Kijk, daar heb je wat aan, iemand die meedenkt! Het is jammer dat de kerstboom eerst tot een ruzie moest leiden, maar hij staat nu mooi wel. Dat is wel je winst!

Desalniettemin: mijn man is pas om 18:00 uur thuis, op zijn vroegst. Het is helaas geen optie om hem dan nog dagelijks te laten koken, omdat we anders pas om 19:00 eten en dochter dan pas om 20:00 op bed ligt (op zijn vroegst). Voor een doordeweekse dag vind ik dat echt te laat, want ze moet de volgende ochtend wel weer naar school (PSZ). Om toch mijn rust te pakken, ga ik nu elke avond tegelijk met dochter op bed. Vooralsnog is dat het meest haalbare. Ik moet dus alleen proberen overdag dat momentje te pakken. Heb nu een strak schema gemaakt, maar zelfs daarin lukt het me niet een moment te vinden. Maandag dat schema maar eens bij de huisarts op het bureau leggen. Misschien ziet zij ruimte.

.

Goed dat je hulp zoekt, Pien. Dat is al een stap in de goede richting.
Figaro, wat jij schrijft, herken ik heel erg. Ik moest ook aan mezelf denken, maar dat ging best lastig als je iedere dag van 6 tot 19 uur alleen met twee kleine kinderen was, zelfs in het weekend, waarvan er eentje bijna non stop huilde. Dat huilen, dat heeft bij mij echt gezorgd dat ik mezelf kwijt was.

Heftig... Sterkte Pien.. Het is trouwens niet raar dat je nog niks van de antidepressiva merkt. Normaliter begin je dat pas te voelen na gemiddeld 6 weken, het medicijn heeft zijn tijd nodig. Dus probeer daar nog niet te veel conclusies uit te trekken. Welk middel gebruik je?

Waar woon je?
Denk goed om jezelf hè! Heb je mensen in je omgeving die je kunnen helpen?

@ Pien en Jans: Heel erg goed dat jullie er zo open en eerlijk over zijn. Juist omdat het zo'n taboe is.
Heel erg veel sterkte voor jullie! En een dikke .

Ik ben depressief geweest in de zwangerschap van de jongste.

Ik vind het z'n rare "ziekte". Zwanger zijn en een gezond kindje is zo mooi maar het is zo raar dat je er dan niet van kan genieten. Ik wou graag van mijn zwangerschap genieten maar dat heb ik tot ruim 32 week niet gedaan, ik durfde niet omdat ik bang was hem kwijt te raken, ik durfde me niet te hechten aan mijn buikbaby.
Ik zag als een berg overal tegen op, alles wat ik moest doen kon ik niet. Werken was bijv een drama omdat ik moest.

Ik kwam met 30 weken bij de POP poli. Daar heb ik met een psych gepraat en een gedragstherapeut.
Ik kwam zo laat pas met hulp omdat ik er pas met 27 week zwangerschap er vooruit durfde te komen dat ik me vreselijk voelde. Ik heb het hele weekend gehuild toen. Ik kon niet meer.

Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik mezelf verplichte leuke dingen te doen en vooral niet thuis te blijven.
Ik ging heel veel weg, ontbijten, luchten bij de hema en de Mac, speeltuinen, kinderboerderij, op bezoek bij mijn ouders en schoonouders om maar niet thuis te zijn en een paar keer is een vriendin geweest die me op de bank heeft gezet met een kop thee en is mijn huishouden gaan doen, zo lief!

Mede dankzij mij kraamhulp die er elke dag van 8-1600u was en ik niks hoefde en alles mocht was het zo fijn en daardoor ben ik heel erg tot rust gekomen.

Het is echt een rot "ziekte" en ik denk ook dat het heel moeilijk te begrijpen is als je het zelf niet heb meegemaakt.
Sterkte alle dames!!

Heftig om je verhaal zo te lezen pien, het zit je niet mee! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dan dat het goed is dat je hulp hebt gezocht! Toch de eerste stap weer omhoog. Verder wil ik je een hele dikke knuffel geven helaas ook hier veel herkenning in je verhaal! Knap dat je de stap naar hulp hebt genomen, misschien dat ik dat ook maar eens moet gaan doen.

