Wat zei de huisarts er van?

Ik denk dat het niet heel raar is dat je erg moet wennen. Ik heb al eens gezegd dat ik het de eerste tijd ook helemaal niet leuk vond. Nou weet ik niet hoe het is als het 'normaal' gaat, maar ik denk op zich dat je gewoon niet te veel van jezelf moet verwachten. Aan de andere kant is duidelijk dat jij je heel erg rot voelt. Als jij het gevoel hebt continue te 'zwemmen' in een diep bad zonder zwemdiploma dan is het voor jou misschien wel beter om snel aan de bel te trekken. Maar dat is in principe dus een beetje iets wat je met je huisarts moet bespreken. En misschien kun je deze week met P. even aankijken hoe het gaat. Misschien dat je daarna wel wat meer vertrouwen hebt.

De huisarts zei dat ik het even moest geven tot het einde van deze week. P. wilt deze week zoveel mogelijk eerstes doen, om mij er doorheen te helpen. Ik zie te veel beren en wil veel te veel van mezelf. Een leuke moeder zijn, maar ook een leuke vrouw en dat alles me goed afgaat. Ik heb altijd moeite gehad met verandering en deze is voor mij wel erg groot.

Laat het eens wat meer los. Gewoon loslaten. Je hoeft je niet over the moon and beyond te voelen. Een baby is kneiterzwaar man, en echt helemaal niet 24/7 leuk. Er is echt niets ingrijpenders dan een first time mom. Er zijn vrouwen die het allemaal meteen oppakken en het ze heel natuurlijk afgaat, nou hier niet. Je kan je gewoon geen voorstelling van maken als de baby er nog niet is. Ik heb wel eens gedacht, toen Julian nog maar paar weekjes was, als iemand aanbelt en zegt geef maar hier, geef ik 'm gewoon mee. Het was hier zo erg dat ik kraamvisite kreeg en dat de kraam zwanger was, zo'n 32 weken ofzo, ik was gewoon jaloers dat zij nog zwanger was en gewoon kon chillen thuis terwijl ik vanalles moest!

Je bent relatief kort moeder, je moet wennen, alles moet nog vorm, en structuur krijgen. Je moet wennen aan 24/7 verantwoordelijk te zijn. De simpelste dingen moet je overna denken. Ik moest zelfs nadenken over eten, niet wanneer ik at, maar of ik kon eten kan je nagaan.

Vertrouw op jezelf, ik zag je ergens zeggen: ik herken de huiltjes niet, nou ik na 1 jaar nog niet dus streep dat maar van je lijst. Hij zal niet verhongeren, daarvoor zal hij hard gaan huilen, poepluier ruik je vanzelf en soms is t gewoon accepteren dat hij wel huilt maar je niet weet waarom.

Komt echt goed, gewoon blijven ademen en als je deze gevoelens over een tijd nog hebt, meteen aan de bel trekken. Ik denk namelijk niet dat het ongewoon is wat je voelt en ervaart

Ik sluit me aan bij wat chiq zegt. Het is vaak geen roze wolk, alleen doordat daar zo'n taboe op heerst, krijg je het idee dat jouw gevoelens abnormaal zijn. Het is ook niet gek dat het huilen pas komt als hij slaapt, als hij wakker is dan word je geleefd.

Bij M.duurde het bijna 2 weken, toen ging de knop om.

Ik sluit me helemaal bij Chiq aan.

Het komt echt wel goed!

Ik huil nu nog steeds regelmatig. Vooral de dagen dat beide kinderen hier zijn, ik veel te weinig geslapen heb. En dan vraagt mijn vriend 's avonds waarom de vaatwasser nog niet uitgepakt is. Dan komen bij mij al snel de tranen weer.
Op dagen dat ik wel genoeg slaap heb voel ik me meteen beter en heb ik ook energie om wat te doen in huis.

Ik hou het in elk geval voor mezelf in de gaten!

Probeer het los te laten dat alles perfect moet gaan, al zal dat soms best lastig zijn.
Ik heb voor mijzelf nu in mijn hoofd, ik zorg voor de baby en zoon als hij hier is en de rest (huishouden etc. wacht maar even). Dat doet mijn vriend dan, of het blijft liggen.

Chiq Helemaal mee eens!

Ik sluit me aan bij Chiq. Ik viel bij de eerste ook knetterhard van de zogenaamde roze wolk. Je kunt het niet meteen allemaal weten, goed doen etc. Je moet elkaar leren kennen en dat heeft echt tijd nodig.

Ik vond de eerste tijd helemaal niet leuk en geweldig, ik moest er enorm aan wennen. Het is dus helemaal niet raar wat je voelt en het is goed dat je er zo open over praat!!

Mooi gezegd Chiq, zo heb ik het ook ervaren.

