Ik ben helemaal niet bij de huisarts geweest. Ik heb wel gemaild voor een paar slaappillen. Maar verder niet op het spreekuur oid. Ben wel net weer gestart bij de psycholoog.

Wat goed dat er bij jou van die stappen gezet worden Pompoen!

Oh dat had ik dan denk ik maar gewoon aangenomen. Wel fijn dat je bij een psycholoog bent gestart, dat kan zo helpend zijn als ondersteuning om dingen te doorworstelen.

Geeft niet!

Ik had op mn werk aangegeven dat ik twee weken niet zou werken en daarna weer zou opstarten met 2 dagen. Maar ik zie nu wel in dat dat helemaal niet gaat.
Ik ben alleen bang als ik nu echt toegeef aan mn verdriet, boosheid en vermoeidheid dat ik dan echt helemaal instort. Maar ik merk eigenlijk wel zo diep gaan om er mee af te rekenen....

De vraag is of je het instorten tegen kunt houden, of meer, voor hoe lang kun je dat nog tegenhouden en wat levert dat je op? Er doorheen gaan is super naar maar is verdrietig genoeg vaak wel de enige manier.
Heb je voldoende hulp en opvang voor je meiden? Hoe vaak zie je de psycholoog? Her is wel fijn als je een voldoende vangnet hebt als je door zo’n dal gaat. Knuffel Jip!

Precies dit Jip! Het is nu tijd om aan je zelf te denken. Je hebt de afgelopen 3 jaar meer dan genoeg op je bordje gehad.

Op maandag ben ik thuis met ze, op dinsdag breng ik ze naar de opvang, op woensdag passen mn moeder en haar man op, donderdag en vrijdag naar hun vader.
De weekenden vind ik wel pittig. Zeker omdat de meiden ook wel wat last hebben van alle veranderingen.

Ik ga nu voor de tweede keer, ik heb de afspraak kunnen vervroegen van vrijdag naar vandaag.

Oh ja de weekenden kan ik me voorstellen, dat vind ik hier ook nog steeds het pittigst. Is denk ik ook echt wel een teken dat je even wat rustiger aan moet doen. Maar ja, je kinderen kun je moeilijk even uitzetten. En ze hebben juist ook wel behoefte aan extra aandacht nu misschien. Knuffel!

Even van me aftypen. Afgelopen dinsdag ben ik voor de derde keer bij maatschappelijk werk geweest. Hele fijne vrouw waar ik mee gepraat heb, vorige week was ik alleen en dinsdag was mijn man mee. Lang verhaal kort: zij denkt dat er geen goede diagnose is gesteld door de POH. Ze weet dus ook niet of ik op mijn plek zal zijn bij de specialist waarnaar ik ben doorverwezen. Ze benadrukte wel dat ze de POH absoluut niet wil afvallen of haar in twijfel wil trekken, maar dat er echt goed moet worden gekeken naar de onderliggende oorzaak van mijn problematiek. En of dat zich nu uit in depressie, eetstoornis, ASS, persoonlijkheidsstoornis of welke stoornis dan ook: ik heb hulp nodig. Zij en de POH gaan in overleg met mij en met elkaar instellingen contacten om te vragen of ik daar met mijn klachten en geschiedenis terecht kan, en zo ja dan word ik daarnaar verwezen. De huidige aanmelding blijft sowieso staan en de lijntjes naar MSW en de POH zijn kort, ik kan altijd bellen of appen. Ik ben echt even numb en moe en radeloos ook. Wat is er nou mis met mij? Waarom is het zo complex dat niemand het weet? Ben ik überhaupt te helpen? Ik slaap hier zo slecht van, zou het liefst huilen maar dat lukt niet door m'n medicatie.

Ik weet niet zo goed wat te zeggen maar een hele dikke knuffel voor jou. Je bent zoveel dapperder dan dat je zelf beseft. 😘

Ook ik weet niet goed wat ik moet typen, lieve Giselle.
Wel wil ik je een dikke knuffel geven.

