I

Een verhaal heeft altijd twee kanten. Daarmee wil ik niet zeggen dat Marin niet de waarheid vertelt, maar wel dat twee mensen een situatie heel anders kunnen beleven. Waarschijnlijk heeft die vriendin ook het gevoel dat ze in haar recht staat en dat Marin onredelijk doet. Ik denk dat het belangrijk is om er een keer goed over te praten en dan inderdaad niet via whatsapp, maar gewoon even telefonisch. Dat praat een stuk makkelijker en laat minder ruimte voor onjuiste interpretaties over.

Over dat 'vermeende recht om uit je stekker te gaan als je zwanger bent', dat vind ik een stomme opmerking. Het is geen vermeend recht, het is wel een feit dat zwangere vrouwen vol hormonen zitten en daardoor anders kunnen reageren dan ze onder normale omstandigheden zouden doen. Het gebeurt nou eenmaal, dat doet zo'n vrouw heus niet met de gedachte van eens lekker de waarheid kunnen zeggen zonder daar op aangekeken te worden omdat ze zwanger is.

Oh nee, maar dat vind ik ook zeker niet terecht, als zwangeren maar constant uit hun plaat gaan! Maar het gebeurt, dat wilde ik alleen maar zeggen ermee.

Dat mag jij een stomme opmerking vinden, maar je hebt niet 24/7 evenveel last van je hormonen als zwangere vrouw zijnde. De momenten waarop je er minder last van hebt, weet een zwangere vrouw vaak ook dat ze niet redelijk is geweest door de hormonen die op een bepaald moment de overhand namen. Dan vind ik het wel zo 'normaal' om dat niet alleen naar jezelf te erkennen, maar ook aan degene die je daardoor niet zo leuk hebt behandeld, dat ook te laten weten en al helemaal als die andere persoon je steunt waar mogelijk is.

Ik vind daar eerlijk gezegd niets vreemds of stoms aan en ik ben het zeker met je eens dat het nou eenmaal gebeurt, maar het blijft wel een keuze hoe je daarna handelt als je weer een moment hebt dat je wat minder last hebt. Je kan er ook voor kiezen om geen excuses aan te bieden of het erbij te laten, maar dan zou ik ook niet raar opkijken als Marin het er ook bij laat, omdat ze niet oneindig veel begrip hoeft te hebben voor de 'buien' van haar zwangere vriendin, die zich überhaupt al niet zo vriendschappelijk opstelt naar Marin toe.

Misschien moet ik even ophelderen wat ik bedoel met vermeend recht: het is inherent aan zwanger zijn, dat je last hebt van je hormonen en dus stemmingswisselingen. Daar kan je niets aan doen; je kan echter wel op een minder 'labiel' moment daar je niet zo leuke gedrag in erkennen.

Ik heb haar zo goed mogelijk geprobeerd te steunen maar als zij zegt dat het toch niet uitmaakt wat ik zegt, dan valt dat wel verkeerd ja. Ik snap wel wat ze bedoelt, want je kunt weinig er tegen doen, maar het voelt zo als stank voor dank dat ze echt zei dat ik niet geïnteresseerd genoeg was. Ik weet niet goed wat ik dan wel moet doen hoor. Het voelt nogal als een eenzijdige vriendschap en dat was al zo voor haar zwangerschap, ook in de zomer. Toen ging ze trouwen, dus stond ook alles in het teken van haar. Wat logisch is natuurlijk, maar het steekt nogal dat het niet in haar opkomt dat t ook leuk zou zijn als ze eens bij mij langs komt. In al die tien jaar vriendschap is ze twee keer bij mij geweest en ik altijd bij haar. Ik vind het inderdaad raar en ook kwetsend dat ze zegt dat ze wel langs zou komen als ik zou trouwen, maar dat ze het blijkbaar verder niet de moeite vindt om langs te komen.
Bellen is niks voor ons, we hebben in die tien jaar vriendschap nog nooit gebeld.
Het is nu al redelijk uitgesproken hoor gelukkig, het was gewoon even frustratie. Natuurlijk heeft een ruzie twee kanten maar sorry ik ga haar niet met zijden wantjes aanpakken omdat ze zwanger is. Met wollen wantjes misschien, ik toon genoeg interesse in haar mijn inziens, maar ik weiger tientallen whatsappjes van haar te beantwoorden, toch blijkbaar niet t goede te zeggen, en dan zelf niks mogen vertellen want ik maak volgend haar toch niks nieuws mee. Die energie wil en kan ik er gewoon niet in steken; dan maar een slechte vriendin.
Ik laat haar maar lekker even afkoelen over de kerstvakantie, misschien dat ze zich daarna beter voelt.

Waarom zou je iemand die zwanger is ineens anders gaan behandelen, het blijft een mens en er spelen misschien wat kwaaltjes of hormonen maar ik denk dat je beter gewoon eerlijk kunt blijven. Ik zou het vreselijk vinden als mensen alles wat ze willen zeggen maar netjes willen verpakken omdat ik anders zou kunnen reageren. Ik waardeer het juist als mensen eerlijk tegen me blijven en dan mogen ze echt af en toe wel zeggen dat ik zeur, dat ik het er teveel over heb. Graag zelfs!
Mijn inziens heb jij niks verkeerd gedaan dus voel je niet schuldig, voor zover ik het zo kan beoordelen heb jij je best gedaan. Laat haar inderdaad maar even lekker afkoelen.

Ik vind het wel te lief als iemand zulke kwetsende dingen tegen je zegt en dat Marin dan toch nog bezig is met wanneer ze dan weer naar haar toe gaat. Terwijl die vriendin daar zelf niet toe bereid is. Zoals ik in mijn eerste berichtje al zei heb ik het dan dus niet over hoe Marin en vriendin omgaan met de zwangerschap en bijkomende kwalen.

Ik vind je ook te lief, ik zou ook echt niet langsgaan. Hell no.

Ik ben ook echt heel misselijk geweest, zo misselijk dat ik niet eens meer naar mijn telefoon kon kijken. Van het moeten concentreren op zo'n klein schermpje moest ik al kotsen. Ik heb toen een vriendin heel erg links laten liggen en dat hebben we later ook echt even moeten uitpraten. Ze probeerde er echt te zijn voor me, maar ik vond ook niets goed genoeg. Er was echt een enorm egoistisch wezen in me gevaren, vreselijk.