Het is 15 februari vandaag, dus ga maar lekker zitten voor een nieuwe forummer van de maand! Deze maand is het de beurt aan Suus. Zij werd genomineerd door Patsy. Patsy is benieuwd wat Suus zoals bezighoudt in het dagelijks leven. Ben je ook benieuwd? Lees dan snel verder!


Wie is Suus?

Ik woon met mijn man en drie kinderen in een redelijk groot dorp in het noorden van het land, de kinderen zijn nu 9, 7 en 3,5 jaar oud. Mijn man en ik leerden elkaar kennen in onze studententijd, toen we tegelijk lid werden bij een kleine studentenvereniging. Hij had mij gelijk gespot, ik hem niet, haha. Het duurde nog 1,5 jaar voordat we een relatie kregen, dat is nu 17,5 jaar geleden. Voordat we ruim tien jaar geleden trouwden, schreef ik op het forum mee in het trouwtopic. Een paar maanden na onze bruiloft begon ik mee te schrijven in het ‘Voor een kindje in 2013’-topic. We zijn in september 2012 getrouwd en gingen in januari 2013 op huwelijksreis naar Sri Lanka. Voor de zekerheid nam ik twee zwangerschapstests mee (van Kruidvat, gelezen op het forum dat die goed en voordelig waren 😉 ) en toen ik gedurende onze reis niet ongesteld werd, heb ik na een paar dagen getest, er was een ontzettend vaag streepje te zien! Ik weet nog dat ik diezelfde dag wifi heb opgezocht om het op het forum te kunnen delen, haha. Daar werd ik gerust gesteld dat een streep echt een streep is. Een paar dagen later heb ik nogmaals getest en was de test iets duidelijker, maar een knalstreep heb ik nooit gehad. Doordat ik op het forum al een tijdje had meegelezen over zwangerschappen, wist ik dat het niet vanzelfsprekend is om snel zwanger te worden en ook niet vanzelfsprekend om zwanger te blijven. Ik ben daardoor die eerste weken erg onzeker geweest. Toen ik zeven weken zwanger was kreeg ik tijdens mijn eerste controle in het ziekenhuis (omdat ik medicatie slikte tegen een hoge bloeddruk) onverwacht al een echo. We zagen het hartje! Dat maakte mij wel even iets zekerder, maar pas na de termijnecho durfde ik aan meer mensen te vertellen dat ik zwanger was. Ik had een gemakkelijke zwangerschap en schreef met plezier mee in ons herfstbaby’s 2013 topic. Ik vond het vooral tijdens mijn eerste zwangerschap zo fijn om alles te kunnen delen en mee te lezen met waar de anderen tegenaan liepen. Een maandje voor ik moest bevallen was ineens het forum uit de lucht! Hier baalde ik enorm van. Maar gelukkig werd dit nieuwe forum opgericht en konden we toch nog verder schrijven in ons topic, ook na de geboorte. We wisten tijdens mijn eerste zwangerschap overigens niet of ik zwanger was van een jongen of een meisje. Ik had een sterk voorgevoel voor een jongen en was daarom ook erg verrast toen ze een meisje bleek te zijn! Tijdens de kraamweek kregen we heel veel roze kleren van mijn ouders 😉 Inmiddels is ze een stoere meid die al in groep 6 zit.

Toen onze dochter 1,5 jaar was, werd ik weer zonder problemen zwanger van onze tweede. Ook nu weer was ik erg onzeker de eerste weken, maar wederom had ik het geluk om een goede zwangerschap te hebben. Onze zoon werd eind december 2015 geboren. Ook nu schreef ik weer mee in zwangerschapstopics, maar omdat ik in januari 2016 was uitgerekend en eigenlijk al wist dat ik waarschijnlijk in december 2015 zou bevallen (vanwege inleiding door hoge bloeddruk), viel ik net tussen twee topics in. We kregen een zoon die inmiddels al in groep 4 zit.

