Hier weer even het biechtje van de ex die geen contact meer zoekt met dochter / en andersom.

Bedankt Siesa, Chiq en Elja, voor jullie kritische reacties.
Ze zal ze vast een hele hoop dwars zitten, en dat mag ook, het vervelende is alleen, dat ze dat niet communiceren. Zowel dochter als ik hebben dus geen idee wat er is / wat ze dwars zit etc.
En ik snap ook wat jullie zeggen met op de bonnefooi er heen rijden. Alleen we zijn al een jaar lang bezig om op de normale manier om de tafel te gaan zitten en dat wordt in alle toonaarden geweigerd, dus dit voelde als een soort laatste strohalm.

Mijn man kan het ontzettend goed met haar vinden, en zij met hem. In de tijd van de woede aanvallen van haar, was hij degene die haar vaak wel nog rustig kreeg .
Ik heb een aantal lieve vriendinnen waar ze regelmatig kan logeren, dus zo proberen we toch wat tijd voor elkaar vrij te maken.

Ik heb hem tot morgen de tijd gegeven om het aan te vullen, maar vrees niet dat dat gaat gebeuren.
Ben sowieso aan het onderzoeken wat de mogelijkheden zijn tot alimentatie. En inderdaad, we redden het dikke prima zonder zijn centen, en uiteindelijk wordt het graag of traag, maar ik blijf er eerst voor vechten, hij zal verantwoordelijkheid moeten tonen voor zijn dochter!

Afgelopen weekend en vandaag heb ik een zwangerschapstest gedaan, en ze zijn allemaal positief!
Na 5 jaar en heel veel teleurstellingen heb ik gewoon voor het eerst een positieve test. En ik ben gewoon verbaasd of zo. Kan en durf het nog niet geloven.

Gefeliciteerd Biechtje! Kan me voorstellen dat het nog lastig te geloven is. Vooral als je al lang een kinderwens hebt en het nu eindelijk zover is dat je zwanger bent, Ik hoop dat alles goed mag gaan deze zwangerschap en je over 9 maanden een prachtig kindje in je armen kan houden.

Wat superspannend, Biechtje! Gefeliciteerd!

Gefeliciteerd Biechtje!

Gefeliciteerd biechtje! Wat onwijs spannend!!

Bedankt allemaal! Het begint heel langzaam beetje door te dringen. Nu heel hard duimen dat het goed blijft gaan.

Veel weten vast wie ik ben. Ik wil dit toch graag anoniem en het weer weghalen

Ik haak even in op dit stukje (ik haal t weg als je t hebt gelezen):
*weg*

Hij is er al 8 jaar niet mee gekomen. Hij neemt niet eens de moeite om z'n vrije dag op te geven om op bezoek te gaan bij z'n kinderen. (want je kinderen bezoek je alleen op werkdagen? Lijkt wel alsof hij dit als "werk" / "gedoe" ziet met deze opmerking).Waarom denk je dat hij er op gegeven moment wel mee komt? Is dat een angst van jou (wat ik me heel goed kan voorstellen)? Of is dit gebaseerd op dingen die hij recent heeft gezegd?

De oudsten zijn al 8, over 4 jaar kunnen ze zelf beslissen wat ze willen. Ik zou dat ook als leeftijdsgrens hanteren dat ze je wat meer openheid van zaken geeft. Dat papa wel steeds zegt dat hij ze mist, maar ook weinig moeite doet. Dat hoef je natuurlijk niet zo te zeggen, maar je kunt ze vanaf dan minder gaan afschermen voor de waarheid waardoor het kwartje zelf gaat vallen.

Hele lastige situatie. Ik vind het heel knap hoe je het doet. Ik denk dat maar weinig mensen zo open zouden blijven staan om de vader/kind relatie te behouden. Hij mag in z'n handjes knijpen met jou, want hij verdient geen relatie met zijn kinderen. Zijn kinderen uiteraard wel met hem.

Dankjewel. Eigen angst voornamelijk. Maar soms zinspeelt hij er wel op, maar dan meer om mijn te raken. Maar toch, gaat dat onder mijn huid zitten.

Ik denk inderdaad dat hij het zegt om jou te raken. Om een reactie uit te lokken. Om zichzelf nog even van zijn slachtofferrol te overtuigen. Sommige mensen veranderen nooit en nemen nooit verantwoordelijkheid voor hun eigen actie's. Dat is voor jou moeilijk te begrijpen, omdat jij juist het tegenovergestelde bent.
Hij zit heel comfortabel in zijn slachtofferrol (in zijn comfort zone). Hij heeft geen enkele reden om daaruit te komen. Je kunt 'm een beetje vergelijken met Fred!

