Ik herken jouw verhaal wel. Mijn onderbuurman is een gevaarlijk man. Ik heb al vaak gedacht dat hij elk moment de voordeur zou intrappen, maar gelukkig heeft hij dat nog nooit gedaan. Daarnaast heb ik ervoor gezorgd dat hij 10 dagen heeft gezeten en dat neemt hij me ook zeer zeker niet in dank af. Maar heb zoiets, ga lekker door en dan worden die 10 dagen er 20 en misschien wel 30, dan ben ik even van je af en kun jij nadenken over wat je hebt gedaan en of je nu eindelijk wilt veranderen. Mijn tip is dan ook zeker om de politie in vertrouwen te nemen. Ze kunnen je zelfs nog doorverwijzen naar een wijkagent. Dat laatste vond ik wel heel fijn. Gewoon een aanspreekpunt die precies kan zien hoe en wat. Maar maak van je hart geen moordkuil, dat is de bovenbuurman echt niet waard!

Misschien hebben jullie ook wel gelijk...
Ga eerst maar eens met de voorzitter om de tafel.

Ik wil je niet ontmoedigen, maar een voorzitter kan net zo weinig als jij kan. Mijn onderbuurman is tijdens elke vergadering onderwerp van gesprek. Maar hij is niet te corrigeren door het feit dat we beiden een koopwoning hebben. Politie inschakelen maakt dat er meldingen zijn, maakt dat een voorzitter ook meer kan. Het is maar een kleine tip. Zorg dat je een dossier opbouwt. Het hoeft nog niet eens zo te zijn dat ze uitrukken, maar wel dat de politie op de hoogte is van de problemen.

Als jij je niet veilig voelt, zou ik wel de politie bellen. En misschien ook het AMK, aangezien er kinderen in het spel zijn..

Ik zou ook zeker de politie bellen, zoals hierboven al gezegd.
Als je er melding van maakt, weten ze er iig vanaf. Als er meer mensen zijn die zich onveilig voelen, dan die ook aanraden om te bellen.

Ik zit met een dilemma.
Onlangs ben ik met therapie begonnen. Daar moet ik een levensverhaal van mezelf voor schrijven. Een onderdeel is het maken van een stamboom.
Als baby/dreumes ben ik mishandeld en misbruikt door de ouders van mijn moeder. Ik kan me er zelf niks concreets over herinneren. Het was mijn oudere zus die aan de bel trok, zo is het aan het daglicht gekomen.
Het schijnt met name de vrouw te zijn geweest die die dingen deed. Die man hing er een beetje bij. Die vrouw is vrij kort daarna overleden. Die man leeft dus nog.
Toen ik die stamboom ging maken voerde ik wat gegevens van ons in op een stambomensite, toen zag ik de foto en de gegevens van die man online staan. Sindsdien spookt het door m'n hoofd dat ik contact met die man op wil nemen om zijn kant van het verhaal te horen. En ik wil weten wat er precies is gebeurd. Voor m'n gevoel heb ik dat nodig om het te verwerken. Maar ik twijfel dus... Wat zouden jullie doen?

Dit eerst bespreken in therapie. Sterkte...

Ik zou dat ook zeker niet op eigen houtje doen. Je moet er niet zonder meer vanuit gaan dat dit je een soort closure op gaat leveren, als je pech hebt raak je er alleen maar meer door overstuur.

Heftig zeg! Ik zou zoiets ook niet alleen gaan doen, je weet niet wat het bij je los maakt. Eerst bespreken met je therapeut of misschien met je oudere zus.

Jeetje wat heftig, ik zou dit ook bespreekbaar maken met iemand. En dit niet zo 1,2,3, beslissen. laat er even een tijd over heen gaan om te kijken of je het dan nog steeds wilt. Ik kan het me wel voorstellen dat je het wil. Ik had het anders gevonden als je je het wel kon herrinneren. Dan zou ik het te confronterend vinden. Ik kan me voorstellen dat je antwoord wilt op vragen. Zou het eventueel via een brief geen optie zijn?

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb het vandaag met mijn therapeut besproken en hij begreep me en vond het ook een goed idee.
Ik ga er nog even over nadenken.

Allereerst wil ik je zeggen dat ik het best dapper van je vind wanneer je contact gaat opzoeken. Ik kan me dat echt heel goed voorstellen en zeker wanneer je je zelf niks concreets meer kan herinneren van die tijd.

In mijn therapie periode had ik die drang ook heel sterk. Niet om met hem contact op te gaan nemen maar wel al het materiaal wat bij de politie lag op te vragen incl de beelden van het verhoor.
Diep bedroeft was ik toen ik hoorde dat het vernietigd was wegens "last van Justitie"
Het voelde alsof ik dat wel moest zien om een stuk in mijn verleden te verwerken. Achteraf denk ik dat het misschien beter voor mij is geweest dat er niks meer beschikbaar was.

