21 Sep 2022 09:13 door Peinture
Tot een aantal jaar geleden had ik best veel vrienden. Maar ik merkte dat mijn prioriteiten en gevoelens aan het veranderen waren, vooral na het krijgen van ons 2e kind. Ik had minder ruimte (ook in mijn hoofd), om iedereen tevreden te houden. Er zijn toen op een korte periode wat vriendschappen opgehouden.
Eentje was met een groepje dat ik vaak zag, en we hadden een appgroep. Ik merkte eigenlijk al veel langer dat hun gedachten en uitingen niet (meer) bij mij aansloten. Ook werd er geen begrip getoond, vooral tegen het einde aan. Ik had 2 hele kleine kinderen en zij hadden geen kinderen, op 1 na die had 1 kindje maar die werd meer door de vader verzorgd. Ik heb op het eind 2x moeten afzeggen omdat de kinderen erg ziek waren. Ik kon ze natuurlijk ook gewoon achterlaten bij papa, maar ze waren gewoon echt beiden enorm ziek. We hebben zelfs 1 van die 2x dat ik heb af moeten zeggen de hap moeten bellen. Maar ik kreeg alleen maar verwijten over me heen etc. Toen is het een tijd later (ik heb het nog met 2 van de 3 los proberen te bespreken), toch "abrupt" afgekapt door mij, door wederom een groot onbegrip. Toen was ik er echt klaar mee. Mijn man was blij toen ik het heb afgekapt en sindsdien (al meer dan 3 jaar), voel ik nog steeds alleen maar heel veel opluchting, ik mis ze totaal niet.
Nog een voorbeeld. Een van mijn beste vriendinnen ging zich steeds vreemder gedragen. Ik probeerde te praten, of in ieder geval te laten weten dat ik er voor haar was. Maar ondertussen ging ik aan steeds meer twijfelen en ik vroeg me bij veel dingen af, wat heb ik toch gedaan? Vlak voordat corona begon waren we een avondje bij haar en haar man (we waren als 2 stellen met elkaar bevriend, mijn man is al vanaf geboorte met haar man bevriend). Ze gedroeg zich dus al tijden vreemd, maar die avond was bizar. Ik heb die nacht echt gehuild als een klein kind, omdat toen het besef van van alles kwam. Vanaf toen ben ik nog meer gaan nadenken en verwerken en kwam ik erachter dat ze eigenlijk heel toxisch was. Alles wat ik deed heeft ze wel bekritiseerd. Maar dan op een heel slinkse manier. En er was nooit echt diepgang, achteraf. Alles moest fun zijn. Met haar man hielden we contact, maar ja het was corona. En die stond ineens anderhalf jaar geleden op de stoep: Ik kan niet meer met haar leven, ik leef al al die tijd met een narcist. Ik was geschokt maar er viel zo veel op zijn plek toen. Ik had het grotendeels verwerkt maar toen kon ik het echt gaan afsluiten. Dit heeft wel veel impact op me gehad. Nu ben ik ook alleen maar opgelucht dat het voorbij is. Hij is zo lang mogelijk bij haar gebleven omdat ze kinderen hebben. Die kunnen zich nu een beetje redden op z'n minst en dat was zijn doel. Want voor de kinderen interesseert ze zich dus ook niet, ze wil doen wat zij leuk vindt.
Ik heb 1 beste vriendin, al 28 jaar. Dit is en blijft mijn beste vriendin tot de dood ons scheidt. Daar ben ik heilig van overtuigd haha. Ondanks mijn ervaringen met andere mensen geloof ik dit echt.
Ik heb ook nog een vriendinnengroepje, waar mijn beste vriendin ook bij zit. Dit is echt al jaren een fijn groepje met veel overeenkomsten in gedachtegang etc. Niemand had daar kinderen tot voor kort. Een van de vrouwen heeft nu ook een kindje.
Ik heb ook 2 goede vrienden. Een van die 2 is de ex-man van de narcist van hierboven. Door hem heb ik mijn man leren kennen, en we zijn al meer dan 20 jaar bevriend. Ik zie hem als een broer. Daarom was het een tijd ook extra hartverscheurend, omdat wij natuurlijk flinke zorgen om hem hadden. Maar hij is nu weer aan het opkrabbelen en het gaat goed.
De andere goede vriend is een collega van mijn man. Altijd gezellig met hem, wat we ook doen.
Daarnaast heb ik nog een vriendengroepje met alleen mannen, mijn man zit daar ook bij. Met hen doen we bord en kaartspellen avonden. Dat zijn (helaas) allemaal vrijgezelle mannen. Dus er is nog hoop op uitbreiding haha.
Daarnaast heb ik een hele goede band met een nicht van mij. Die zie ik ook als goede vriendin.
Daarnaast spreken we ook nog zo af her en der met mensen, en heeft mijn man best wel veel losse vrienden en nog een andere groep waar ik niet aan deelneem. Maar als het niet een van de bovengenoemde mensen is ga ik meestal iets voor mezelf doen als iemand langskomt voor mijn man.
En dan hebben we ook nog ouders en mijn man zijn broer met zijn gezin. En nog andere familiegelegenheden. Dus ik vind ons leven erg vol en ik ben blij dat ik nu alleen nog maar de waardevolle vriendschappen heb. Het kost nu geen moeite meer, deze mensen in mijn leven daar wil ik juist met alle liefde iets mee/voor doen. Ook omdat ik voel dat er altijd begrip is, voor wat dan ook. Ook vanuit de kindloze vrienden.
Wanneer is iemand een hele goede vriend. Als ik merk dat ik dingen over mezelf wil loslaten tegen deze persoon. En het ligt ook wel aan de persoon, wat ik vertel. Mijn beste vriendin weet bijna alles, we appen etc elke dag over de meest uiteenlopende dingen. Bij de mannen vriendengroep ga ik meestal niet over mijn eigen persoonlijke ik de diepgang in. We hebben wel vaker goede gesprekken overigens. Ook is een vriend iemand waar ik echt mezelf bij kan zijn. Dus stel mijn goede vrienden van hierboven staan ineens voor de deur en ik ben niet opgemaakt of niet netjes gekleed, dan hoef ik me niet om te gaan kleden in principe haha.
Hoe vaak ik/we iemand zien, daar zat voor corona wel echt een patroon in. Nu eigenlijk niet meer. Het loopt zoals het loopt. Ook heb ik tijdens corona een burn out en long covid gekregen, dus het is nu allemaal anders voor mijn gevoel.
Ik ben in principe een extravert persoon, maar wel een die me-time nodig heeft. Ik vind mezelf wel anders geworden na het krijgen van kinderen. Ik ben nu introvert, maar met een extraverte persoonlijkheid zodra er iemand in beeld is. Ik kan het niet uitleggen eigenlijk. Het is een gevoel. Het is geloof ik wel een lang verhaal geworden. Chapeau voor degene die het heeft gelezen!