02 Feb 2014 15:57 door Biechtje
Ik biecht op dat ik me heel erg alleen voel..
Paar maanden geleden heb ik iets heel heftigs meegemaakt, maar nu we verder zijn en mensen mij zien, denken ze allemaal dat het weer goed gaat en dat alles het oude weer is (ja want er is immers niks meer aan me te zien aan de buitenkant, dus dan zal het wel goed gaan). Voor mij begint nu het verwerken pas, maar er is bijna niemand die meer naar mij om kijkt en vraagt hoe het ermee gaat, terwijl ik ze juist nu gewoon hard nodig heb. Mijn telefoon blijft stil en waar mensen beloofden langs te komen, blijven ze weg.
En het voelt ook zo alsof ik me niet meer rot mag voelen, want als ik erover probeer te praten is het van: "ja wel positief blijven hoor", terwijl ik helemaal niets heb gezegd in de trant van dat ik de moed zou opgeven, want dat doe ik niet. Maar het lijkt wel alsof ik niet eens mag huilen en verdriet mag hebben.
Ook laatst liet ik iemand die veel voor me betekent weten hoe het gaat, omdat diegene erg betrokken was bij dat heftige wat ik had meegemaakt. Ik hoorde een hele poos niks, dus liet ik wat van me horen en ik vond het ook wel zo netjes om diegene op de hoogte te houden aangezien ze dus erg betrokken was. Maar dan ineens krijg ik een berichtje terug met allemaal vragen van: hoe gaat het daarmee en daarmee? En daarmee? En dan denk ik van: als je zo graag wilde weten hoe het gaat en van alles wilde weten, waarom bel je zelf dan niet of stuur je uit je zelf dan geen bericht en kom je er pas mee als ik zelf contact opneem? En natuurlijk hoor ik verder sindsdien niks meer uit haar zelf.
Voel me echt zo rot. Voor de meesten mensen is alles zolang geleden, maar ik zit nog midden in de shit. En er is één iemand die er heel erg voor me was en ik voelde me echt vertrouwt met die persoon, maar omdat ik wist dat er een einde aan onze gesprekken zou komen, heb ik haar bij voorbaat al van me afgeduwd met de gedachte dat ik mezelf een hoop verdriet erbij zou besparen.
Ik wilde het gewoon even van me afschrijven.