Overigens was het bij een tweede hier wel totaal anders. Waar ik van 0 naar 1 als een complete wereldschok ervaarde ging het bij N vanaf de eerste seconde vanzelf. En daarbij weet ik van mezelf dat kleine baby's totaal mijn ding niet zijn, die acceptatie scheelde hier een hoop.

Grote plus 1 haha
Het komt wel goed, echt waar. De ene dag zal beter gaan dan de andere, probeer dat te accepteren.

Ik had dat ook zeker wel de eerste weken, en ik weet nog dat mijn nicht die het jaar ervoor was bevallen ook zei dat ze zoveel gehuild had de eerste drie maanden. Ik weet nog wel dat ik bij de eerste afspraak een arts had bij het consultatiebureau die het ook heel goed begreep en zei dat het echt beter zou worden. Je moet het natuurlijk wel in de gaten houden, en aan de bel trekken als het niet beter wordt en je het gevoel hebt dat je erin dreigt te verdrinken. Dan is er hulp.

Maar het komt echt vaker voor, lang niet iedereen ervaart die eerste tijd als een roze wolk. Ik denk de meerderheid niet. En ik zag er ook heel erg tegenop dat iedereen weer ging werken en ik het alleen moest doen, ik heb gehuild toen de kraamhulp wegging, ik vond het ook echt wel zwaar.

Probeer ook niet alle borden omhoog te houden. Om 17.00 nog in je ochtendjas lopen, nog geen bordje hebben afgewassen, 's avonds doodmoe in slaap vallen zonder dat je er eerst nog een gezellige avond van hebt gemaakt met je man, af en toe flink ruzie omdat je allebei slaaptekort hebt, het hoort er allemaal bij en het zijn allemaal dingen waar je jezelf en elkaar niet op moet afrekenen. Alles is nu zo nieuw, je bent uitzonderlijk moe, je weet soms niet wat je met de situatie aan moet en dan is het logisch dat je anders reageert dan je zou willen en niet altijd de leuke vrouw bent die je anders bent. Dat wordt later wel weer beter. Na een tijdje voel je je wel weer steeds meer jezelf.

Eens met Chiq en Susan! Bij Ruben had ik het ook heel anders voorgesteld. Ik was inderdaad blij als ik tijd had om te douchen en een broodje te eten. Je moet echt je weg daarin vinden. Nu met de 2e merk ik dat het veel makkekijker is, we hebben weer een ritme en dat gaat steeds beter. Gunb je werkt de tijd om eraan te wennen, Het is zo'n ingrijpende verandering, daar ben je niet in 2 weekjes aan gewend.

Ook eens met de bovenstaande berichten! Hier duurde het ook een paar weken...

Bedankt voor alle uitgebreide antwoorden. Ik had op zich geen roze wolk verwacht, maar dit vind ik ook iets te overweldigend. Ik zie mezelf nog niet eens alleen naar buiten gaan met L, terwijl ik daar juist zo'n behoefte aan heb. Misschien is het aan het einde van de week alweer anders.

Ik vind het ook lastig om L in ons ritme te gaan krijgen, hoe doe ik dat in vredesnaam? Nu leven wij naar hem. Volledig. Mijn man ziet dit positiever en heeft allerlei uitstapjes in gedachte deze week.

't komt wel goed! Jij blijft echt niet de rest van je leven binnen zitten. Geef jezelf de tijd. En het is heel erg normaal dat je geleefd wordt door je baby in het begin. Ik denk echt dat er weinig mensen een baby hebben die precies doet wat ze willen. Ik zou dat ook loslaten, dat idee dat jij hem in een ritme moet krijgen. Jouw kind heeft al een ritme, probeer gewoon steeds dezelfde volgorde van handelingen aan te houden en beweeg verder met je kind me. Een opgave voor een planner maar het geeft zo veel rust als je niet allemaal verwachtingen en eisen hebt!
En als je dan het gevoel in de vingers hebt, dan merk je vanzelf ook waarin flexibiliteit zat. Ik merkte bijvoorbeeld dat Lucas ook wel in de draagdoek kon slapen in het begin.
En lief dat P. allerlei uitstapjes wil maken, maar als jij daar nog niet helemaal aan toe bent kun je het misschien rustig beginnen. Ga een keer ergens een warme chocomelk drinken en dan weer lekker naar huis. Of een ommetje maken.
En misschien kun je een keer alleen een ommetje gaan maken terwijl P. wel thuis is, om ook een beetje het vertrouwen te krijgen.

Jij kunt het, jij bént moeder, jouw kind breekt echt niet zo maar in twee stukken als je een keer iets onhandigs doet. Als je te laat of te vroeg voed of een keer te veel of te weinig. Probeer flexibel te zijn en te luisteren naar hem en probeer vertrouwen te hebben in jezelf. Je bent een intelligente vrouw, je zult heus niet ineens achterlijke dingen doen omdat je een kind hebt!