13 Okt 2023 17:48 door Pompoen
Fijn dat je huidige therapeut je helpt bij het zoeken naar een eventueel passende kliniek. Misschien is de Hezenberg in Hattem wat voor jou. Mijn psychiatrisch verpleegkundige vanuit de autisme ggz had daar hele goede ervaringen me, ondanks dat het niet gericht is op autisme. Ik heb er van alles over zitten lezen en het deed me heel prettig aan. Voor mij is die optie een beetje uit beeld geraakt met mijn opname in de kliniek hier in de buurt. Daarna was ik te instabiel en kwetsbaar en wilden ze (mijn behandelaars) graag eerst zorgen dat ik weer stabieler werd. Maar dat bleef dus een beetje gekloot, helemaal toen ik long Covid kreeg. Als mij nu voorgelegd zou worden dat ze denken dat ik naar zo’n kliniek zou moeten voor opname en behandeling zou ik het waarschijnlijk met beide handen aangrijpen. Maar fysiek en qua overprikkeling is het waarschijnlijk gewoon teveel, dus voor nu doe ik het met wat ik nu heb.
Wat betreft trauma, ja, ik heb trauma’s, mijn ouders waren onvoorspelbaar, fysiek (slaan, knijpen, stompen etc) en hadden totaal geen oog voor wat ik nodig had. Mijn vader was meer afwezig, mentaal ook vaak in gedachten verzonken. Mijn moeder worstelde met burn-outs en haar enorme perfectionisme. Ik had als kind vaak het gevoel in de weg te zitten. En daarnaast moest ik dus altijd op mijn hoede zijn want de boel kon zomaar ineens exploderen en dan moest ik echt rennen om te ontsnappen. Daarnaast ben ik op mijn 15e seksueel misbruikt, dat blijkt meer en meer ook enorm traumatisch geweest te zijn.
De schematherapie gaat wel over de dingen die ik als kind geleerd heb om te overleven en hoe dat nu nog zijn uitwerking heeft. Het is niet persé gericht op trauma’s. We praten wel over de traumatische dingen die er gebeurd zijn, dat op zich is wel al iets wat een beetje helpt. De erkenning dat wat er toen gebeurt is echt niet oké was. En dat ik mezelf altijd heb voorgehouden dat het mijn schuld was.
Die kritische kant wordt in de schematherapie dus de veeleisende of bestraffende ouder genoemd (dat zijn twee verschillende maar ze zitten in het zelfde ‘hokje’ zeg maar. En die is heel sterk aanwezig (bij mij, maar zo te lezen ook bij jou) en is continu bezig je op je kop te geven en te vertellen wat je allemaal niet goed doet. Die verzet zich ook tegen de therapie en vertelt je hoe waardeloos slecht je alles doet en zo. Maar je hebt dus ook nog andere stukjes in jezelf, stukjes die gezond zijn en wél willen dat het beter gaat en daarnaast heb je bijvoorbeeld ook stukjes die het kind in jou zijn. Het kwetsbare kind in mij is bijvoorbeeld ook erg aanwezig, omdat ik nooit gezien werd, omdat mijn ouders geen aandacht daarvoor hadden. Dat kwetsbare kind is bang en verdrietig, eenzaam, afhankelijk, klein en kwetsbaar, als je in dat stukje zit dan voel je de pijn en het gemis van vroeger weer, dan voel je je eigenlijk weer even dat kind dat pijn gedaan werd of genegeerd werd of tegen wie mensen zeiden dat ze vervelend en irritant was.
Ik had vandaag weer een gesprek, ik heb dus echt heel sombere dagen, de therapeut zag het ook gelijk aan mijn gezicht. Ik heb verteld wat er was en daarna wilde ze verder werken aan het boek van de schematherapie. Ik had echt zoiets van, ja joh prima, ‘t maakt allemaal niks uit en ik kan er toch niks mee. Heel negatief dus eigenlijk. Maar uiteindelijk had ik eigenlijk een heel fijn gesprek waarin ze me liet zien dat dat kwetsbare kind in mij nu eigenlijk vooral veiligheid en verbinding nodig heeft (dat zijn twee van de vijf basisbehoeften waaraan voldaan moeten worden bij een kind), dat er verdriet en angst is. En die bestraffende/veeleisende ouder in mij zegt dus continu lelijke dingen tegen dat kleine kwetsbare meisje. Dat is juist het tegenovergestelde van wat dat meisje nu nodig heeft. Dat die bestraffende ouder dus gewoon tegen mij zegt: je bent het niet waard, je kunt er beter niet meer zijn. Daar lijken de suicidale gedachten ook het meest vandaan te komen.
Het idee van de schematherapie is dat ik uiteindelijk ga leren die bestraffende ouder weg te sturen, dat ik kan gaan zeggen: “oprotten, aan jou heb ik niks, wegwezen” en in plaats van naar die ouder te luisteren dingen kan gaan inzetten om voor dat kind in mij te zorgen. Het is voor mij echt nog een ver van mijn bedshow hoor, ik vind het lastig te geloven dat ik daar ooit toe in staat zal zijn. Maar mijn therapeut is er van overtuigd dat ik dit kan en ergens geeft dat me ook wel hoop.
Wat ze vervolgens deed was het hebben over hoe ik nu, nu ik me zo slecht voel, voor dat kwetsbare kind kan zorgen, want dat is wat ik nu nodig heb. We hebben het vervolgens er over gehad welke dingen zouden kunnen helpen, een kopje thee zetten, een dekentje pakken, letterlijk zorgen voor warmte (genegenheid nodig) maar ook filmpjes kijken van katten of jonge dieren (warm gevoel opwekken), mijn kinderen knuffelen, iets creatiefs doen. Maar ook dingen doen waar dat kind in mij blij van wordt. Want dat stukje van de basisbehoeften, spontaniteit en spel, ook dat heb ik voor een deel moeten missen en is een behoefte die ik eigenlijk nog moet vervullen. Dus toen hadden we het over slijm met glitters maken, spelen met kinetic sand, vingerverven, koekjes bakken, voorleesfilmpjes op youtube kijken en meer van zulke dingen. Niet alles spreekt me aan, maar ik merkte dat ik door er over te praten wat ik nou leuk vond al een beetje een soort sprankje voelde van dat blije kind en ik merkte ook dat mijn sombere gevoel daar een beetje door verdreven werd.
Dus mijn ‘huiswerk’ voor deze week is om te proberen goed voor dat kwetsbare kind te zorgen en dingen te doen waar ze blij van wordt. (Nou succes zegt vervolgens een cynische stem in mijn hoofd)
Wat fijn trouwens dat je eindelijk meer te horen krijgt. Ik hoop dat ze je goed in beeld hebben gekregen en je een passende diagnose kunnen geven. Neem je K. mee naar dat gesprek?
Overigens kunnen mensen met ASS ook heel goed trauma’s hebben, het hoeft niet of/of te zijn. Ik snap dat jij het als voorbeeldje noemt hoor maar voor de zekerheid noem ik het toch even. Mensen met ASS hebben sowieso volgens mij vaker trauma’s omdat ze kwetsbaarder zijn. De behandeling van trauma’s bij mensen met ASS hoeft ook niet heel erg te verschillen, alleen is het wel belangrijk dat een behandelaar kennis heeft van ASS (bij intelligente vrouwen, dat zou als jij een diagnose ASS krijgt ook wel heel belangrijk zijn). Maar bijvoorbeeld emdr kan ook heel goed toegepast worden bij mensen met ASS.