Afgelopen maand hebben wij allemaal het stuk van wereldreizigster rapa nui kunnen lezen. Zij nomineerde Esperanza. Een oude forumster die sinds kort weer meer op het forum te vinden is. Heel erg leuk! Lees gauw verder om meer over haar te lezen.

Hoi allemaal,
Ik heb de eer om deze maand forummer van de maand te mogen zijn!
Op het forum kennen jullie mij als Esperanza, die naam heb ik gekozen toen het nieuwe forum ontstond nadat Yes de stekker eruit had gehaald. Volgens mij had ik op het forum van Yes zelf de naam Brady, maar dat weet ik niet helemaal zeker meer.
Ik kom al sinds mijn 18e of 19e op het forum, nu dus al 20 jaar! Ik kreeg de Yes altijd van een nicht van mij en ik denk dat ik zo op het forum terecht ben gekomen. In het begin heb ik vooral heel veel mee gelezen. Ik vond het destijds heel bijzonder hoe open mensen op het forum waren, daar waar ik juist het internet en privé informatie delen nog allemaal een beetje eng vond. Het leukste vond ik het lezen van andermans verhalen. Ik vond het ook wel fijn dat ik in sommige dingen herkenning vond, zaken die ik normaal niet in tijdschriften las, of met andere mensen besprak. Ik ben gaan meeschrijven toen ik zou gaan daten met een jongen die ik destijds via een chatsite had leren kennen en waar ik al maanden mee op msn zat. Met die jongen is het overigens nooit iets geworden en ik heb toen gezworen dat ik nooit meer zou internet daten. Little did I know......

Ik ben opgegroeid in een klein dorpje op de Veluwe en na stages in Zandvoort en Antwerpen wilde ik graag in Utrecht wonen en ben ik daarom daar een studie gaan doen. 15 jaar later woon ik er nog steeds in m'n eentje in een leuk appartementje.
In het dagelijks leven ben ik dochter, zus, tante, vriendin en een luisterend oor en helpende hand. Ook merk ik dat mensen die ik niet (goed) ken hun verhaal bij mij doen. Ik heb daardoor soms best wel hele interessante gesprekken, die mij dan ook weer aan het denken zetten.
De rol van tante is degene die mij het meest verrast heeft en waar ik heel veel plezier uit haal. Ik heb een hele goede band met mijn zusje en ik zie mijn nichtjes van zeven en vijf toch wel twee keer (of vaker) per week. Ik vind het heel bijzonder om ze te zien opgroeien en ben heel blij dat ik daar deel vanuit kan maken. Ook de kinderen van vriendinnen vind ik heel leuk. Toen een aantal jaar geleden heel wat mensen om mij heen kinderen kregen, was ik super blij voor ze. Maar daarnaast vond ik het ook best wel lastig, omdat ik vrijgezel was en niet wist hoe mijn relatie met hen zou worden na het krijgen van kinderen. Gelukkig is dat in de meeste gevallen helemaal goed gekomen en ik had niet verwacht dat sommige van die kinderen ook een verrijking op mijn leven zouden worden.

Na de opleidingen toerisme en personeel en arbeid te hebben afgerond, heb ik jaren gewerkt als management assistent. Ik heb dit lange tijd op interim basis gedaan en heb bij heel veel (bijzondere) organisaties een kijkje in de keuken kunnen nemen. Helaas ben ik uitgevallen met een burn-out en twee jaar later (afgelopen juni) ben ik voor 60% afgekeurd. Vlak daarna kreeg ik corona, trombose en longembolieën. De combinatie van al deze dingen zorgt ervoor dat ik op dit moment heel erg beperkt ben en maar heel weinig kan. In het ziekenhuis hebben ze aangegeven dat mijn herstel nog wel een hele poos kan duren en dat ik er rekening mee moet houden dat ik hier misschien chronische klachten aan overhoudt. Dit is iets wat ik nu nog volop aan het verwerken ben.
Doordat ik nu weinig kan komt wel mijn creativiteit weer naar boven, ik ben nu wat verschillende dingen aan het uitproberen en zo ben ik ook weer op het forum terecht gekomen na een hele lange pauze.
Verder hou ik van series kijken, lezen, en als mijn gezondheid het toe laat met vrienden en familie afspreken, borrelen, uit eten, concerten en festivals bezoeken.

Mijn wens is dat iedereen wat beter gaat zorgen voor de aarde en wat liever is voor de mensen die erop wonen.