Heel veel sterkte. En dapper dat je hulp heb gezocht! Heel goed. Ik hoop dat je je snel iets beter voelt.

Ik kom jullie ook een knuffel brengen, heb er zelf helaas ook ervaring mee.
Komt goed meiden!

Sterkte alle meiden!

*weg*

Wat rot meiden!ik hoop dat het snel weer de betere kant op gaat.

Over een momenten voor jezelf nemen: m'n schoonmoeder past sinds een paar weken wekelijks even een uurtje op zodat ik kan sporten,wellicht kunnen jullie ook iemand in jullie omgeving vragen.zelf pas ik regelmatig even op ons huilende buurmeisje(huilbaby) kan de buurvrouw even bijslapen.

Wat zijn er veel meiden hier die het herkennen, heftig zeg! Heel veel sterkte allemaal en wat goed dat julie ervoor uit durven te komen! Ik heb verder weinig tips maar ik hoop echt dat jullie je snel beter gaan voelen!

Veel sterkte beiden!

Net als wat Flower-l zegt probeer ik elke dag een heel klein beetje tijd voor mezelf in te lassen. Ik ga inderdaad vaak ook even naar de winkel of iets dergelijks. Soms als ik ergens heen moet, rijd ik er extra een beetje voor om zodat ik nog even heel harde muziek kan luisteren in de auto.

Snap dat het niet simpel is om voor elkaar te krijgen hoor, zeker met een heel slecht slapend kind.

Het isook makkelijker gezegd als gedaan dat aan jezelf denken. En vooral op de momenten als je moe bent, dat is hier het geval, slaat het toe. Maar ik weet wel met goede begeleiding, hulp en evt. Medicatie zal het uiteindelijk wel goed komen. Maar al zijn het maar de kleine dingen of momenten dat je stil zit en tot rust komt, dan zal het na dien ook beter gaan. En ja dat gaat niet zo 123 want die knop moet om in je hoofd.

Probeer ook gewoon voor jezelf de lat niet zo hoog te leggen omtrend kinderen huishouden etc. Scheelt ook al een hele hoop.

Wat heftig, sterkte voor jullie allemaal meiden!! En wat vervelend dat jullie in je omgeving op zoveel onbegrip stuiten. Dikke knuffel voor jullie

Zeeeer herkenbaar!
Achteraf gezien heb ik het waarschijnlijk ook gehad, maar is dat pas 1,5 jaar later tot uiting gekomen in een volledige burn out.
De reden dat het hier zo lang doorging is wat Jans ook zegt, je "mag" niet klagen van de buitenwereld, want ik had toch 2 gezonde kinderen, wat wou ik dan nog meer??
Dus ben al die tijd doorgegaan met werken, huishouden, baby, peuter, en deed (en doe nog steeds) de zorg voor de kinderen voor 90% alleen, aangezien manlief er alleen op zaterdag is.
De jongste heeft 1,5 jaar lang zo slecht geslapen dat ik op 2 a 3 uur slaap per nacht moest functioneren, en dat brak.

Pien en Jans, heel knap dat jullie het durven vertellen, heel veel sterkte voor jullie!
(natuurlijk ook voor de rest die er mee te maken heeft of had!)

Voor alle meiden die het nodig hebben.

Pien goed dat je het van je afschrijft en dat je hulp hebt gezocht!

Ik kom niet zo vaak op het forum maar ik wilde even zeggen dat ik je verhaal herken.
Ik heb zelf ook een post partum depressie gehad na de geboorte van mijn dochter.
Nu ben ik zwanger van de tweede en toch wel bang dat het weer gaat gebeuren...

Ik heb vrij snel aan de bel getrokken en kreeg toen Sertaline. Duurde idd wel even voordat het werkte!
Als je verder nog wat kwijt wilt of wat wilt vragen mag je altijd een pb sturen!!

Heel veel sterkte en het komt weer goed!!! (ook al denk je nu van niet...)

Wat heftig! Dat taboe en het onbegrip lijkt me ook zo naar! Sterkte meiden!

Slik jij de sertraline tijdens de zwangerschap? Werkt het een beetje tegen de stemmingswisselingen?

Heel veel sterkte en een dikke voor alle mama's die hier laste van hebben en dat hier kunnen en willen delen met ons. Hopelijk helpt dat in jullie herstelproces. Heel veel sterkte.