Toen de middelste een peuter was heb ik een topic geopend over twijfels voor een derde. Dat soort topics komen ook nu nog regelmatig terug, dus ik was en ben zeker niet de enige. Bij mij was de wens uiteindelijk zo groot dat we voor een derde zijn gegaan. Weer was ik snel zwanger en verliep de zwangerschap voorspoedig. Na twee inleidingen in het ziekenhuis, had ik nog steeds de grote wens om een keer thuis in bad te mogen bevallen. Ik had deze zwangerschap een goede bloeddruk, dus die hoop bleef. Richting het einde van mijn zwangerschap werd mijn vader ziek. Begin april 2019 had hij twee TIA’s (dachten ze in het ziekenhuis). Met medicatie mocht hij in de meivakantie op een geplande vakantie met mijn moeder en een bevriend stel. Gedurende de vakantie ging hij niet vooruit, maar juist achteruit. Bij thuiskomst is hij direct opgenomen in het ziekenhuis. Begin mei kregen we te horen dat hij een hersentumor had. Half mei werd hij geopereerd, maar ze konden niet alles weghalen. Eind mei bleek de tumor kwaadaardig en erg agressief. Mijn vader mocht naar huis en zou in de loop van juni starten met chemo om zijn leven nog te kunnen rekken. Hij wilde nog één weekend naar Schiermonnikoog voordat hij zou starten met de behandeling. Dit eiland is altijd bijzonder geweest voor ons, we zijn er zo vaak geweest als gezin. Het enige mogelijke weekend was het weekend van mijn uitgerekende datum, dus ik ging er vanuit dat wij waarschijnlijk niet mee zouden kunnen. Maar twee weken voor de uitgerekende datum werd ik ziek en werd verdacht van zwangerschapsvergiftiging. Ze wilden gelijk beginnen met de inleiding en als mijn vader niet zo ziek was geweest was ik er nog tegenin gegaan, want ik had het gevoel dat ik ‘gewoon’ ziek was. Nu had ik zoiets van doe maar, hoe vroeger de baby komt, hoe langer mijn vader hem nog kan meemaken. Maar de bevalling was hierdoor vreselijk. Mijn lichaam was er duidelijk niet klaar voor, de weeën kwamen wel, maar deden niks. Ik was echt volkomen uitgeput. Mijn eigen verloskundige kwam nog langs in het ziekenhuis en vertelde later nog dat als ze mijn vliezen nog niet hadden gebroken, ze ermee gestopt zou zijn. Maar nu moest ik door. ’s Avonds laat is mijn jongste uiteindelijk na een stortbevalling geboren in bad (ik moest eruit van de gynaecoloog en de baby tegenhouden, maar hij werd gewoon gelanceerd). Hij had geen goede start, mocht niet eens even bij mij liggen, maar werd gelijk meegenomen. Ik heb me de uren daarna heel alleen gevoeld (mijn man ging met hem mee), maar was ook te uitgeput om iets anders te kunnen. Drie uur later werd ik met mijn bed naar hen toe gereden. Jesse klonk, ondanks dat ik ruim 38 weken zwanger was, als een premature baby. Maar zijn ademhaling werd beter toen hij uiteindelijk bij mij lag, dat vond ik wel bijzonder.

