Wat schrikken zeg! Gelukkig ben je er op tijd bij.

Volgens mij is dit ook niet in één keer te beseffen, dat komt vanzelf, beetje bij beetje. Heel veel sterkte.

Sterkte Biechtje, wat een naar bericht.

Vreselijk, heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat de artsen je snel kunnen genezen

Heel veel sterkte biechtje. Wat een klap moet dat zijn zeg

Heel veel sterkte!

Sterkte Biechtje!

Jeetje, wat ontzettend heftig. Ik wil je heel veel kracht toewensen!

Wat heftig biechtje!! Heel veel sterkte met de operatie!!

Wat heftig zeg, heel veel sterkte!

Die vriendin heeft een sleutel van zijn huis, en woont daar praktisch in. Niet officieel en soms slaapt ze nog wel eens thuis maar voor 85% is dat bij hem.
Fraude plegen is wel duidelijk. Alleen vind mijn vriendin het best lastig om een melding hiervan te maken ook al kan het anoniem. Vooral omdat de emoties een grote rol hierin spelen. En dat snap ik wel.
Ze zijn momenteel nog verwikkeld in een procedure wbt de omgang van het kind. Ze staat momenteel op het punt, dat wanneer hij het haar moeilijk blijft maken hierin, ze wel een melding gaat maken.
Ik kan haar niet dwingen natuurlijk, het is volledig haar keuze.

Ik moet wel zeggen dat ik van mijn ex ook zijn sleutel had en vanwege de afstand bleef ik ook gewoon slapen in het weekend en soms doordeweeks. Dit wilde echter niet zeggen dat ik er ook echt woonde. Ik had nog mijn eigen woning met mijn eigen spullen ed. (het liep zelfs mis omdat ik niet wilde samenwonen). Ik vind een sleutel hebben en er veel zijn niet perse een zaak van fraude. De kosten delen vind ik dan weer iets anders.

Ik had het juist andersom, mijn ex wilde er geen stempeltje op plakken maar eigenlijk woonden we gewoon samen. Ik was daar altijd van zaterdag tot en met woensdag of donderdag en soms was ik daar ook op vrijdag als hij vrij was. We deelden de kosten. Ik betaalde alle boodschappen en hij de rest. Was compleet uit verhouding want ongeveer al mijn geld ging op aan boodschappen. Dus ergens is het wel goed dat ze er een grens stellen van zoveel nachten.

Deelden jullie de kosten? Als in ook iets anders dan boodschappen? Dan ben ik heel blij voor jou dat het nu je ex is. Wat een kwal!

Als je meer dan 3 dagen bij elkaar verblijft en jullie dragen zorg voor elkaar (als in de zin gezamenlijke boodschappen, de kosten delen, meebetalen aan bepaalde rekeningen) dan is er sprake van een gezamenlijke huishouding. Je hebt dan gewoon simpelweg geen recht op een uitkering voor een alleenstaande. Iedereen betaald daarvoor, en als zo'n lambal de boel loopt te flessen; Daar kan ik best pissig om worden als iemand dat niet meld.

Eens met Forti. Ik vind het juist zeer terecht om het te melden, zouden meer mensen moeten doen.

Veel meer kosten vielen er niet te delen, aangezien ik toen een heel erg laag inkomen had. Het was echt ik betaalde de boodschappen en hij het huis en gas water licht enzo. Maar voor het gemak vergat hij ff dat zijn inkomen 4/5 keer zo hoog was. Was zelfs zo erg dat als ik een keer een goede maand had qua inkomen ik niets zei en het lekker op mijn spaarrekening stortte. Haha dit is ook een van de redenen dat ik bij hem weg ben.

Ik biecht op dat ik mijn heel veel zorgen maak om onze (man, ik en peuter) financiële situatie. Het was al heel krap maar vanaf januari nog krapper. Na aftrek van onze vaste lasten blijft er ongeveer 550 euro over. Daarvan wordt er voor 200 euro getankt, 280 euro gaat op aan boodschappen. Blijft er nog ongeveer 70 euro over voor kleding, cadeautjes, mijn man studeert een eet vaak op zijn school. Opzich is nog wel te doen.
Maar toen mijn man de hypotheek afsloot heeft hij er een starterslening bijgenomen. Deze moet officieel vanaf januari worden afgelost, wij zijn nu bezig met een hertoets. Ik hoop zo dat dat lukt anders moeten we nog ergens 175 euro vandaan toveren en ik weet echt niet waar. Op de vaste lasten valt nog nauwelijks iets te besparen, dit jaar hebben we alle vaste lasten onder de loep genomen en voor alles een goedkoper alternatief genomen.

Biechtje, kan er niet vaker gefiets worden ipv de auto te nemen? En goedkoper boodschappen doen. Ook zou je man van thuis uit brood mee kunnen nemen naar het werk ipv daar steeds iets te komen. Het zijn dan misschien kleine bedragen maar dat tikt stiekem toch wel aan.

Eens met Isis. Ook kijken of je op energie en water kan besparen. Misschien een dikkere trui aan en de kachel omlaag? Het zijn misschien kleine dingen, maar inderdaad brood vanuit huis bespaart al enorm veel op jaarbasis.