Eén van de vragen is hoe ik hoop dat mijn leven eruit zou zien over tien jaar. Op dit moment bekijk ik het leven per dag en ik heb echt geen idee hoe mijn leven er over tien jaar uitziet, laat staan over een jaar. Wat ik vooral hoop is dat het beter gaat met mijn gezondheid. Wat dat betreft is alles één groot vraagteken, want alles kan. En dat is iets wat ik ook wel weer mooi vind.
Als ik deze vraag een paar jaar geleden zou hebben gekregen, zou ik geantwoord hebben dat ik dan hoop een fijne relatie te hebben en erachter komen of ik kinderen wil in een relatie. Omdat ik nooit een sterke kinderwens heb gehad en zeker wist dat ik het niet in m'n eentje wilde, had ik dit graag in een relatie uitgezocht. Ik ben ook heel wat jaren in m'n achterhoofd bezig geweest met "Plan B" en eigenlijk nooit een idee gehad van hoe dat eruit zou moeten zien. Wat ik heel fijn vind, is dat ik nu doordat deze vraag gesteld wordt, erachter kom dat ik mijn "Plan B" leven eigenlijk al leef en dat dat ook een heel mooi leven is (behalve mijn gezondheid dan op dit moment). Dat neemt overigens niet weg, dat ik soms wel verdrietig ben over hoe het is gelopen. Maar over het algemeen vind ik dat het zo wel goed is! Ik hoop nog wel steeds dat die fijne relatie nog komt, maar wil me nu voornamelijk op mezelf en mijn gezondheid concentreren.

Als ik het forum open lees ik meestal eerst 'mijn berichten', daarna 'ongelezen berichten' en vervolgens 'actieve berichten'. Ik denk dat ik op dit moment ongeveer een uurtje per dag op het forum te vinden ben.
Ik vind het bijzonder dat het forum al 20 jaar een rol (vaak op de achtergrond) in mijn leven speelt. Ik heb twee hele goede vriendschappen overgehouden aan het forum, heb in het verleden best wel wat meetings gehad en leuke mensen leren kennen. En ik heb heel lang geleden zelfs nog een poosje een relatie gehad met iemand die ik zonder het forum niet had leren kennen!

Wat mij het meeste bij blijft zijn de heftige gebeurtenissen in het leven van de forummers, het overlijden van dierbaren en forummers zelf.
Het verhaal van Bisq en Roodkapje blijf ik ook heel mooi vinden.
Wat ik jammer vind is dat het forum steeds rustiger wordt, dat betekent weinig topics en weinig reacties. Doordat er weinig nieuwe aanwas is, is ook de diversiteit een beetje verdwenen. Dat neemt niet weg, dat ik het nog altijd leuk vind om hier te komen en te zien hoe het met iedereen gaat.
Als alles mogelijk was, zou ik het heel leuk vinden als het forum onderdeel zou worden van iets groters. Een website waar dagelijks artikelen worden geplaatst over uiteenlopende onderwerpen. Dit groot laten worden en daardoor ook weer meer forummers zich zouden aanmelden.

Ik zou het heel leuk vinden als Patsy de volgende forummer van de maand wordt. Ik kom haar regelmatig tegen, maar weet eigenlijk heel weinig van haar. Ik zou het leuk vinden om wat meer over haar te weten te komen.



Deze foto is gemaakt in Indonesie (Sulawesi). Daar ben ik eind 2017 geweest. We hebben daar destijds een begrafenis bezocht in Torajaland (Tana Toraja). Als toerist vond ik het nogal ongepast om daar naar toe te gaan, maar er werd ons verzekerd dat we meer dan welkom waren, hoe meer zielen hoe meer vreugd. En dat zegt ook meteen iets over de rijke cultuur en ceremonies van Torajaland; de overledene wordt namelijk geëerd door een groot feest van de begrafenis te maken. Ze willen de ziel van de overledene via een dagenlang ritueel een geslaagde overgang bezorgen naar het hiernamaals. Hier gaat maanden en soms jaren planning (en sparen) aan vooraf. Het lichaam van de overledene wordt gebalsemd en behandeld als een zieke, er wordt nog geen afscheid genomen tot de begrafenis plaatsvindt. De begrafenis kan wel een week duren en elke dag vindt er een feest plaats tot diep in de nacht. De bezoekers, die vaak ook uit omringende dorpen komen, nemen allemaal wat mee. Vaak zijn dit buffels en varkens die ter plaatse geslacht worden om iedereen te voeden die er is. Niet alle dieren worden overigens tijdens de begrafenis geslacht.

Ik deel deze foto omdat ik als klein meisje al heel graag de wereld wilde ontdekken. Ik was heel erg geïnteresseerd in het buitenland en voor mij vreemde talen. Wij gingen vroeger alleen in Nederland op vakantie, waar ik overigens hele goede herinneringen aan heb. Ik ben heel blij dat ik later in mijn leven de kans heb gekregen om een aantal verre reizen te maken. Deze foto zegt denkt ook wel wat over hoe ik naar de wereld kijk. Ik ben altijd heel benieuwd naar andere mensen en waarom ze de dingen doen die ze doen. Als individu, maar zeker ook als groep.

De laatste jaren houd ik mij steeds meer bezig met mijn ecologische voetprint en ik heb mijn leven op verschillende (kleine) manieren veranderd. Dat maakt het reizen dan ook wel heel dubbel. Ondanks dat ik probeer te reizen met respect voor cultuur en natuur, kan ik het niet meer helemaal goedpraten voor mezelf. Ik ga nog twee verre reizen maken die al gepland waren voor de coronacrisis, in de tussen tijd en daarna, heb ik er zin om wat dichterbij de wereld te gaan verkennen!