Uithuis-kriebels
Kijk, ik woon nog thuis, heb het hartstikke goed hier. Ik heb een eigen slaapkamer en een eigen woonkamer (maw, de hele zolder is omgebouwd tot mijn eigen territorium) en een badkamer samen met mijn zusje. Huishoudelijke klusjes hoef ik amper te doen (oke nu zijn mijn ouders op vakantie en mijn zusje maakt een zooi overal en doet dus niets, maar goed, dat is nog een puber en die is 7 jaar jonger, dus ik bén nou eenmaal even de verantwoordelijke hier).
Verder heb ik een relatie al 3,5 jaar. We willen graag samen gaan wonen, maar willen eerst onze school af hebben. Nu moet ik nog maar een jaartje (tot eind dit schooljaar). Maar hij is nu opeens aan een andere studie begonnen dus moet nog 4 jaar. En hij wil dus thuis blijven wonen tijdens zijn studie. Prima, hij is dan 24 als hij klaar is, dat is een redelijke leeftijd. Maar ik zie het écht niet zitten om tot mijn 26e thuis te blijven wonen. Ik wil na mijn studie uit huis, het liefst zelfs nu al.
Qua financiën is het denk ik bést haalbaar als wij nu uit huis gaan en samen gaan wonen, gewoon iets kleins huren. Andere mensen van mijn leeftijd zitten toch ook gewoon op kamers. We krijgen dan beiden uitwonende beurs nog. Ik werk op oproep basis en verdien ongeveer 1000 euro in de maand, hij is werk zoekende (krijg ik dus ook niet voor elkaar, dat hij eens een keer gaat werken. Hij is erg kieskeurig). Als hij zou werken en al is het maar 300 euro in de maand zou verdienen zou dat al mooi zijn. Schoolgeld is bij mij door mezelf al betaald, hij hoeft dat niet te betalen want dat doen zijn ouders. Verder heb ik nog 10.000 euro spaargeld. Dus ik denk dat we best wel wat kunnen vinden.
Though, het is niet nodig.
Beter wacht ik tot ik vast werk heb na mijn studie en kijk dan wat mijn mogelijkheden zijn. En dat zal ook waarschijnlijk zo gaan gebeuren, maar ik wil gewoon mijn eigen ruimte. En ik wil dat hij mee gaat, maar dat krijg ik denk ik niet voor elkaar. En dan nog maak ik me zorgen over zijn verantwoordelijkheidsgevoel op het financiële vlak. Hij werkt niet, krijgt veel van zijn ouders, is ook niet écht gemotiveerd om werk te zoeken... Oh en hij ziet altijd overal tegenop en klaagt over alle mensen die hij tegenkomt of leert kennen. Iedereen is stom en achterlijk en waardeloos. Zijn studie is waardeloos die hij nu is gaan doen want hij krijgt geen opdrachten, maar alleen introductie. Niks is serieus op die opleiding, zijn vorige opleiding was veel serieuzer en zwaarder blabla. Oh en dan heeft hij nog altijd buikpijn vanaf kinds af aan die onverklaarbaar is (er zijn al tig onderzoeken geweest). Maar hij schuift álles daar op af. Hij is regelmatig 'ziek' en blijft dan thuis van school/werk, terwijl ik hem niet ziek vind ogen (en als verpleegkundige heb je daar best wel een kijk op, wat hij nog steeds niet wil begrijpen). Het eeuwige excuus is 'jij voelt niet wat ik voel'. Nee, maar ik zie wel dat je gewoon normaal eet en dat je een hele dag achter je PC hangt afgewisseld met dutjes en tv-series kijken. Zo wil ik ook graag ziek zijn, maar op de een of andere manier kan ik mijn bed nooit uitkomen (of de bank niet af komen) van de pijn/misselijkheid/vermoeidheid als ik ziek ben.
Oke, er zitten dus wel meer frustraties.