Heel lief en geruststellend, dankjewel

Inderdaad, wat Max zegt. Het is nu al allemaal teveel voor hem, dus denk dat je weinig te vrezen hebt dat hij ze ineens weekenden, of weken wilt hebben. Maar ik snap je angst, die heb ik ook gehad.
Mijn ex is weggegaan toen zoon 1,5 was en al heel snel merkte ik dat ik trok aan een dood paard. Alimentatie was niet bespreekbaar en ik wilde niet dat een fictief bedrag (geld dat ik van hem nooit zou krijgen) als een soort van inkomen zou gezien worden waardoor ik misschien minder recht op toelagen/bijstand (toen even aan de orde) en WW zou hebben.
Verder wilde ik ook niet dat er ergens een vader was die allemaal loze beloftes ging maken waardoor ik telkens een teleurgesteld kind had. Dus op een gegeven moment heb ik gezegd graag of niet. Omgang of niet, hij koos voor niet met de optie daar later in overleg op terug te kunnen komen, of eens te kunnen inchecken hoe het met hem gaat. Of als zoon open zou staan voor contact dat hij dan welwillend zou zijn.
Zoon heeft hier nooit behoefte aan gehad en van ex hebben we ook nooit meer iets gehoord.
Misschien 3x in 15 jaar tijd.
Ik heb onnoemelijk veel respect voor hoe jij je kinderen op no 1 zet, jezelf daarvoor wegcijfert en hoe je je ex de kans blijft geven een band te ontwikkelen met zijn kinderen.
Ik denk dus dat ik in jouw geval nu ook zou zeggen graag of niet. Of je komt eens per week, bouwt iets op met ze, of je blijft weg. Hoe moeilijk ook. Sterkte in elk geval.

Je hebt daadkrachtig gehandeld Kira, waardoor jij en je zoon weten waar je aan toe bent en tegelijkertijd nooit de deur helemaal dichtgegooid. Knap en dapper! Ik kan dit niet aan mijn ex zo stellen. Als ik hem op wat voor manier aanspreek of hem in de positie breng afspraken vast te leggen, wordt hij woedend. En daar heb ik dan weken heel veel last van.

Dan wordt hij woedend en hij gaat hij ze misschien uit nijd alsnog opeisen. Ook al heeft hij daar geen zin in, gewoon om jou dwars te zitten.
Ik vind dat je het goed doet en het lijkt me dat je weinig te vrezen hebt. Je zou er ook voor kunnen kiezen hem niet meer bij alles uit te nodigen. Of eens in de zoveel tijd een lijstje sturen met ‘belangrijke’ momenten. Dan ben jij er niet iedere keer mee bezig maar beperk je die momenten.
En ik vind het heel goed dat je hem vraagt om dat met een voorstel te komen. Dan moet hij zelf initiatief nemen en zo te lezen zit dat er niet in. Misschien roept hij ook maar om jou dwars te zitten/bang te maken.

Ik zou naar de kinderen toe eigenlijk niet beamen dat hij ze mist. Maar alleen zoiets zeggen als; ‘Ja dat zegt hij’.

Wat een moeilijke situatie voor jou en wat knap dat je al die jaren je best hebt gedaan om hem erbij te betrekken. Met dat laatste zou ik stoppen, dat scheelt je denk ik al een hoop energie.

Voor de rest, hij blijft (helaas!) hun vader. Hij zal ten alle tijden dus ook alsnog mogen proberen het contact te intensiveren. Ik zou hem dat nooit verbieden en vooral het je kinderen toch gunnen, mocht het zover komen en je kinderen willen het ook. In principe zou ik een rechtszaak nooit adviseren omdat ik met eigen ogen heb gezien hoe heftig dat is, maar mocht het zover komen dat het hij eisen gaat stellen waar je kinderen níet achter staan, dan zou ik toch proberen het te voorkomen via een rechter.

Dat kinderen vanaf 12 jaar volledig zelf mogen bepalen wat ze willen is volgens mij niet helemaal correct. Een eventuele rechter zal hun mening en wensen meenemen in een beoordeling maar het is zeker niet leidend.

Beetje onsamenhangend verhaal volgens mij maar hopelijk haal je de essentie eruit.
Sterkte en wees trots op jezelf!

Ik vind je een heel sterke en dappere vrouw Biechtje. Jouw kinderen komen ondanks zijn afwezigheid niets te kort met zo’n lieve en betrokken moeder. Je kinderen worden groter en begrijpen straks precies hoe het zit.