Knuffel Giselle, ik hoop zo voor jou dat je antwoorden gaat vinden en daar dan mee geholpen wordt. Wel fijn dat die maatschappelijk werker zo’n fijne vrouw is en zich voor je inzet.

Ik herken wel iets van je wanhoop trouwens, hoewel met de diagnose ASS veel puzzelstukjes op hun plek vielen verklaart het gewoon niet alles. Niet waarom ik steeds zo somber ben en me zo waardeloos voel.
En hoewel ik een tijdje terug een beetje hoop had dat er gekeken ging worden naar ‘de rest’ is dat nu weer ver weg gezakt.
Ik ben nu begonnen op de poli angst- en stemmingsstoornissen, maar ze twijfelen of ik wel een ‘echte’ depressie heb. En ze weten niet zo goed wat ze met me aanmoeten én er blijkt geen psychiater verbonden te zijn aan deze poli, alleen op afstand. Een gespecialiseerd verpleegkundige doet de medicatie, maar die zag het niet echt zitten daar iets aan te veranderen volgend mij. En als klap op de vuurpijl gaf degene met wie ik gesprekken zal hebben aan dat het moeilijk zal worden om elke week af te spreken vanwege zijn volle agenda.
Het enige wat ik wel fijn vind is dat er een ambulant verpleegkundige is die bij mij thuis komt elke week. Maar in principe is dat maar voor 6 weken en dat kan dan wel verlengd worden maar geen idee of en wanneer ze dat doen. En ondertussen moet ik afscheid nemen van de hulpverlener die ik wél vertrouw en dat vind ik ook emotioneel echt heel zwaar.
En dat heeft best wek invloed op mijn stemming. Gelukkig ben ik wel uit het diepe dal van mijn crisis en kan ik wel iets hebben nu. Maar ik voel me gelijk zo kwetsbaar en verdrietig omdat ik nu weer niet op de goede plek lijk te zijn.
Maar goed, ik moet het even tijd geven nog ook.

Hoe gaat het nu met je, Pompoen?

Ik heb inmiddels weer een aantal stappen gezet, ben sinds begin april wekelijks bij een persoonlijke begeleider die me helpt bij het herkennen van mijn gevoelens en emoties en die ook te erkennen. Dit is ter overbrugging tot ik daadwerkelijk ergens bij een specialist terecht kan. Vorige week heb ik, na een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, een intake gehad bij ATN, specialist op het gebied van autisme. Er volgen daar half juni nog twee gesprekken en uiteindelijk komt er wel of geen diagnose. Wanneer er inderdaad sprake is van (een vorm van) autisme kan ik daar in behandeling, zo niet dan moet ik ergens anders in therapie. Ik hoop dat dat kan bij H.uman C.oncern, daar heb ik afgelopen maandag de hele dag intakegesprekken gehad. Ook heb ik daar de arts gezien en medisch gezien kan ik starten met therapie. MAAR de psycholoog heeft mij tijdens ons gesprek goed geobserveerd, gekeken naar mogelijke 'stoornissen' bij mij, en hij vindt dat ik met zoveel verschillende mogelijke diagnoses een 'complex geval' ben. Het zou daardoor kunnen dat een therapeut mij spannend vind, wellicht te spannend waardoor diegene het niet aandurft. Worst case scenario zou dus kunnen zijn dat ze het bij HC niet aandurven met mij en bij ATN blijkt dat ik geen autisme heb en dat ik dan dus weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik heb er zoveel stress van, ben echt bang dat ik weer tussen wal en schip val.

Wat lijkt het me moeilijk voor je Giselle. Ik hoop dat er wat voor je uitkomt, zodat je op de goede plek terecht zult komen.

Sinds een week of twee voelt het hier allemaal wat lichter. Het lijntje is nog superdun,want het hoeft maar iets met ex te gebeuren en ik voel alle spanning alweer stijgen.

Ik besefte me gister dat ik, denk ik, veel dieper ben geweest, dan dat ik begin dit jaar echt kon voelen.

