Ja, ik dacht gewoon bij elk ding wat er weer mis ging in die tijd: 'ach welja, we zijn nu toch bezig, deze pak ik er ook nog wel even bij.'. En gewoon 6 keer geprikt worden voor een infuus voordat het raak was, het deed verrekte veel pijn en ik zei alleen maar: "ja prik maar, hij moet toch een keer raak zijn."
En inderdaad, je gaat er zo ontzettend mee over je eigen grenzen en helaas betaal je daar dan later alsnog voor. Dat merk ik nu en dan sta ik nog maar aan het begín van de hele verwerking van alles.
Ik ben heel erg in het begin nog verdrietig geweest en nog boos geweest. Toen A. nog maar net in het ziekenhuis lag, nog niet geopereerd was en de hele omvang van zijn problemen nog niet zo duidelijk was. Toen zat ik nog in therapie (toevallig) dus ik heb gehúild tijdens de groepssessies en bij pmt (psychomotore therapie) ben ik me toch een partij los gegaan op zo'n boxkussen. Ik heb gegild en gevloekt en geschreeuwd dat het niet eerlijk was.
Maar daarna is er een slotje op gegaan. Vanaf het moment dat ik die blindedarmontsteking kreeg. Eigenlijk was dat het moment dat duidelijk werd dat dit geen eitje werd en dat ik mijn kracht nodig zou gaan hebben. Hup schouders er onder en gáán. Dus zat ik 3 dagen na de operatie alweer in een rolstoel aan A.'s bed.

Ik ben benieuwd wanneer en of die boosheid nog komt. Op dit moment ben ik gewoon echt niet boos, niet op A. dat hij eerder naar een dokter had gemoeten, niet op doktoren dat ze hem beter hadden moeten helpen, niet op de situatie, niet op mezelf (nou ja dat is niet waar, ik ben stiekem altijd een beetje boos op mezelf).