Ik heb veel vriendinnen verloren tijdens mijn liefdesverdriet, omdat ze het nodig vonden bijv. mijn hele persoonlijkheid ook even onder de loep te willen nemen. Of zeiden dat ze niet langs konden komen en ik later een foto zag dat ze gezellig op het terras zaten. Dus als je er voor haar bent, dat is vaak al genoeg. Je hoeft niet steeds te vragen hoe het gaat, zolang ze maar te pas en te onpas haar verhaal kan doen. Meestal gaat het een tijdje goed (uurtje) en dan herinnert ze iets weer en dat moet eruit. Gewoon luisteren en verder gewoon dingen aanbieden. Filmpjes werken vaak goed (niet een romantische of 1 die aan haar ex doet denken) of een serie. Ik had weinig behoefte om naar buiten te gaan, want alles deed me aan hem denken.

Eens met Marsy!

Ik zou het juist heel lief vinden als een vriendin met me mee huilt hoor, dus als je dat zo voelt zou ik dat vooral doen!
En inderdaad vooral luisteren en er zijn en doen wat zij wil.
Die persoonlijkheidsanalyses komen inderdaad later wel als het scherpste randje er af is, als daar uberhaupt behoefte aan is.

Er gewoon zijn lijkt mij het beste wat je kan doen en binnen je vermogen ligt. Je kan naar haar luisteren en proberen je eigen visie daarin voor je te houden, want vaak heeft iemand daar geen behoefte aan middenin het proces van liefdesverdriet. Wel denk ik dat, als de scherpe randjes eraf zijn, je dan wel 'kritischer' mag zijn, als dat nodig zou zijn om haar meer te kunnen steunen in het een plekje geven. Je voelt het wel aan wanneer dit aan de orde is.