelukkig wel een vriendin die met mij mee wil en dat ook altijd aanbied. Ik maak er soms wel gebruik van, maar nog lang niet altijd, omdat ik te bescheiden ben. Maar denk dat ik de volgende keer idd. haar mee ga nemen, mocht mijn man niet kunnen.
Ja op het CB vorige week gingen ze me helemaal uithoren of ik nog thuis was, hoe het mijn gezondheid was etc. Achteraf ging ik wel een beetje twijfelen, maar heb niet teveel gezegd. En idd. tegen mijn projectleidster van mij werk. En afgelopen maandag bij de kinderarts, ging hij ook allemaal vragen hoe het met me gaat. Hele aardige vent dat wel, maar wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik weet zeg maar niet wat de bedoeling ervan is. Niet dat ik heel wantrouwend ben, maar weet gewoon niet waarom sommigen mensen zoveel willen weten.
Ja precies, eerst voelde ik me zo gehaast en rot en viel ik in een soort van gat toen bleek dat mensen doorgingen met hun leven en het voelde toen ook alsof ik dat ook moest. Maar nu ga ik me niet meer met die mensen vergelijken en ga ik het op mijn eigen tempo proberen. Het geeft nu al veel meer rust.

Dat herken ik wel het vergelijken met anderen. Maar ieder verhaal en iedere persoon is zo anders, dat is gewoon niet realistisch en levert uiteindelijk vaak alleen maar vertraging op. Het heeft wel even geduurd voordat ik dat in de gaten had haha.
Wat lief dat je vriendin telkens aanbiedt om mee te gaan. Ik zou er gebruik van maken. Ziekenhuisbezoeken zijn energie rovend en zeker als je alleen bent. Er worden vaak belangrijke dingen gezegd en met z'n tweeën hoor je meer en kun je achteraf nog eens vragen aan elkaar hoe het ook alweer zat. En als je moet wachten wordt het toch al iets gezelliger en zo wordt het niet alleen vervelend. Ik zorg altijd dat er iemand met me mee gaat, daardoor voelt het een stuk minder zwaar. En je mag echt om hulp vragen. Ik heb vorige week 1,5 uur op mijn tante gewacht in het ziekenhuis, echt geen probleem. Toen realiseerde ik me dat anderen dat dus ook geen probleem voor mij vinden als ze dat aanbieden.
Wat naar zeg dat ze vanuit je werk op een rare manier willen weten hoe lang je nog in de ziektewet zit. Heb je regelmatig controle bij de bedrijfsarts?
En tot slot wil ik nog even zeggen dat ik vind dat je het mega goed doet, het is niet niks wat je mee gemaakt hebt en ondertussen kon je ook nog niet genieten van je kleine meisje. Gun jezelf de tijd en de ruimte om dat nu wel te doen.

Wat lief dat je dat vraagt. Ik heb nog steeds geen uitslag. En nu is de controle zo dicht bij dat ik dat maar af wacht.

Ooh is je afspraak vorige week niet doorgegaan? . Hoop zo dat je snel iets weet.. Voel je je al wel wat beter?