Misschien een rare vraag, maar hebben jullie het daar van te voren nooit over gehad? Of is dat bij je man gekomen nadat jullie kindje er al was?

Hier wilde mijn vriend in het begin ook geen tweede kindje. We hebben er toen veel over gepraat en hij ging toen toch om. Nu vind hij het allemaal net zo spannend en leuk als dat ik het vind en hij kijkt enorm uit naar de baby.

Het zal uiteindelijk slijten. Ik had graag drie kinderen gewild, maar na de diagnose van de tweede wilde mijn man niet meer. En dat snap ik, maar dat neemt niet weg dat ik (nog steeds) graag die derde wil. Ik moet zeggen dat we nu al een jaar of anderhalf verder zijn dan toen hij dat uitsprak en ik kan het al veel beter naast me neerleggen. Ik weet niet, ik kan het niet goed uitleggen denk ik, maar nu de jongste al 4 geweest is vind ik het ook wel best zo. Dat neemt niet weg dat mijn wens al helemaal weg is, dat kan ook niet, maar ik kan nu oprecht zeggen dat het goed is zo.

Rush, voor de eerste zei hij altijd dat 2 kindjes heb erg leuk leek.

Oh dat is wel heel naar MissKnutsel dat het dan zo veranderd is. Ik heb er natuurlijk geen ervaring mee, maar het lijkt me heel erg als jij je er wel op verheugd/ingesteld had zeg maar.

Jeetje wat lastig.
Wij hebben nu twee kindjes, en ik zou best wel een derde willen. Mijn man vind ons gezin met 2 compleet.
Ik heb me daarbij neergelegd en ben tevreden en gelukkig met het gezin wat we nu hebben. Al blijven die kriebels wel..

Nu denk ik dat het heel anders was geweest, als we 1 kindje hadden gehad. En mijn man geen tweede wil.
Ik wilde er altijd graag minimaal twee, dat ze elkaar hebben.
Ik weet niet of ik me er bij neer had kunnen leggen, als mijn man na 1 kindje aan had gegeven niet meer te willen.
Mijn wens voor igg 2 kindjes was zo groot.

Hoe reageert je man er dan op, op het feit dat het jou nu ongelukkig maakt?

Ik vrees toch echt dat je, hoe moeilijk ook, weinig keus hebt dan je erbij neer te leggen.

Jullie hebben samen een dochter, die 100% gewenst was (en is). Haar broertje of zusje zal net zo gewenst moeten zijn. Of jullie gaan er samen voor, of jullie gaan er niet voor. Een alternatief is er niet. Je kan het hooguit laten rusten in de hoop dat hij nog bijdraait.

Ik denk dat het wel belangrijk is om te zorgen dat dit niet tussen jullie in komt te staan. Ik gun jou ontzettend een tweede kindje en ik gun jou alle geluk van de wereld, maar ik gun een eventueel tweede kindje ook dat beide ouders er volledig achter staan. Hem om proberen te praten is geen optie, maar hij kan wel proberen naar jouw gevoelens te luisteren.

Verder denk ik dat het moet slijten. De wens zal misschien nog niet helemaal weg kunnen gaan, het gevoel moet alleen wel een plekje krijgen.

Nogmaals:

Jeetje wat ontzettend vervelend, vooral omdat hij er eerst wel iets anders over dacht. Kan je je wel vinden in zijn 'bezwaren'? Of ziet hij in jouw ogen beren op de weg.

Helaas is er wat dit betreft geen middenweg, en zal jij je er denk ik uiteindelijk bij neer moeten leggen

Hier is het andersom. Ik heb ook altijd gezegd dat ik graag 2 kinderen zou willen maar nu twijfel ik. Hier heeft het vooral te maken met het ontzettende moeilijke eerste jaar wat mijn zoontje heeft moeten doorstaan. Ik weet niet of ik dat een eventueel tweede kindje ook wil 'aandoen' (omdat de kans dus groot is dat een volgende ook mijn spierziekte erft). Mijn vriend wil wel graag een tweede, maar hij begrijpt mij wel en legt zich er ook zonder problemen bij neer omdat hij ook van mening is dat we er alletwee voor 100% achter moeten staan.

