Weet ze, maar samen is door haar erfelijke ziekte niet mogelijk. Sterker nog ze eerder had geweten, dat ze die erfelijke ziekte had dan was ze met haar ex ruim 8 jaar geleden niet eens begonnen aan kinderen. Echter toen wisten de diagnose niet. Haar dochter krijgt nu bijv. al een electrische fiets (op medische basis dus) want anders kan ze geen langere stukken fietsen en ook zit ze op een aparte school.

@ Carra, dat komt omdat een aantal mannen het helaas hebben verpest voor de rest. Oké, een buitenstaander zal niet weten dat het niet mijn dochter is als ik haar vanuit mijzelf een knuffel zou geven. Echter ik ben er best bang voor dat het anders wordt geïnterpreteerd. Ze noemt mij ook geen vader, maar altijd met mijn voornaam. Ik zou haar bijv. best een aai over haar bol geven als ze iets knaps heeft gedaan of zo. Dat is volgens mij iets vrij natuurlijks tussen ouder en kind, maar zelfs zoiets doe ik niet want ik ben op een aantal punten echt wel trots op haar. De ontwikkeling die ze in 1 jaar heeft bereikt is best mooi om te zien (ze leert momenteel lezen en schrijven), maar tegelijkertijd begint het dan ook wel eens te knagen aan mij want het lijkt mij wel mooi om dat mee te mogen maken met mijn eigen kinderen. Echter dat gaat waarschijnlijk nooit gebeuren en zo zullen er vast enorm veel (vrijgezelle) mannen zijn die ongewenst kinderloos blijven.

Ik zou er echt niks van denken als een stel met een kind allebei het kind knuffelen. Mijn broer knuffelt ook mijn kinderen, daar vinden mensen toch ook niks van?

Nee ik vind het inderdaad best een rare gedachte van je hoor Fred! Ik denk er helemaal niks van, zou het in jouw situatie lief vinden en juist denken dat het fijn is dat jullie een goede band hebben.

Inderdaad wat een gekke gedachte fred. Mijn man knuffelt ook altijd met onze nichtjes niemand die daar wat van denkt. Vind het wel verdrietig om te lezen van je kinderwens.

Fred dit is de zoveelste keer dat je het benoemd, maar ik vind het een hele rare gedachte. En je weet ook helemaal niet of een ander dat denkt, want een ander kan helemaal niet ruiken of jij je eigen kind, je nichtje of een bonuskind een knuffel geeft. Jij denkt het, het zit in je hoofd en ik vind het best ziekelijk dat je daar zo aan vast houdt.

Je zou je eigen dochter dus ook nooit knuffelen in het openbaar, want stel je voor dat iemand denkt dat het je buurmeisje is.

Ah ja haar ziekte maakt de situatie wel heel lastig Fred. Hopelijk kunnen jullie allebei vrede gaan vinden met de situatie zoals hij is. Lijkt me voor jou wel lastig. Sterkte hier mee. (dat meen ik oprecht, het klinkt altijd zo sarcastisch als je zoiets zegt maar bedoel ik helemaal niet zo).

Dat van het knuffelen vind ik ook een hele vergezochte gedachte en meer iets wat jij waarschijnlijk als moeilijk ervaart dan wat anderen er waarschijnlijk over denken.

Ja dit dus. En als jij denkt dat mensen dit van je denken heb je hele slechte mensen in je omgeving zeg. Daar zou ik dan eens kritisch naar kijken. Ik zou geen mensen in mijn kring willen hebben die mij daarvan zouden beschuldigen.

Ze beschuldigen mij niet, maar het is meer de media etc die ervoor zorgt. Bij een sportvereniging mag je bijv ook niet meer een kind aanraken zodat die een tafeltennisslag beter kan oefenen. Terwijl dat wel beter zou zijn voor een oefening.

Maar goed fijn om te horen van jullie dat ik mij er dus geen zorgen om hoef te maken.

Dat je de dochter van je vriendin zelfs geen aai over de bol durft te geven is best overdreven. Daar lijkt wel iets onder te zitten. Ik denk dat fysieke genegenheid (op een gepaste manier in jouw rol) juist heel goed is voor kinderen en dat ze dat missen als ze het niet krijgen. Dus eigenlijk is het erger als je het niet doet i.p.v. wel (met wederzijdse instemming en op een gepaste manier natuurlijk!!).

