Oh ik kwam laatst iets tegen over de zwarte strepen in het zwembad, nu ik erover nadenk, dat vond ik vroeger ook altijd eng, van die kronkelende dingen op de bodem.

Houten bestek etc., verschrikkelijk inderdaad!!! Ik neem soms mijn eigen bestek mee, zodat ik relaxt kan eten. Tegenwoordig krijg je overal bij take-away van dat houten bestek, ik gruwel daarvan. Houten kookgerei ook, trouwens. Bah!

Heeeel bijzonder dat je niet op de scooter durft terwijl je wel motor rijdt! Haha!

Wij hebben in de auto standaard twee setjes met van dat plastic Ikea kinderbestek liggen, en twee herbruikbare rietjes. Gaan we ergens geen waar we verwachten iets te eten met van dat wegwerpspul, gaat dat in de tas mee. Of als we door de drive gaan dan ligt het in de auto.
Na gebruik ff afwassen en dan gaat het direct weer in een ziplockzakje terug de auto in.
Dat houten bestek en de papieren rietjes zijn inderdaad vreselijk…

steigers bij boten. Echt ik bevries als ik daar op moet lopen. En geen idee waarom ben er nog nooit in gevallen of iets.

Tijd geleden waren we aan het wandelen in een natuurgebied laatste stuk was naar een uitkijkpunt en was ook over een houten steiger ik was echt zo bang trilde gewoon op mijn benen zo stom

Ik ben bang voor de zee en ander diep natuurwater. Je zal mij nooit in de zee of een meer zien zwemmen brrr. Echt no way. Never. Heeft ook een naam trouwens: Thalassofobie (angst voor diep water). En bathofobie (angst voor zee/oceaan).

Wat veel kikkerfobieën! Ik heb dat ook, maar voel me er nu niet meer zo stom over. Vroeger zaken er vaak kikkertjes in de tuin (van die kleintjes) en ik loop dus bijna altijd op blote voeten in en rond huis. Soms sprong er dan ineens een kikkertje weg. Ik was altijd bang dat ik er ineens bovenop zou staan met mijn blote voeten. Van sprinkhanen kan ik ook zo schrikken.
En vissen. Brrr.

Ik heb dat met traplopen overigens ook. Soms bevries ik middenin een stap, zweeft mijn voet ergens boven een tree. Mijn zusje heeft het ook. Bovenaan de trap moet ik eerst even goed kijken ofzo en dan ga ik pas. Ik kan ook niet een trap af rennen. Ik ben altijd bang dat ik eraf val. Naar beneden is erger dan naar boven.

Ik kan ook niet een slagerij binnen, ik vind het daar zo erg stinken dat ik moet kokhalzen.

Oh ja zee of meer kom ik ook niet in . Doodsbang voor vissen brr

Best begrijpelijk. Ik heb dat ook. Maar moest daar nu een goede, veilige reling (lees één meter hoge muur) rond staan, dan heb je dat niet. (allee, bij mij is dat toch zo).

Ik ben bang om in het water te vallen/springen, ik ga in het zwembad ook altijd via het trappetje.

En.... wat doe je dan als je eens bij een oogarts moet zijn en die dan jou ogen gaat onderzoeken? die hangt dan met zijn neus bijna tegen jou neus.

Dat doen ze meestal met zo'n apparaatje gelukkig.
Maar ik ben een beetje over m'n angst heen gekomen door m'n werk, gelukkig maar 😁

Ik durf op een brug/viaduct niet naast een auto of vrachtwagen te rijden. Bang dat de weg te smal is...

oh ja herkenbaar. Of bij van die wegversmallingen met beton blokken ook zo eng

Ik ben bang voor open water/zee.
Vooral als ik de bodem niet kan zien/staan.
Filmpjes die over vissen etc. gaan, zap ik meteen weg. Kan dan amper ademen.
Dit is eigenlijk meer een trauma van mij.
Als klein meisje van achteren in diep donker water geduwd. Zwemmen kon ik wel, maar dacht dat ik verzoop en wist niet hoe ik boven moest komen. Sindsdien kom ik dus niet meer in zulk water.

Ik ben enorm bang voor haaien en vooral voor roggen. Niet iets wat je dagelijks tegen komt, maar toen ik een snorkeltripje ging doen in Belize zat dat er standaard bij. Ik had de dag ervoor al buikpijn maar ik begreep niet zo goed waarom. Eenmaal op de plek dacht ik dapper te zijn en als eerste van de boot af te gaan. Nou volledige paniek was dat. Ik heb staan gillen in mijn snorkel! Na mij moest de rest nog van de boot af voor ik er weer op kon. Ik was echt helemaal over de zeik. Vooral die roggen vond ik doodeng.

Jaren later was ik op Terschelling in het zeeaquarium en daar heb je kleine roggen die je kan aanraken. Ik vond het zo akelig dat ik naar de volgende ruimte ben gelopen terwijl mijn kinderen ze bekeken. Was er misselijk van.

Ik ben ook doodsbang voor achtbanen. Als 12-jarige had ik dat 1x gedaan en toen dacht ik: dat doe ik nooit meer. Tot mijn man me een aantal jaar geleden overhaalde om in de vogelrock te gaan. Hij zei dat het een achtbaan voor mietjes was en dat je toch niks ziet. Nou vanaf het moment dat dat ding reed was ik volledig in paniek, ik heb alleen maar gehuild dat ik er uit wilde. Toen we er eenmaal uit waren stond ik zo te trillen op mijn benen dat ik eerst een tijdje bij moest komen en de rest van de dag was ik kotsmisselijk.

Verder ben ik op trappen vaak bang dat iemand mijn billen aanraakt of mijn enkels vastpakt, maar dat is jeugdtrauma.

Oh en ook zoiets raars, bij van die klimbossen vind ik bijna alles leuk, maar als ik ergens overheen moet met van die klimwandhandgrepen en voetdingen, van de afgeronden vormen zeg maar, dan raak ik in paniek. Anderen vonden dat het makkelijkste stukje klimbos maar ik kwam er helemaal trillend af van de spanning.