gauw weggooien die rommel;)

Als je merkt dat je baby erg overprikkeld is dan is het naar mijn mening vroeg genoeg om dat soort adviezen op te volgen. Er zijn zat baby's die het prima aankunnen om meer dan één uitstapje per dag te maken en het lijkt me zonde om je dan te beperken omdat die folder dat zegt.

Eigenlijk is mijn advies altijd, doe wat goed voelt. Als je je goed voelt bij het in bed nemen, prima. Als je het fijn vindt om een leidraad van het consultbureau te gebruiken/proberen is dat ook prima. Als het voor jou goed voelt dan werkt het het beste. De folder die jij beschrijft kreeg ik ook op het consultbureau toen B. 4 weken oud was, ik heb er niks mee gedaan omdat het niet goed voelde. Wij hebben B. nooit laten huilen en doen dat nog niet, mopperen is inmiddels wel iets anders. Volg je gevoel, het kan nooit kwaad om iets te proberen als je het echt zou willen.

Ik denk dat je vooral moet doen wat voor jullie het beste voelt.
Bij mij is toen hetzelfde geadviseerd aangezien mijn zoontje uuuuren huilde, heb het paar dagen geprobeerd maar het stond me zo tegen hem steeds boven te leggen en te laten huilen. Achteraf maar goed ook dat ik hem niet alleen gelaten heb, het manneke had veel pijn.
Dus gewoon je gevoel volgen, slaapt hij lekker op je en kan jij zo ook slapen, prima toch?

Hoe is het verder met je, aangezien je post van tijdje terug?

Aan jouw post te merken sta je niet achter laten huilen. Inderdaad, kindje is er net, alles is nog 'koud', omwennig, raar, etc. Als jouw gevoel nee zegt moet je het gewoon niet doen. Even huilen kan zeker geen kwaad, als je echt even naar de wc moet of even die ene was aan wil zetten. Maar als middel inzetten om iets te leren vind ik persoonlijk ook niks.

Wat betreft uitstapjes moet je het ook gewoon zelf aankijken. Is hij onrustig na een dag met wat uitstapjes? Dan plan je de volgende keer wat minder. Dit geldt eigenlijk voor alles vind ik. Ze zijn welkom om tips te geven, maar jij bent degene die alles het beste aanvoelt. Niet elk kind is hetzelfde, niet elke ouder denkt en vindt hetzelfde.. dat lijken ze op vele CB's nog weleens te vergeten geloof ik.

Ik doe wat met de adviezen waar ik me in kan vinden. Ik pik er uit waar ik me prettig bij voel en wat bij ons past, en de rest leg ik naast me neer.
Luuk was een huilbaby, en ze gaven het advies om hem dan op z'n eigen kamertje in bed te leggen zodat ik hem in ieder geval niet zou horen en ik dus zelf wel wat rust zou hebben. Nou zou ik helemaal geen rust hebben bij het idee dat mijn kleine frummel in zijn eentje op zijn kamer zou liggen huilen, dus heb ik er voor gekozen om dat advies niet op te volgen. Het is maar net wat je gevoel bij het laten huilen is; ik had liever dat als hij huilde, hij toch bij mij of papa zou zijn. Maar als jij het niet vervelend vind om hem gewoon even te laten huilen (echt even, dus niet meteen een half uur, maar misschien een minuut of 5?) dan zal dat hem niet meteen schaden hoor.

En ook voor het reinheid, rust en regelmaat zal je zelf moeten bepalen in hoeverre dat bij jullie past. Ik denk dat baby's er wel baad bij kunnen hebben en dat er ook echt baby's zijn die overgevoelig zijn voor prikkels. Als je je er prettig bij voelt zou je natuurlijk kunnen uitproberen hoe realistisch het voor jullie is, en of het werkt.

Ik doe er totaal niets mee, en nu bij kind 2 al helemaal niets meer. Ik zeg daar ja en amen en denk ondertussen klets maar wat raak ik doe het toch op mijn manier.

Ik ga nu ook alleen naar de afspraken waarbij ze een prikje krijgt, voor de rest geloof ik het allemaal wel.

Of hoe de arts het zelf zei; U staat al jaren voor de klas he... dan weet u het allemaal wel. Dus tsja ;)

Ik zou gewoon je gevoel volgen, dat werkt het beste.
Ik ben wel voor rust, reinheid en regelmaat. Maar hier hadden ze dat ook nodig, anders waren ze heel onrustig en huilerig.

Ik leg de adviezen van cb ook naast me neer, want die staan bijna altijd regelrecht tegenover mijn ideeën en gevoelens (gelukkig hebben we nu een fijn cb, die hiervoor was echt om onnozel van te worden). Zo zou Julie te gehecht geraken aan mij door het dragen en zou ze sowieso doodgaan door bij mij in bed te liggen én bij Louise zeiden ze dat ik een risico was.