Hij was een heel rustige baby en we zijn heel vaak samen naar mijn vader geweest. Toen hij 1,5 week oud was zijn we mee geweest naar Schiermonnikoog. Ondanks mijn zware bevalling, ging het herstel heel vlot. Heel fijn om daar samen met ons hele gezin te zijn. Mijn vader is degene buiten ons als ouders die Jesse die eerste zes weken het meest heeft vastgehouden. Mijn vader ging snel achteruit in die weken, maar leefde op als de kleinkinderen er waren. Daardoor duurde het voor mij ook langer voor ik echt doorhad hoe snel hij achteruit ging. Hij is niet meer gestart met de behandeling. Hij was nog niet klaar met het leven, maar hij kon niks meer zelf, had zelf ook door dat hij niet helder meer was. We hebben nog heel open gesprekken gehad, door zijn tumor had hij minder remmingen en dat pakte bij mijn vader op een positieve manier uit. Hij gaf ons alle liefde die hij in zich had. Precies zes weken na de geboorte van Jesse werd hij in slaap gebracht en twee dagen later, op de allerwarmste dag dat jaar, is hij ’s avonds laat overleden. Zijn lichaam was op. We hebben samen een mooi afscheid voor hem georganiseerd. Het was nog voor Corona, dus er zijn ontzettend veel mensen geweest. Mooi om te zien hoe geliefd mijn vader was en hoe hij nog steeds enorm gemist wordt door iedereen. Ik vind het zo jammer dat hij niet langer opa heeft mogen zijn, mijn dochter was bijna 6 toen hij overleed. Hij was de allerliefste opa en mijn dochter heeft af en toe nog steeds onbedwingbare huilbuien omdat ze hem zo mist. Ze hadden echt een heel speciale band.


Wat doet Suus?

Ik heb nooit echt geweten wat ik ‘later’ wilde worden. Voor de klas leek me leuk, maar tijdens de PABO bleek ik een hele klas toch niet zo leuk te vinden. Ik heb psychologie gestudeerd, erg interessant, maar ik wist ook niet zo goed wat ik ermee wilde doen. Na 1,5 jaar gewerkt te hebben in de gehandicaptenzorg, wilde ik een heel andere kant op. Ik heb nog een bachelor in kunstmatige intelligentie gehaald en daarna kreeg ik een promotieplek. Hier zat ik helemaal niet op mijn plaats en na 1,5 jaar ben ik daar weggegaan. Mijn schoonvader had op dat moment een tandartsassistente nodig en vroeg of het iets voor mij was. Ik heb daar acht jaar met plezier gewerkt. Niet dat ik het werk echt geweldig vond, maar we hadden een heel leuk team, waardoor ik het daar echt naar mijn zin heb gehad. Toen het bedrijf werd overgenomen werd ik ontslagen door de nieuwe managers. Ze gaven als reden dat ik met mijn vooropleidingen vast wat beters kon vinden dan dit. Ik heb toen ruim een jaar in de ww gezeten en een loopbaantraject gevolgd. In deze periode zijn we verhuisd, werd de jongste geboren en overleed mijn vader, dus pas daarna had ik genoeg ruimte in mijn hoofd en leven om echt met iets nieuws te beginnen. Mijn huidige werk kwam als een leuke verrassing op mijn pad. Ik zag de vacature en dat paste precies bij wat ik wilde.

Ik werk nu ruim drie jaar voor een organisatie in onderwijs en zorg in het noorden van het land. Ik werk daar voornamelijk als dyslexiebehandelaar en diagnosticus, maar doe ook onderzoeken in de jeugdhulp en leerlingenzorg. De dyslexiezorg vind ik op dit moment het leukst om te doen. Tijdens een dyslexietraject ben je 1 tot 1,5 jaar met dezelfde leerling bezig, waardoor je echt een band opbouwt samen en de vooruitgang ziet. Het enige nadeel vind ik dat ik veel individueel werk en dus niet dagelijks contact heb met collega’s.

Buiten het werk vind ik het leuk om te zingen, ik zit bij een popkoor waarbij we heel veel lol hebben tijdens het zingen. Voor mijn werk zit ik ook regelmatig in de auto op weg naar verschillende scholen en dan vind ik het ook heerlijk om de muziek hard aan te zetten en keihard mee te zingen. Mijn dochter zit op turnen en in de zomer startte er een turngroep voor volwassenen, dat doe ik nu ook elke week, superleuk! Niet dat ik heel goed ben, ik heb ook geen turnachtergrond, maar zo’n turnhal is gewoon een grote speeltuin, heerlijk! Verder lees ik heel graag.

Ik vind het leuk om af en toe te borrelen met vrienden, lekker uit eten te gaan met mijn man of (veel te weinig) een weekendje weg met mijn man. We zijn toevallig net eind januari een weekendje samen naar Gent geweest, dat was heerlijk!