Ik snap deels wel dat je daar bewust van bent Fred. Alleen na een poosje hoop ik toch dat dat gevoel weggaat. Want idd wat Lot zegt.

Maar toen mijn zusje peuter was en kusje wilde van mij op de mond, ben ik daar ook bewust van geweest. (ik was over de 20 toen zij kwam.) Eerst ontweek ik toen ook enorm die kusjes. Maar dat voelde voor haar als een enorme afwijzing en dat is ook niet goed.

Maarrrrrr met een knuffel of aai over de bol heb ik nooit een probleem gehad.

Niet quoten graag.

Ik begrijp je ergens wel Fred. Ik vind het niet raar als je haar een knuffel geeft. Het is niet zomaar een kind maar het kind van je partner. Je bent dichtbij betrokken in haar leven. Ik geef de man van mijn moeder ook regelmatig een knuffel. Benoem je dat ook aan haar dat je trots op haar bent?

On topic: we wilden er 2, toen ik net bevallen (hormonen!) was wilde ik er wel 3. Het is er bij 1 gebleven door omstandigheden en daar ben ik helemaal oké mee nu en vooral heel dankbaar voor.

Ik wilde altijd twee kindjes. Toen de eerste werd geboren wilde ik nooit meer zwanger zijn dus wilde ik er maar eentje.
Toen werd ik onverwacht zwanger van de tweede en vonden we twee weer perfect.
Nu willen we eigenlijk allebei wel een derde omdat het met de eerste twee zo goed en makkelijk gaat. Enige wat ik niet zie zitten is nog eens zwanger zijn (maar dat heb ik er voor over) en de langetermijn financiele gevolgen van nog een kindje extra - want we willen ze wel wat 'meegeven' en kunnen helpen op dat gebied nu alles zo moeilijk wordt. Oh en de ruimte die we eigenlijk niet hebben maar aangezien we nu aan het verbouwen zijn komt er weer een mogelijke slaapkamer bij dus hebben we toch wel weer ruimte.

Ik wilde trouwens altijd op mijn 30e klaar zijn met kindjes. Ben nu 30 (was 6 dagen 30 toen de 2e werd geboren) dus dat is eigenlijk wel aardig gelukt als we het bij de vooraf bedachte 2 zouden houden.

Ik zou haar toch eens een knuffel geven, Fred. Op een moment dat dit goed voelt, of lekker tegen elkaar aanhangen op de bank. Niks geks aan, voor kinderen is dit juist belangrijk.

Wat moeilijk dat je worstelt met je eigen kinderwens en dat daar geen plek voor is binnen je relatie.