Ik heb het idee dat ze zo hun boekje hebben en dat er nooit naar het kind zelf gekeken wordt. Ze kennen het kind en het gezin niet, dus ik vind eigenlijk ook niet dat er zomaar advies gegeven mag worden, of dat er problemen worden gemaakt van iets waar de ouders geen probleem mee hebben.

Ik zou dus gewoon doen wat voor jullie het beste uitkomt; kijk naar je kindje en luister naar je kindje. Doe waar jij je fijn bij voelt.

Maar dat heeft toch niets te maken met het krijgen van een kleine baby?
Ik werk ook al jaren met kinderen in de zorg, en dat gaat me op een groep met 7 kinderen allemaal prima af (zelfs met gedragsproblemen) en met mijn eigen baby van nog geen maand oud had ik gewoon het gevoel dat ik aan het verzuipen was...

Slakje waarom was je een risico dan? Vanwege je leeftijd?

Nee maar dit ging over de taalontwikkeling toen bij R. Ik weet het niet meer precies wat de aanleiding was maar dat zei ze dus. In het begin dacht ik ook; ow hel waar ben ik ooit aan begonnen? Maar dat was bij de eerste dus. Bij N dacht ik dat ook niet meer.

Ik heb met L tot nu toe een supertevreden ventje getroffen, die zich weinig door de omgeving laat stressen. 's Nachts heb ik hem liever op zijn eigen bed. Ik slaap wel, maar niet prettig of goed genoeg. Maar ik ga geen strijd aan met een baby die amper op de wereld is. Bovendien heb ik mijzelf er nog meer mee, volgens mij want hem dwingen n zijn eigen bed te slapen kost meer tijd en energie.

@ Sun: het gaat per dag iets beter, al huil ik nog wel veel. Ik ben erachter dat het niet zo zeer onzekerheid over L is, maar meer onrust in mijn eigen lijf en hoofd. Ik werk al 18 jaar onafgebroken hard en vlieg van hot naar her. Het omschakelen naar het nulpunt (rust nemen enz) gaat er niet in. En dan nog hormonen, moederkloek gevoelens (ik zou eigenlijk mijn man ook continu bij ons willen hebben) en mezelf 'moeten' uitleggen dat ik niet veel mensen over de vloer wil, helpen niet echt...

Ja.

Ik heb me nooit veel aangetrokken van het consultatiebureau. Ze begonnen bij mij ook over de drie R-en en ik kreeg een boekje mee. Ik zei al gelijk dat ik niet dacht dat ik dat wilde, maar ze zei: lees het gewoon en dan zie je maar wat je er mee doet.
Uiteindelijk ben ik wel dingen gaan toepassen uit dat boekje. Maar toen was L. al 6 weken oud (gecorrigeerd 2 weken natuurlijk maar goed) en zo laten huilen heb ik nooit gedaan.
Ik heb altijd gedaan wat goed voelde en als dat iets wat wat het cb aanraadde dan deed ik dat en als het iets anders was ook.
Toen L. 4 maanden oud was zeiden ze bij het cb bijna juichend: "hij mag bijvoeding!" Waarop ik dus doodleuk zei dat ik dat écht niet van plan was te geven voor 6 maanden. "Oh" zei ze, "jullie doen rustig aan". Nou dat was dus ook prima.
Ik houd bij het cb gewoon altijd aan dat ik naar de adviezen luister en ze overweeg, maar ik doe er alleen iets mee als het past in mijn idee van de opvoeding én past bij mijn gevoel. Dat ik dingen uit dat vreselijke blauwe boekje ben gaan toepassen is omdat ik merkte dat L. niet aan zijn rust toe kwam en ik ook merkte dat hij véél beter sliep als hij overdag in zijn eigen wiegje lag.
Maar het cb vond de draagdoek ook maar niks, te onrustig, nou hadden ze mooi pech, ik gebruik dat ding nog steeds. Alleen niet meer voor de slaapjes, daar ben ik dus op een gegeven moment mee opgehouden omdat ik merkte dat het niet zo goed werkte voor L.

Ik ben juist heel blij met mijn cb, en leg nooit zomaar iets naast me neer. De arts en verpleegkundige zeiden: als wij hier iets zeggen waar je het niet mee eens bent, of wat je niet gaat doen... Kan je dat beter gewoon zeggen, en dan zoeken we naar iets anders wat je wel zou willen proberen....

Dus dat heb ik toen ook elke keer gedaan....

En inderdaad, als jou kindje overprikkeld raakt en daar gaat hij veel van huilen, dan kan je altijd proberen het advies van het cb op te volgen toch? En als het niet werkt kan je weer iets anders proberen..

Hier een wisselend gevoel. Het ligt eraan wie er is. De arts is heel fijn en realistisch. De meeste wijkverpleegkundigen ook, maar ik heb voorkeur voor 1, die heeft ook inloopspreekuur op ons kdv. Ze drukken ons vooral op het hart om ons gevoel te volgen en als we advies willen contact op te nemen.

