Wat een lieve foto!

Ahh jij bent lief!

wat een prachtig mannetje charlotte!!!

Lieve foto, prachtig om te zien.

Wat een lief klein mannetje!

Wat een lief, mooi en schattig mannetje!

Ahhh wat een mooie foto

Beetje laat, maar ik wil je toch nog even feliciteren.

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje. Gaat het goed met jullie?

Om ongeveer kwart voor drie 's nachts op maandag 6 januari draaide ik me om en voelde ik ineens warme vloeistof tussen mijn benen lopen. Ik was meteen klaarwakker, dit was hét, mijn vliezen waren gebroken. Ik ging gauw naar het toilet en na een tijdje te twijfelen, besloot ik mijn man te informeren. We waren allebei meteen klaarwakker, en nu? Het bed was nog schoon, ik heb uit zitten lekken op de wc (voor zover mogelijk) en uiteindelijk ben ik weer terug naar bed gegaan. Een uur later echter, kwam er nog een lading, nog veel groter dan de eerste. Ik liep naar de wc en het klotste zo over de vloer. Mijn man moest er om lachen. Het wachten is nu op weeën, zei ik hem. Slim genoeg heb ik een beetje vruchtwater opgevangen om de helderheid te checken, die was goed dus ik hoefde niet direct te bellen. Ik had wel een beetje gerommel later in de ochtend, maar niks aanhoudends en na het douchen was het ook weer zo goed als weg. Mijn man en ik hebben amper nog geslapen, hij ging toch nog aan het werk aangezien er niks aan het gebeuren was. Hij was wel stiknerveus, maar wat kun je? Ik heb om 9u de verloskundige gebeld en die kwam later langs voor controle. Zij constateerde inderdaad dat er niks aan de hand was qua weeënactiviteit. Ook een dipstick test voor vruchtwater kwam negatief uit. Ze geloofde mij echter meer dan die test. Toen ze op het punt stond om weer weg te gaan, herinnerde ik mij het opgevangen vruchtwater. Voor de lol hebben we daar ook nog een test op gedaan en die sloeg meteen uit. 's Avonds heb ik overleg gehad met de dienstdoende verloskundige en werd aangegeven dat ik de volgende dag opgenomen zou worden. Mijn man heeft de middag vrij genomen omdat hij het niet trok met de zenuwen.

De volgende ochtend hebben we ons om 11u in het ziekenhuis gemeld. Eerst kreeg ik een CTG en nog wat andere testjes. Alles was in orde, ik had 1-2 cm ontsluiting en er werd besloten een ballon katheter in te brengen met 60cc vloeistof. Toen ze dat wilden doen, werd ik niet goed. Licht in mijn hoofd, ik kon ze niet meer goed zien en ik hoorde amper wat. Ik werd omhoog gehesen en naar een andere afdeling gebracht. Ik mocht wel lopen, dat was goed voor de bloedsomloop. In een kraamsuite werden de spullen eerst voorbereid voordat ik ervoor mocht liggen. Hierna werd de ballonkatheter ingebracht en begon weer het wachten. Ik werd naar een zaaltje (2 bedden) gebracht. We hebben ons rot verveeld die dag en er gebeurde niks. Mijn man mocht niet blijven slapen, ik was er helemaal overstuur van en heb mezelf in slaap gehuild. Rond half één viel de kathether uit en in de nacht kreeg ik wat krampen, maar die kon ik makkelijk de baas. Om 4u 's nachts werd er een andere dame op zaal gebracht en hetzelfde drama herhaalde zich, haar man moest ook weg en dat was natuurlijk tranen met tuiten. Al met al heb ik die nacht dus amper geslapen. Nadat zij afscheid hadden genomen, gingen bij haar de weeën in volle vaart en kon ze het amper opvangen. Ik hoorde haar maar zuchten, steunen, schuifelen. Kan zij niks aan doen, maar ik kon niet meer slapen. Om half zeven stond er een verpleegster langs mijn bed en heeft ons weer aan de CTG gelegd. Moest een half uur, maar werd een uur. Niet vanwege complicaties ofzo, maar het was ontiegelijk druk op de afdeling. Na een tijdje werd mijn ontsluiting gecheckt en zat ik op 3-4cm. Ik was daar best teleurgesteld over, maar tergelijkertijd mocht ik ingeleid worden en daar was ik blij mee. 8 januari werd onze dag!