In jou geval moet je voor jezelf goed afwegen wat je ermee wilt bereiken. Als je denkt dat je het nodig hebt, moet je dat zeker doen.
Sterkte ermee!

Ik heb eens iemand geconfronteerd met iets dat mij in het verleden is aangedaan. Het heeft mij goed gedaan! We hebben goed gesproken, ik ben meer te weten gekomen en hij heeft zijn excuses aangeboden. Het heeft mij zeker geholpen in de verwerking en ik voelde me ook veel sterker na het gesprek en niet meer zo'n slachtoffer.

Toch zit er altijd een zeker risico natuurlijk dat iemand je niet te woord wil staan, of helemaal niet reageert zoals jij zou willen, het kan zelfs gevaarlijk zijn. Ik zou er dus echt goed over nadenken of dit de weg voor je is. Een alternatief is om een brief te schrijven, zonder deze te posten, maar ik kan me in jouw situatie goed voorstellen dat je meer wil weten over de situatie in je verleden. Neem altijd iemand mee en spreek af op een neutrale/openbare plek! Sterkte!

Mijn ouders willen nooit op verjaardagen komen. Ze hebben altijd 1001 excuses, ze komen altijd op een andere dag als er niemand is.

Nu willen ze ook niet op het feest van R komen, ze willen perse op de dag zelf komen en ze nemen het ons bijna kwalijk dat dat niet kan (wij zijn gewoon aan het werk en R op de opvang). We hebben anderhalve maand van te voren al verteld dat we het die dag zouden vieren, maar toch hebben ze een andere afspraak gemaakt. Ik heb gezegd dat ze later mogen komen want iedereen mag blijven eten, maar nee, dan zijn ze heel moe dat gaat waarschijnlijk niet lukken. En de honden moeten ook uit.

Voor ons vind ik het al niet leuk als ze niet op de verjaardag komen, maar voor R vind ik het helemaal lullig. Hij krijgt er nu natuurlijk nog niks van mee, maar ik weet zeker dat het niet eenmalig is dat ze niet kunnen op zijn feest.

Nah, wat raar Carool! Jullie beslissen, zij hebben zich daarnaar te schikken. kan me voorstellen dat je daar verdrietig van wordt. Als ze echt niet op die dag willen komen, dan zou ik ze later laten komen, maar in elk geval niet eerder. Ja, daar zou ik dan heel bot in zijn.

Ik hoop dat ze nog van gedachte veranderen en gewoon komen. Ik bedoel, het is van 14.00 tot 's avonds, juist zo'n ruime tijd zodat iedereen wel een gaatje heeft om even langs te komen. Maar op zijn echte verjaardag staan ze toch echt voor een dichte deur.

Oh dat zou ik ook echt niet fijn vinden, Carool. Ik zou daar ook heel verdrietig van worden. Weet je waarom ze nooit op feestjes komen? Zijn ze niet graag in grote(re) groep of kunnen ze het met bepaalde mensen niet vinden?

Mijn stiefvader spreekt slecht Nederlands en komt dus niet graag in grotere groepen.

Als iemand niet van grote groepen houdt dan kun je laag en hoog springen, maar dan heeft diegene het goed recht om niet te komen. Ik vind het eerlijk gezegd eerder wat vreemd dat ze niet welkom zijn om op een rustiger moment even langs te komen.

Natuurlijk vind jij het vreemd, zijn niet anders gewend.

Ik zou het ook niet leuk vinden carool, maar als ze echt niet willen komen is er weinig aan te doen. Ik zou wel teleurgesteld zijn in mijn ouders denk ik.

Laat haar gewoon. Ze is in verschillende topics weer aan het porren en prikken in de hoop reactie te krijgen. Gewoon negeren.

Carool, leuk is het niet, ik zou niet schuiven met de data. Jij hebt een feest gepland, zij plannen iets anders, hun keus, hoef jij je niet op aan te passen.

Jammer dat ze niet op het feest kunnen/willen komen. Misschien kun je een andere dag afspreken, zodat ze apart langs komen?

Ik zeg niks vreemds, waarom zou je iemand willen dwingen om langs te komen op een verjaardag, terwijl de persoon in kwestie zich daar zwaar ongemakkelijk bij voelt door een taalbarrière? Er is vast wel een uurtje dat je moeder en stiefvader even langs kunnen komen voor een taartje. Het gaat er toch om dat zij even langskomen om de verjaardag te vieren en niet om het exacte moment en de samenstelling van mensen?

Ja ze komen een week later waarschijnlijk wel langs. Maar ik had het echt veel leuker gevonden als ze gewoon op het gewone feest zouden komen.