Hier ook een relaxed cb. Als ik zeg dat het goed gaat en ze goed in haar lijntje groeit is het goed. Als we gaan verhuizen zal het voor het volgende kindje wel een ander cb worden, ben benieuwd hoe het daar gaat.

Edit: antwoord op je vraag, ze geven niet (veel) ongevraagd advies, of het komt niet bij mij binnen ;-) volg vooral je eigen gevoel, onrust omdat je je niet lekker voelt bij laten huilen voelt hij ook aan.

Ik krijg nooit folders of adviezen. Ik vraag er ook niet om moet ik zeggen. Maar dat komt ook omdat (nog) geen problemen tegenkom waar ik hun advies bij zou willen.

Ik heb ook heel heel veel gehuild. Ik was super blij met Zara maar voelde me gewoon verschrikkelijk verdrietig. Het waren echt de hormonen bij mij. in combinatie met voor het eerst moeder worden. Het komt allemaal vanzelf goed. Het huilen gaat over en zal geleidelijk plaats maken voor kracht.

Ik wil niet direct adviezen in de wind slaan, maar ik ben inderdaad niet van het laten huilen. Nu nog niet in elk geval. Mijn probleem van de voorgaande twee nachten was dat Liam alleen bij mij wilde slapen. En toen lag er ineens een Huilen folder tussen de andere papieren. Afgelopen nacht heeft hij echter gewoon in zijn eigen bed geslapen, zonder huilen (wel geluiden gemaakt, maar geen hysterie). Misschien voelde hij zich gewoon niet lekker.

L lijkt niet overprikkeld ofzo, eerder heel tevreden. Misschien ga ik wel proberen de laatste voeding in mijn slaapkamer te doen.

@ Zenna: Toch is herkenning heel fijn. Mijn beste vriend stuurde me een link van een blog, waar ik me heel erg in herken. Misschien interessant voor anderen ook, ik zoek het even op.

Edit: http://www.huffingtonpost.com/amy-morri ... 71349.html

Fijn dat het slapen de afgelopen nacht weer beter ging. Soms hebben kindjes ook gewoon even wat meer behoefte om bij je te zijn; omdat ze zich niet zo lekker voelen, omdat ze misschien toch wat meer prikkels te verwerken hebben, of gewoon, omdat ze nog zo klein zijn en nog zo gewend zijn aan het 9 maanden lang constant bij je zijn. Het is heel wat voor een kindje om op de wereld te komen.

Zelf kan ik niet zoveel met de adviezen van het consultatiebureau, maar toch vind ik het nooit vervelend erheen te gaan. Ze respecteren mijn andere mening, vinden het juist interessant om op respectvolle wijze het gesprek aan te gaan. De laatste keer dat ik er was ging het bijvoorbeeld over slapen. Dochter mag van mij slapen als ze moe is, de ene middag is dat pas om 15u, een andere keer al eind van de ochtend - even twee extremen, meestal slaapt ze rond een uur of 14. Dat vind ik helemaal prima; zelf kan ik ook niet slapen als ik in bed ga liggen terwijl ik nog niet moe ben, en qua dingen ondernemen geeft het voor mij ook geen problemen. Toch opperde het CB dat het fijn kan zijn om vaste slaaptijden te introduceren, want het is zo fijn als een kindje om 12 uur gaat slapen. Dan heb je wat aan je ochtend, én aan je middag! Ik heb verteld dat ik geen problemen had met het slapen op verzoek en dat ik het belangrijk vind dochter daarin te volgen. Nog even daarover doorgepraat, want ze vond het wel heel nobel, maar blijkbaar ervaren veel moeders dat toch echt als héél érg zwáár. (Dat vind ik wel jammer trouwens, dat er op die manier wel eens bijna een probleem gemaakt wordt van iets dat het voor ons niet is. Maar de gesprekken die er uit voortkomen ervaar ik altijd als waardevol. Ze zien dat het goed gaat bij ons en de oprechte interesse die ze tonen in het waarom wij het op een bepaalde manier doen vind ik ook prettig. Soms zie ik echt kwartjes vallen bij ze. Ze doen alles (hier in ieder geval) ook maar vanuit de beste bedoelingen).

@Choco, ja ik heb er ook geen enkel probleem mee en ik zeg altijd gewoon hoe ik er zelf over denk. Soms schrijven ze het gewoon op, andere keren hebben we het er nog even over. Maar ik heb nog nooit afwijzing of afkeuring gevoeld omdat ik het anders wilde doen. Ze zitten daar om advies te geven en om je kind te controleren op ziektes en om ze in te enten. Sommigen mensen hebben heel veel behoefte aan adviezen, anderen volgen meer hun eigen pad. Maar je komt daar voor jezelf en je kind, niet voor hun.