.

Dat is wel heel lang zeg. En echt een grote lange liefde dus. Mooi dat je je dochter er uit hebt gekregen maar het heeft je vast ook veel pijn en verdriet gekost.

Lief dat je dit zegt en erkent Tabbie. Het voelt niet echt alsof ik medeleven hierin verdien want het is natuurlijk iets slechts wat ik voel maar ik ben ook maar een mens en die erkenning dat het menselijk is, voelt wel fijn inderdaad.

Anoniem antwoord: is het niet eens tijd om het bespreekbaar te maken met je eigen man? Als ik je goed begrijp duurt je verliefdheid nu al ruim twee jaar. Het is dus geen fling maar zit dieper. In plaats van het met de man in kwestie te bespreken, lijkt me je eigen man een eerste stap.

Dat durf ik echt niet zo goed. Dat zou wel het beste en eerlijkste zijn maar ben ook heel bang voor wat er dan allemaal zou komen. Ik wil niet m'n relatie op het spel zetten. Het is laf en oneerlijk, ik weet het. Ik hoop eigenlijk dat het nog over gaat maar dat zal echt vanuit mijzelf moeten komen. Heb me afgelopen twee dagen weer zo verdrietig gevoeld omdat ik het hier had gedeeld en er zo mee bezig was. Dus misschien moet ik dat maar niet meer doen. Ik kan me voorstellen dat het niet leuk is om op zoiets te reageren omdat het zo'n stomme situatie is, maar bedankt dat je dat toch deed.

Maar je wil er ook niets mee doen verder toch? En dan denk ik: waarom vertellen en iemand onzeker maken als je duidelijk kies voor je man.
Ik denk dat je wellicht beter kan accepteren dat er zoiets bestaat als: om meerdere mensen geven. Je kan prima houden van je man en ook verliefde gevoelens hebben voor een ander. We zijn allemaal mensen met gevoelens en die gevoelens gaan vaak meerdere kanten op. Zelfs een nieuwe vriendschap kan voelen als verliefdheid.

Ik denk dat je acties het belangrijkste zijn en naar mijn weten doe je daarin niets verkeerds.

Is het gek om te scheiden als je ontzettend veel van elkaar houdt, maar elkaar wel ongelukkig maakt? Er zijn leuke momenten maar momenteel overheersen de minder leuke momenten, dus we hebben naar elkaar uitgesproken dat we het niet zo goed weten. En nu?

Ik zou de tussenstap nog willen voorstellen: relatietherapie, zeker als er kinderen in het spel zijn. Maar soms is alleen houden van niet genoeg. En als jullie allebei denken gelukkiger te zijn zonder elkaar, dan hoef je verder aan niemand verantwoording af te leggen toch?

Ja, helemaal eens met Lady.

Ja inderdaad. Als je nog zo goed met elkaar kunt praten hierover dan zou ik zeker therapie overwegen. Het lijkt me vrij natuurlijk dat geluk in een relatie ook met ups en downs gaat. Wellicht helpt therapie jullie over deze down heen. Zo niet, dan weet je dat je alles geprobeerd hebt.

Ik was even benieuwd of de dingen al wat helderder in je hoofd zijn Biechtje?

Gelukkig wel, Feline. We hebben veel met elkaar gepraat en ook met een professional erbij. En eigenlijk willen we helemaal niet uit elkaar, maar moeten we meer onze verwachtingen van elkaar naar elkaar uitspreken en meer accepteren dat we zijn wie we zijn, dat we niet meer (kunnen/willen) veranderen en dat dit het is. En als we daar allebei mee kunnen leven gaan we met elkaar door, en wat mij betreft heel graag! Wat hem betreft volgens mij ook want hij heeft me de hele week alleen maar geknuffeld en gecomplimenteerd dat ik zo vrolijk ben en zo betrokken bij de kinderen. Was ik volgens mij al, maar het is fijn dat het nu ook opvalt.