Bij de oudste begon het op dag 5. Ik huilde van geluk of om niets.

Bij de jongste begon het op dag 3. Ik vond het zo ontzettend fijn om weer thuis te zijn met de meisjes en mijn man. De dag ervoor was zo'n rotdag. Ik kreeg tegen rusttijd een andere kamergenoot. Ze was net bevallen, dus ze gingen familie en vrienden op de hoogte brengen. Daar had ik echt geen problemen mee. Baalde wel een beetje dat ik niet kon rusten. Maar ik dacht dat ik die avond wel op tijd kon rusten. Niet dus, haar partner is van 13.00 uur tot 23.00 uur duidelijk aanwezig geweest. Toen haar partner eindelijk weg was, begon de jongste te huilen. Ze is toen tot 5.00 uur onrustig geweest met veel huilen en daarna was de andere baby onrustig. Dus vrijwel niet geslapen en helaas stond haar partner weer vroeg bij haar bed. Man, ik was zo geirriteerd. Ben nog nooit zo blij geweest toen mijn man en oudste ons op kwamen halen. Helaas moest ik ook nog eens ruim 2 uur op mijn papieren wachten. Ze zouden dat regelen als ik klaar was met douchen. We waren net op tijd thuis voor de kraamhulp. Mijn oudste had erg veel moeite dat ik in het ziekenhuis miest blijven en die heeft ook veel gehuild.

Wat een aangrijpende verhalen staan er tussen zeg Bijzonder is dat, die moederliefde..
Fijn dat jullie hier je hart even willen/kunnen luchten

Ik heb vanaf dag 3 t/m dag 9 heel erg veel gehuild. Gewoon, omdat het kon, haha.

Ik weet niet meer precies welke dag dit ook al weer was. Mijn schoonzus en haar dochter waren op visite en ze wilde mijn zoontje vasthouden, daarop ben ik huilend naar boven gegaan omdat ik hem zo graag bij mij wilde hebben haha

Hier is het op dag 2 begonnen, we mochten die ochtend naar huis, helaas was er een hork van een verpleegkundige. In het ziekenhuis was het al brullen, toen bij thuiskomt ook, die nacht werd mijn zoontje ziek en had ik 3 nachten nauwelijks geslapen, ik was helemaal op. De volgende ochtend kwam de kraamhulp en de verloskundige en werden we naar het ziekenhuis gestuurd, inmiddels al 3 nachten nauwelijks geslapen ik kon niet eens meer op mijn benen staan. 7 dagen na de bevalling ging het gelukkig beter. Ik hoop niet nog eens zo'n kraamtijd mee te maken zeg. Kan er nog van huilen

Ik heb ze de 2e dag gehad bij de jongste. Was in de nacht toen hij heel onrustig was en we beide om 4 uur nog niet sliepen. De zuster heeft M. Toen van de kamer gehaald zodat we beide even wat konden slapen. Maar man ik voelde me zo schuldig naar het mannetje toe.

L. lag op de neonatologie en ik op de verlosafdeling. Ik had zwangerschapsvergiftiging en lag aan twee infusen en een blaaskatheter. Ik mocht alleen naar L. als een verpleegkundige met me mee zou gaan en bij me zou blijven, ik was gewoon te ziek om alleen gelaten te worden (al vond ik zelf van niet). Het was ontzettend druk op beide afdelingen, er waren veel kinderen tegelijk geboren en de neonatologie lag ook hartstikke vol. Er was dus gewoon niet genoeg personeel om iemand te kunnen missen die de hele tijd bij me zou blijven en andersom was er ook niet genoeg personeel wat bij L. kon blijven zo lang en bovendien moest hij eerst even tot rust komen..
Uiteindelijk is L. met couveuse en al om 22 uur dus bij mij gekomen. Er was een verpleegkundige bij van de neonatologie die er bij bleef. L. heeft toen een uur op mijn blote borst gelegen. Die verpleegkundige vertelde dat ze extra was komen werken omdat het zo druk was.

Overigens had L. de hele tijd onder temperatuur, het was ze niet gelukt hem in de couveuse warmer te krijgen. Na dat uur op mijn blote borst was hij helemaal op temperatuur en dat is daarna ook zo gebleven!! Dat vond ik zo bijzonder! (En het maakte me stiekem kwaad dat ik dat niet eerder voor hem heb kunnen doen).

Aha ik snap het! Overmacht. Maar toch vind ik het heel naar om te lezen! En het op temperatuur krijgen, bewijst maar weer dat L. gewoon lekker bij jou moest blijven!

Ja ik vind dat ook nog steeds een van de akeligste dingen om aan terug te denken. Dat hij daar gewoon, nét geboren, moederziel alleen in de couveuse kou lag te lijden. Zo erg als ik me voor stel is het vast niet geweest, maar hij was wel alleen terwijl álles in mijn schreeuwde dat ik hem de moederlijke geborgenheid wilde geven die hij verdiende met 35 weken.

Maar ik ben er sowieso achter gekomen dat je moederlijk instinct een heel ingewikkeld iets is als je kindjes veel te vroeg is. De dingen die mijn instinct me ingaven waren niet persé altijd het beste voor hem.

Ik had het vandaag.. Zat er helemaal doorheen. Tegen een borstontsteking aan en zo ontzettend moe.. Gelukkig krijg ik nog 2 dagen extra kraamzorg van de verloskundige, anders komt het volgens mij echt niet goed.

Mijn zoontje doet het geweldig, maar ik ben gewoon helemaal op. Kan het niet eens verdragen als ik mijn andere 2 kinderen om me heen heb.. Gelukkig is mijn man de komende 2 weken vrij.

Pompoen, het lijkt me vreselijk moeilijk, zo lang te moeten wachten. Wetende dat je baby'tje daar ergens ligt, tussen al die andere baby's, te weinig personeel, zelf nog zwak... Ik word er bij de gedachte alleen al naar van.. Wel heel mooi dat hij bij jou op temperatuur kwam. Dat vind ik echt bijzonder

Luce, hoe voel je je vandaag? Erg vervelend om je onmacht te lezen... Het komt vast goed meid. Zéker met die extra kraam-uren. Je bent een topper, dus hier kom je ook wel doorheen

Jeetje, jullie hebben allemaal gehuild met een bepaalde reden! Ik heb van dag 2 tm 5 gehuild. Niet omdat ik pijn had, niet blij was of wat dan ook. Ik voelde me gewoon heel erg rot. Terwijl ik ontzettend blij was met z. Het was een verwarrende tijd en helemaal niet leuk. Ik had mijn emotie totaal niet onder controle

Dankjewel Exo

Ik zat er even helemaal doorheen, geen energie meer. Inmiddels 2 extra dagen kraamzorg verder ben ik weer wat meer mezelf. Overdag allebei de dagen 3/4 uur bij geslapen, scheelt behoorlijk in je beleving!