Wat ontzettend lastig Biechtje. Ik heb geen ervaring maar denk ook dat je het heel goed doet. Het is vast ook niet zoals vader het voor ogen had, hij klinkt niet erg vriendelijk naar/over jou (toe). Misschien makkelijker gezegd dan gedaan maar misschien is je angst voor “als” groter, vervelend als je dat zo beheerst. Als ik het zo lees is voor de kinderen zorgen te zwaar en hij heeft er ook niet echt in kunnen groeien en leren gedurende de jaren dus zal het voor hem niet makkelijk zijn om het ineens deels over te nemen. En wie weet als hij het wel een keer in zijn hoofd haalt dat hij wel met een goed plan of verhaal komt of dat je het probeert of de kinderen idd gunt. Dat kun je dan nog bekijken en aanvoelen hoe dat dan voelt voor jou. Ik bedoel te zeggen, je hoeft het nu nog niet te weten. Liefs.

.

Wat een moeilijke situatie biechtje.
Ik denk dat jij niets moet. Jij doet al vanalles om het contact tussen jou en de kinderen te onderhouden.
De bal ligt bij hem. Ik zou hem ook niet meer voor ieder dingetje appen. Ik snap waarom je het doet maar hij kan er ook zelf om vragen.
Jij denkt veel aan jouw kinderen maar je mag ook aan jezelf denken. Je hebt alles gegeven voor hun en nu ze wat ouder zijn, kan vader het ook zelf aan de kinderen vragen.

Maar daarbij, ik zit niet in jouw situatie dus misschien heb je helemaal niets aan mijn goedbedoelde adviezen.

Ik vind het enorm knap dat jij zoveel tijd en energie steekt in het contact tussen de kinderen en hun vader. Dat kunnen ze jou in ieder geval niet verwijten later.
Succes!

Bedankt voor de lieve reacties. Het heeft geruststellend gewerkt. Zo eens in de zoveel tijd wordt ik overvallen door een wat als scenario. Dankjewel!

Ik heb in mijn hoofd de wens voor een 3e kind. Wij hebben hier de liefde, ruimte en middelen voor. Maar ergens denk ik ook: waarom? En vind ik het met 2 ook al vaak best druk en zoek ik naar balans. Opnieuw een baby is natuurlijk ook best intens. Hoe hebben jullie deze keuze gemaakt?

-Hebben jullie met 3 nog weleens een moment voor jezelf?
-Is de zorg voor 3 alleen te doen (dus voor één van de twee)? Vooral mijn man (die heel goed voor de kinderen zorgt, misschien juist te goed) vindt de tijd alleen met de kinderen soms echt pittig.
- En ik denk ook weleens: krijgen de kinderen hierdoor minder aandacht dan je ze zou willen geven?

Drie keer ja. Ik vind drie niet veel intensiever dan twee. Dat komt ook doordat er nu twee naar school gaan en de oudsten veel dichter op elkaar zaten. Daardoor hadden ze allebei nog veel zorg nodig. Natuurlijk kost het meer tijd, want drie kinderen aankleden, voorzien van eten en vermaken is meer werk dan twee. Waar ik me op verkeken heb is dat ik minder makkelijk oppas vraag, daarin voelt drie wel als een grotere ‘last’ dan twee.

Qua aandacht, ja ik zou ze soms meer aandacht willen geven. Al heeft dat met veel meer factoren te maken dan dat ze met drie zijn. Ik zou ook minder kunnen werken, selectiever zijn in afspraken buiten de deur, geen taarten bakken overdag, minder schermtijd (voor mij), etc. Daarbij hebben de jongens ook veel lol met en aandacht van hun zusje.

Hier bewust geen 3e. De vragen die jij stelt, gingen ook door ons hoofd en daarbij werd het ons duidelijk dat we niet wilden. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar waar het aan de ene kant makkelijker wordt wanneer ze ouder worden, veranderen er ook weer andere dingen qua zorg en aandacht. Onze oudste zit op school, van daaruit 'moet' je als ouder dingen, stimuleren om te lezen elke dag bijvoorbeeld. De ruzies tussen de kinderen worden intenser, hun emoties sowieso. Ik vind dat best pittig, anders dan zorgen voor baby's, ook pittig omdat het vask lastig is na te gaan wat ze willen, maar de huidige fase is ook pittig.

Ik heb daarin ook echt dingen voor mezelf nodig. Werk, hobby, sporten, vrienden... dat is nu al best een uitdaging soms. Ik heb een aantal vriendinnen met 3 of 4 kinderen en natuurlijk zijn ze ziels gelukkig met hun gezin, maar ze hebben ook hun struggels. Hoe meer kinderen, hoe groter de kans dat er eentje ziek is of niet naar de opvang kan en hoe lastiger oppas regelen zie ik vooral.

Ik zie dus ook een hoop beren op de weg zoals je leest, maar toen ik een tijd terug eens een zwangerschapstest moest doen, realiseerde ik me ook dat ik echt niet wilde (en blij was dat de test negatief was dus). Ik denk ook dat als de wens er echt is, het uiteindelijk ook wel los loopt.