Ik denk echt heel vaak als ik een zwangere buik zie "ik wil ook" en ik heb ook echt wel babykriebels. Maar dan denk ik weer terug aan wat mijn zoontje allemaal al heeft meegemaakt. Daar heb ik het nog zo ontzettend moeilijk mee dat ik nu die keuze niet wil/kan maken voor een tweede kindje. Misschien als ik dit allemaal verwerkt heb, dat ik er helemaal anders insta.

Snoes, zou embryo selectie dan geen optie zijn?

OT: mij lijkt t echt heel moeilijk als je nog een kindje wil maar je partner niet. Ik hoop dat mn vriend over een tijdje ook nog een derde wil. Ik wil heel graag nog een keer zwanger zijn, bevallen, en alles wat erbij hoort meemaken. Mijn vriend zegt op dit moment geen derde te willen. Al lijkt t me makkelijker te accepteren bij een 3e als bij een 2e, vooral ook omdat jij aangeeft dat hij voordat jullie ouders waren altijd heeft gezegd 2 kindjes te willen.

Ik herken het helemaal, hier is het precies hetzelfde: vriend zei altijd 2 kindjes te willen maar wil het nu ineens bij 1 houden. Ik vind het ook zo jammer, bij vlagen ben ik er ook wel verdrietig om. Ik gun ons zoontje ook zo een broertje of zusje. Het maakt me ook onzeker: Vindt hij mij geen goede moeder? Vindt hij het niet leuk om vader te zijn? Vindt hij het niet leuk meer met mij? Heb jij dat ook? Ik wil ook geen tweede als hij er niet helemaal achter staat, maar ik zou zo graag willen dat het hem ook weer helemaal leuk lijkt. Als je het erover wil hebben dan mag je me altijd pm-en.

Bedankt voor jullie reacties.
Ik wil het er na de kerst nog een keer over hebben. Zodat ik nog een keer zijn redenen hoor en het misschien dan een plekje kan proberen te geven

Lookie. Ik heb het ook. Dat ik dan onzeker word. Doe ik het wel goed. Vind hij kinderen wel leuk. Ben ik dan een slechte moeder.

Wat lastig zeg.

Mijn man heeft ook altijd gezegd dat hij 2 kinderen wil maar twijfelt daar nu ook heel erg over. Het viel hem toch allemaal meer tegen en zwaarder dan hij had verwacht en hij weet niet of hij dat nog een keer wil (babyperiode) doormaken. Hij gaat het gelukkig steeds leuker vinden. En soms heeft hij het wel weer over een tweede, dat het toch wel leuk zou zijn straks.
Ik wil heel graag meer kinderen. Gelukkig is het nu nog niet aan de orde want ik word er wel een beetje verdrietig van als ik er over nadenk dat er misschien geen tweede komt.

En verder weet je mijn mening enzo, hebben we het er gister al over gehad...

Maar wilde toch nog even een knuf geven

Lijkt me heel lastig....
Zou hij echt nooit van mening kunnen veranderen, na verloop van tijd?
Verder lijkt het me wel belangrijk dat dit niet iets wordt wat tussen jullie in komt te staan. Het is natuurlijk een enorm groot iets; nog een kindje erbij, maar uiteindelijk gaat het om hoe jullie relatie is en of je samen gelukkig bent. Als jullie relatie goed is, kun je je er uiteindelijk denk ik wel bij neerleggen, maar als je af en toe ook twijfelt ofzo, dan denk ik dat je hem dit ook kwalijk blijft of gaat nemen...
Heeft hij wel begrip voor jou en dat je het er moeilijk mee hebt?
Sterkte!