Op mijn vrije dagen heb ik nu nog een peuter thuis. Meestal gaan we samen wandelen, even naar de bieb, boodschappen doen en elke week naar peutergym. Op de middagen heb ik het druk met sporten van de kinderen. De oudste twee zitten allebei op judo, de oudste dus ook op turnen en de middelste nog op zwemles. Ook zitten ze allebei op schaken en mijn dochter zingt ook in een koor (om de week). Ik zal blij zijn als de middelste klaar is met zwemles (ik hoop dat hij eind deze maand mag afzwemmen voor C), dan zijn we daar even vanaf tot de jongste begint.

Je kunt mij herkennen aan mijn glimlach 😊 Ik krijg vaak te horen dat ik altijd een lach op mijn gezicht heb. Als ik één wens zou mogen doen, zou ik wensen dat wij met zijn allen gezond en gelukkig mogen blijven.


Suus over tien jaar

Ik hoop dat wij over tien jaar nog steeds hier in de wijk wonen en dat de kinderen en wijzelf een leuke sociale kring om ons heen hebben hier in de buurt. Ik hoop nog steeds bij hetzelfde bedrijf te werken, maar me misschien wel wat verder ontwikkeld te hebben in het werk wat ik nu doe of misschien specialiseer ik me wel in een onderwerp. De kinderen zijn dan 19, 17 en 13, bizar! De oudste zal dan al van de middelbare school af zijn en de middelste in de 6e klas zitten.


Suus op het forum

Ik heb jarenlang een abonnement op het weekblad Yes gehad. Ik zag daarin reacties van forummers en toen werd ik nieuwsgierig. Ik weet niet meer precies wanneer ik voor het eerst op het forum kwam, ik denk zo’n 15 jaar geleden. Ik begon gelijk met Suus, maar omdat er op het oudere forum meer waren met deze forumnaam, had ik er mijn geboortejaar aan vastgeplakt.

Inmiddels forum ik dus al ruim 15 jaar actief mee. Eerder was ik het meest actief in de pijler Zwangerschap & kinderen, maar nu forum ik vooral via actieve onderwerpen en lees ik wat ik interessant vind, dat kan in alle pijlers zijn. De hoeveelheid tijd die ik op het forum doorbreng is de laatste tijd flink afgenomen, ik ben niet zo actief meer. Ik denk ongeveer een half uur per dag? Ik lees nog vooral, reageer weinig meer. Mijn favoriete topics zijn de diverse fototopics, het leuke uitspraken-topic en topics met persoonlijke verhalen.

Ik heb op het forum heel veel geleerd over zwangerschappen en kinderen, maar ook bewustwording van serieuze onderwerpen zoals discriminatie. Ik merk dat ‘we’ in dorpen in het noorden voor mijn gevoel daarin toch achterlopen op de randstad/grotere steden.

De start van het nieuwe forum staat mij nog heel goed bij, omdat dat voor mij op een belangrijk moment in mijn leven kwam. Maar ook het ziekteproces en afscheid van Lady’s moeder. Ik kon me niet voorstellen waar zij doorheen moest gaan op dat moment en een paar jaar later maakte ik het zelf door. Ook heeft het verhaal van Bisq veel indruk op mij gemaakt. Ik vond het heel mooi dat ze uiteindelijk zwanger werd en ze was ook nog in dezelfde periode uitgerekend als ik van de jongste.


Forummer van de maand maart

Ik nomineer graag Agnes als forummer van de maand maart. Ik lees regelmatig een reactie van haar, maar ik weet eigenlijk vrij weinig over haar. Ik las laatst (eind vorig jaar?) iets over een boek van haar dat uitkwam. Ik zou Agnes dan ook graag de volgende vraag stellen: Hoe was de boekpresentatie en heb je boeken verkocht?


Suus' favoriete foto

Een foto die mij blij maakt is deze foto van mijn kinderen. Het is een foto van afgelopen zomervakantie, heerlijk relaxed op de camping in Frankrijk.