Ik wil deze biecht niet op mijn eigen account hebben staan, maar ik denk dat jullie wel kunnen raden wie ik ben. En dat is niet erg (zolang die naam hier maar niet komt).
Het gaat niet goed. Ik heb de laatste jaren zo'n hoge muur opgebouwd tegen gevoelens, dat ik nu niet weet wat ik aan moet met de dingen die ik wel voel. Om daar controle over te houden ben ik weer aan het sjoemelen met eten, of dat is iets waar ik wel de controle over heb. Ik kan helemaal niet slecht voor mezelf zorgen, omdat ik daar veel te veel voor sport. Maar het gebeurt nu toch weer. Het programma 'tot op het bot' was erg confronterend en een eyeopener dat ik niet goed bezig ben. 183 en 57 kilo is niet echt veel...ik weet dat ik moet aankomen, maar gevoelsmatig is het kut. Vroeger heb ik een eetprobleem gehad. De reden daarvoor is pesten, maar nog iets veel ergers (wat ik mijn strot nog niet uit krijg) is nog veel meer de oorzaak daarvan. Dat weet ik pas sinds kort. Ik kwam erachter tijdens de haptonomie sessies bij het 'voel' gedeelte.
Het viel thuis niet op dat er een eetprobleem was. Ik ging in die periode heel veel zwemmen en er werd gedacht dat dat de reden was waarom ik afviel. Mijn moeder was er nooit en mijn ouders gescheiden. Beetje bij beetje krijgt eten weer meer en meer grip. Ik heb vorige week aan een vriendin opgebiecht dat ik vroeger een eetprobleem heb gehad en dat het nu niet goed gaat. Ik zou haar zo graag meer willen vertellen, maar ik weet ook dat het heel belastend is en dat ik mij kan voorstellen dat ze er geen raad mee weet. Ze zei wel heel lief dat als het niet lekker gaat, ik dat aan haar moet laten weten. Dat heb ik gisteren gedaan, maar geen respons.
Daarbij ben ik ook zo boos op veel mensen. Ik weet ook gewoon niet wat ik met die boze gevoelens aan moet. En het engste is nog dat ik allerlei dingen begin te voelen. Blijheid, verdriet, boos, liefde (??)... Heel soms heb ik hele donkere gedachten, die ik helemaal niet wil hebben. En die dingen komen vooral in de nacht, waardoor ik heel slecht slaap en nu zo ontzettend moe ben...maar ik moet doorgaan.

Pffff....het lucht mij enorm op om het hier te mogen typen...sorry dat ik jullie hier mee lastig val.

Biechtje, ik herken helaas veel in je verhaal uit mijn eigen leven. Ook ik heb problemen met eten (gehad), pesten ook niet onbekend en ik ben nu een jaar in therapie bij een haptonoom. Het weer leren voelen van emoties is heel erg heftig, nu na een jaar therapie komt dat bij mij ook steeds meer ( ik had het allemaal zo erg geblokt dat er een heel begintraject voor nodig was om dat weer een beetje te kunnen)
Maar deze reactie gaat er niet om om mijn eigen verhaal kwijt te kunnen, ik wil je laten weten dat je hierin niet alleen staat en dat er mensen zijn die je begrijpen.

Mocht je een lezend oog/ luisterend oor nodig hebben dan mag je me pm-en.

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven!

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, jij weet zelf ook wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, maar het ook daadwerkelijk doen valt niet altijd mee. Het is goed dat je je probleem erkent, dan ben je al over de helft denk ik. Ik vind het knap dat je therapie hebt en dat je hier over je problemen wil praten en je problemen ook daadwerkelijk wil aanpakken, ga daar mee door.
Waarom zorg je niet goed voor jezelf? Kan je moeilijk eten door alle negatieve gevoelens of is het meer iets wat draait om je uiterlijk? Wat je allemaal hebt meegemaakt valt niet mee en dat daar verschillende gevoelens bij komen kijken is niet raar maar misschien juist wel een goed begin. Waarom vind je dit eng? De gevoelens die je noemt zijn namelijk niet alleen negatief.
Die donkere gedachten zijn wel heel naar en komen idd vaak in de nacht, kan je deze wel een plaats geven voor jezelf? Waarom zeg je dat je door moet gaan, wat bedoel je daar precies mee? Soms is het goed om even pas op de plaats te nemen en om voor jezelf te kiezen/zorgen en voor jezelf te bepalen wat jij nu op dit moment nodig hebt en niet wat anderen nodig hebben of daar eventueel van zouden kunnen vinden. Dit gaat om jou.
Probeer toch goed voor jezelf te zorgen en tijdig aan de bel te trekken als het even niet gaat. Sterkte.

Die gevoelens zijn eng, omdat ik ze niet ken. En niet weet wat ik er mee aan moet.
Deels uiterlijk: ik werd oa altijd dikzak genoemd...dus ik vind mezelf soms te dik en walg ik van mezelf. Daarbij zijn het ook negatieve gevoelens. Als ik het eten moet loslaten en er van ga genieten geef ik iets op waar ik de controle over heb.
Ik moet doorgaan omdat ik niet wil opgeven. Niet klagen, maar dragen. Niks laten merken. Alles voor mezelf houden. Net als die donkere gedachten. Nadenken over de dood is niet iets wat je deelt met mensen. Begrijp me niet verkeerd: ik heb geen plannen en het leven is veel te leuk om eruit te stappen! En Ik heb veel te leuke sportieve doelen, waar ik voor wil gaan en mezelf goed voor moet verzorgen.

Het voor jezelf erkennen en er met mensen over durven te praten is al een grote stap. Je mag trots op jezelf zijn dat je die hebt durven zetten. Verder denk ik dat je nu wel stappen moet ondernemen om er wat mee te doen. Kijk wat je bereikt hebt, je mag echt trots zijn op jezelf. Ook jij verdient het om gelukkig te zijn! Kijk wat het je kan kosten op het moment dat het verder mis gaat. Er staat zo veel op het spel. En wat ik heel terecht laatst ergens las, we zijn in Nederland veel te veel bezig met het gelukkig maken van anderen en vergeten onszelf daarbij, maar de belangrijkste persoon in je leven ben je zelf dus die moet als eerste gelukkig worden.