Wat betreft mezelf... ik ben nu dus na jaren eindelijk zwanger van een tweeling. Er is nog 1 bevruchte eicel over in de vriezer, wat dus mogelijk nog een derde kindje zou kunnen worden. Ik wil geen ICSI behandelingen meer, maar heb ergens nog wel zoiets van dat ik die cryo ooit terug wil laten plaatsen. Zo van: als het de bedoeling is, dan krijgen we een 3e en anders houdt het op (of moet ooit spontaan ineens lukken, kans nihil).
Wel zeg ik er steeds al bij dat ik eerst wil zien hoe het gaat met twee kindjes en misschien dat ik dan ook wel het gevoel krijg dat het zo compleet is.
Mijn man zegt dat laatste nu gelijk al. Hij wil het wel bij twee houden.
Dus wie weet krijgen wij daar ooit ook nog een verschil van mening over ;-). Maar bij een derde lijkt het mij veel minder moeilijk om te accepteren dat je partner niet wil, dan bij een tweede.

Ik lees al langer mee hier op het forum maar heb nu pas een account aangemaakt.

Het klinkt heel erg herkenbaar!
Voor de geboorte van onze dochter heb ik altijd het ideaalbeeld gehad van 2 kinderen en mijn man leek het ook leuk.
Nu 4 jaar later blijkt het toch anders te gaan.

Ik heb nog steeds een sterke wens voor een 2e kind, mijn man vindt het echter allemaal wel goed zo en is bang dat hij een 2e kind niet aankan (qua drukte).
We hebben 2,5 jaar lang met grote regelmaat discussies en ruzies gehad hierover met de nodige emoties.
Ik probeer me uiteindelijk maar erbij neer te leggen, hoe moeilijk het ook is.
Maar de babyspullen (kleertjes, kinderwagen enz) kan ik nog steeds niet weg doen...

Girl83, wat vervelend he. Je kan er zo verdrietig om zijn.
Ik heb alles weggedaan.
Heb alleen nog een paar setjes van haar eerste kleertjes en wat baby speelgoed waar ze veel mee speelde.
Alles was te klein was hebben we verkocht.
Kinderwagen, box en babykamer.. alles is weg.

Ik herken het niet, want wil heel graag een tweede, maar heb geen partner! Ik heb soms wel de angst dat het misschien niet meer gaat gebeuren. Kan me voorstellen dat je er erg verdrietig van wordt. Is ook niet niks om je zo even bij neer te leggen, hoe makkelijk dat ook klinkt.

Ik hoop dat jullie er samen uit komen, wat de uiteindelijke beslissing ook moge zijn.

Le chat Noir, van harte gefeliciteerd! Wat ontzettend leuk voor jullie.

Hier een man die erg erge twijfels heeft over een 2e terwijl ik het heel graag wil. A. Is net 3 geworden dus het leeftijdsverschil word ook wat groter. Man is er nog niet definitief uit maar ik heb het er bst moeilijk mee. Omdat ik medicatie slik waar ik tijdens een evt zwangerschap niet mee kan stoppen hebben we in februari samen een gesprek bij de arts om de evt risico's te bespreken en ik hoop dat m'n man dan wat duidelijkheid heeft tegen die tijd. Dus tot die tijd laat ik het een beetje rusten. Maar ik snap je gevoel, ik ben ook zo bang dat m'n man echt niet meer wil

MissKnutsel, binnenkort ga ik ook maar eens grote opruiming hier houden.
Het brengt idd veel verdriet met zich mee. Op een gegeven moment is het zo tussen ons te komen staan dat het bijna onze huwelijk heeft gekost.
Onze dochter is in oktober 4 jaar geworden en gaat dus al 2 maanden naar school. Nu heb ik dus meer vrije tijd.
Is alleen best wel vervelend als je op het schoolplein tussen de kinderwagens met schattige baby's staat. Dan slaan de hormonen nog wel eens op tilt haha.
Met een eventuele 2e kind ben ik nu ook bang voor een te groot leeftijdsverschil. M'n broer en ik schelen 7 jaar maar hebben niks met elkaar.

Een collega van mij heeft precies hetzelfde ervaren met haar man, dus ik kon er gelukkig veel met haar over praten.