Giselle wat naar, kan me je gevoel zo goed voorstellen. Je wil hulp maar als je de juiste vakjes niet afvinkt dan heb je een probleem en kunnen ze je niet helpen. Zo naar dat soort dingen.

In ieder geval een dikke digitale knuffel.

@Giselle wat naar. Ik kan me je stress helemaal voorstellen, dat zorgde bij mij ook voor veel stress en daardoor een slechte periode.

@Jip, het is ook een heftige tijd geweest voor je, en nog steeds! Ik vind het niet gek dat het je niet in de koude kleren is gaan zitten, maar als je midden in die overlevingsstand zit dan heb je dat inderdaad niet altijd door. Fijn dat er bij jou weer iets meer lucht begint te komen. Hopelijk is dat een verder opwaartse lijn.

Hier gaat het nog steeds op en af, ik heb wel het gevoel dat ik weer uit de crisis van december omhoog ben, maar het is nu weer zoals het daarvoor was, ik heb het gevoel dat ik mezelf net aan overeind weet te houden en het is maar een wankel evenwicht. Maar voor nu is er weer hoop wat weer uitzicht geeft op me mogelijk toch beter gaan voelen.

Ik ben dus na wat gedoe op de poli stemmings- en angststoornissen terecht gekomen, de gene met wie ik gesprekken had wist alleen biet heel goed wat hij met me aan moest. Hij vond het best wel complex en probeerde te achterhalen met wat voor hulp ik nou het meeste gebaat zou zijn maar kwam daar eigenlijk niet goed uit. Hij heeft toen besloten me in te brengen in het mdo van de afdeling en naar aanleiding daarvan heb ik een gesprek gehad met een klinisch psycholoog. De week daarna had ik een tweede gesprek met haar met wat ze besloten hadden. Dat was best even spannend.
Maar de uitkomst ben ik eigenlijk wel tevreden over. Ze denken dat ik toch het beste op mijn plek ben bij de poli autisme, waar ze veel meer ervaring hebben met autisme in combinatie met bijvoorbeeld depressie. Daar ben ik dus voor aangemeld. De poli autisme heeft echter een wachttijd van 1 tot 1,5 jaar. En omdat ik wel nú hulp hodig heb gaat de poli stemming en angst die tijd overbruggen.

Ik ben overgenomen door de klinisch psycholoog en we gaan aan de slag met schematherapie. Iets wat eigenlijk al 12 jaar geleden de bedoeling was dat ik dat zou gaan doen. Ik heb nu wekelijkse therapiesessies met haar, ipv om de week met de ggz-agoog. Het gaat heel pittig worden, ze weet in korte tijd al aardig diep door te dringen en bovendien gaan we een heleboel oud zeer naar boven halen om te bepalen welke schema’s en modi op mij van toepassing zijn. Ik kijk er niet naar uit en tegelijkertijd wel omdat ik het gevoel heb dat er nu eindelijk echt serieus gekeken wordt. Ik merk ook aan alles dat zij heel goed is in wat ze doet en niet gelijk schrikt van complexere problematiek. Ze schrikt er ook niet voor terug om de intensere traumatische gebeurtenissen met me op te pakken. Echt heel fijn, maar ook verschrikkelijk spannend.

@Giselle, ik hoop zo dat jij ook je plekje vindt. Als ze je ergens anders heen willen sturen voor betere hulp dan zou je wel kunnen vragen of ze je ondertussen wel bij willen staan. Hier is dat dus in elk geval wel gedaan, toen ik eenmaal ‘binnen’ was bij deze GGZ na de wachttijd van 6 maanden hebben ze me niet meer los gelaten. Ook al ben ik dus al wel twee keer ‘op de verkeerde plek’ terecht gekomen. Voor mij voelt het nu ergens toch ook alsof ik nu wel de juiste hulp krijg, in elk geval voor nu. Ik hoop dat jij ook je weg gaat vinden!