Na wat oponthoud werden we naar de kraamsuite gebracht, waar ik werd geinstalleerd voor nóg een CTG en infuus. De eerste verpleegkundige prikte twee keer mis, toen haalde ze iemand anders en die prikte ook mis. De derde zei dat ze alleen even zou kijken, maar niks zou doen als ze het niet zag. Maar die jaste het (zonder waarschuwing) zo erin. Dat was gemeen, maar het zat wel eindelijk. Toen alles eenmaal begon te lopen, ging het snel en de weeën kwamen ineens zo snel achter elkaar. Ik moest ze goed weg puffen. Mijn man heeft hier heel erg mee geholpen, pufte alles mee. Trok op een gegeven moment ook een gekke bek, wat de sfeer wel goed deed. Op een gegeven moment kon ik ze amper opvangen en wilde ik alleen nog maar pijnstilling. Ik kreeg de keuze tussen pethidine en de ruggenprik. Na een moeilijke overweging, besloot ik toch voor de ruggenprik, ik trok het écht niet. Dus ik werd met 5-6cm ontsluiting naar anesthesie gebracht, vrij snel nadat ik de keuze had gemaakt. Mijn man ging daar bijna van z'n stokje, het was er warm en hij had amper gegeten, dus werd licht in zijn hoofd. Ook ik had ontzettende honger, gaf dit ook aan, maar omdat het allemaal best wel snel ging, mocht ik niet meer eten (anders zou ik het er toch weer uitgooien). Nadat de eerste medicatie binnen was, werd ik ontzettend suf en viel ik elke keer een beetje in slaap. De pomp werd pas later aangezet, maar toen zat ik al op 9cm ontsluiting. Ik had alleen nog wel ontiegelijk pijn, ik had verwacht dat de ruggeprik veel beter zou werken. Op een gegeven moment had ik volledige ontsluiting maar was de baby nog niet helemaal bij het geboortekanaal, dus mocht ik zachtjes persen aangezien ik wel het gevoel had dat ik moest poepen. Toen hij ver genoeg was, mocht ik gaan persen. Ik was óp, kon echt niet meer, maar ik moest! Ik vond het zo erg. Maar de baby kwam elke keer net niet goed door het geboortekanaal en floepte ook weer een beetje terug. Ik kreeg een knip en een verpleegkundige mocht hem een handje helpen door hem een zetje te geven. Ik voelde hem toen zo geboren worden. Uiteindelijk heb ik 'maar' 16 minuten geperst en werd L.iam om 16.01 geboren. Mijn man zei later dat hij het hoofdje zag, naar mij keek, weer terug keek en geen hoofd/baby meer zag en weer naar mij keek en dat L.iam ineens op mijn borst lag. Hij snapte er niks van, maar het kwartje viel snel. Hij moest toen even gaan zitten, voornamelijk omdat het zo intensief was en hij om 7u 's morgens voor het laatst substantieel had gegeten. Men vroeg of hij de navelstreng wilde doorknippen, maar hij zei van niet. Ik zei meteen dat ik het dan wel wilde doen en dus heb ik zelf de navelstreng doorgeknipt.

Terwijl ik van kleine L.iam lag te genieten, wilde de placenta daarna niet goed komen. Pas toen de gyneacoloog erbij kwam, kwam de placenta ook. Ik heb nog toe zitten kijken hoe ze het onderzochten. Verder lag ik heerlijk met L.iam. Mijn eigen verloskundige heeft uiteindelijk de controles gedaan en foto's gemaakt. L.iam woog 3090g en was 51cm bij geboorte. Inmiddels zit hij al dik over zijn geboortegewicht heen. Hij doet het geweldig, maar ik vind het allemaal een beetje overweldigend en krijg alles moeilijk op een rij. Ik geniet erg van hem, maar ik heb zoveel onrust in mijn hoofd en lijf. Vandaag komt de huisarts langs om even te praten.

Ohh lieve meid, dat heb je hartstikke goed gedaan! En die onrust gaat uiteindelijk vast weer weg. Praat er veel over en schrijf dingen op. Een dikke