Ik wilde op mijn 18de graag moeder zijn. Maar dit riep ik als puber. Gelukkig ben ik er toen niet aan begonnen.
Mijn vorige vriend kreeg een kinderwens, maar ik voelde niets meer voor hem, ik was toen 23 jaar.
We zijn toen uitelkaar gegaan.
Vervolgens heb ik tegen vrienden gezegd, op mijn 30ste zou ik wel moeder willen zijn. Heb dan werk, woon samen met partner. Dus ja, alles is dan mooi op rit. Wel zou ik 2 kinderen willen, misschien 3.
Op mijn 25ste leerde ik mijn vriend kennen. Het klikte enorm en ging goed en besloten na 2,5 maand te gaan samenwonen. Mijn appartement zei ik op, en zo gingen wij samenwonen.
We waren 2,5 jaar samen toen wij over onze kinderwens spraken. Beide hadden we zoiets van, we zien wel hoe en wat, het moet ook lukken natuurlijk.
Ik stopte met de pil. Tijdens het gebruik van de pil had ik al enige tijd (jaren) last van buikpijn, hier waren al onderzoeken naar geweest, ze konden niet goed vinden waar het precies vandaan kwam, wel was 1 eierstok vergroot, maar of de pijn daar door kwam? Ook na het stoppen van de pil bleef pijn aanwezig.
Hierdoor wilde het, naar mijn idee, niet lukken om zwanger te worden. Ik kreeg vruchtbaarheid onderzoek en ook mijn vriend werd onderzocht. Beide geen afwijkingen, waarom wilde het dan toch niet lukken? In het jaar dat ik 29 werd kreeg ik de oproep voor het uitstrijkje. Ik had tussentijds bloedingen en iets zei me, de uitslag van het uitstrijkje is niet goed.
Het uitstrijkje liet ik doen en 3 dagen later belde de huisarts mij voor de uitslag. Het was inderdaad afwijkend.
Pap 3a cin2. Er volgde een behandeling en controles. Zou het dan kunnen dat onze kinderwens door dit alles niet in vervulling gaat?
Na uitstrijkje en onderzoeken bleef ik last van buikpijn houden, maar niemand kon de vinger erop leggen waar het door kwam.
We bleven proberen. Toen ik 30 was legden we het maar naast ons neer, een leven voor ons zonder kinderen was ook prima. Ik accepteerde de pijn die ik steeds had, wel kreeg ik bekkenbodem fysio.
Maar toen... Ik kreeg een hele rare steek in mijn buik, de dag voor ik ongesteld zou moeten worden. Ik klapte dubbel van de pijn en het duurde 5 minuten voor ik weer normaal kon functioneren. Iets in mij zei dat ik een zwangerschapstest moest doen. De volgende dag zou ik ongesteld moeten worden. Ik teste midden op de dag, was alleen thuis, moest naar fysio en ook werken. De test was binnen een minuut knal positief! Hoe dan? We waren gestopt met het proberen, hadden de wens toch naast ons neergelegd?
3 weken later hadden wij onze eerste echo, ik was toen iets meer dan 7 weken zwanger, dit meteen aangevraagd bij de gynaecoloog, omdat ik daar al een poos kwam voor onderzoeken.
Jawel! Ik was echt zwanger. Niet van 1 kindje, maar van een tweeling. Dus zwanger zijn op mijn 30ste is toch gelukt, maar meteen van 2 moest wel landen. Dat landen heeft het de hele zwangerschap niet gedaan overigens. Op mijn 31ste bevallen van 2 prachtige meisjes.
Deze 2 zijn onze enige kinderen. Ik was meteen wel klaar. Mijn vriend heeft nog wel een poos rondgelopen voor een evt. 3de.
Maar omdat het lang duurde voor ik zwanger raakte en omdat de zwangerschap ruk was + helse bevalling + 4 weken ziekenhuis in en uit, na de bevalling, heeft hij dit ook laten varen. Kans op nog een meerlingzwangerschap is bij mij heel groot, dit wil ik allemaal niet.
Na zwangerschap kwam mijn buikpijn ook weer terug. Ik weet nu wat het is, zonder dat dit vastgesteld is door arts/specialist. Ik voel mijn eisprong altijd.

Ik wilde altijd 1 of 2 kinderen, inmiddels heb ik 2 dochters. Na de eerste hebben we lang getwijfeld en de tweede was erg moeilijk om zwanger te raken, uiteindelijk IUI. Ik wilde ook graag een zoontje maar na de geboorte van mijn jongste dochter ben ik gescheiden (en ik denk dat een derde er sowieso niet in zat).

Inmiddels heb ik een relatie met een man met 3 kinderen waarvan 2 dochters en 1 zoon. In totaal hebben we nu samen dus 5 kinderen, een flink gezin. We hebben een huis gekocht en gaan als samengesteld gezin verder. De kinderen voelen nog niet als mijn kinderen maar ik ziende heel graag en verwacht dat dit de komende jaren nog verder zal groeien.
Dus ik heb meer kinderen inmiddels dan ik in de basis had gedacht.

Archie, je schrijft zo leuk en enthousiast

Ik wilde tussen de 0 en 2 kinderen. Ik was niet zeker van mijn kinderwens, mijn man gelukkig wel en daarom gingen we er uiteindelijk toch vol overtuiging voor. Dankbaar en zo blij dat onze dochter gekomen is

Ik wilde altijd graag 3 kinderen, mijn man wilde er maar 2 (zeker nadat de jongste een huilbaby bleek te zijn).

Mijn schoonzus en mijn broers hebben ook allemaal 2 kinderen. Als 1 van hen toch voor een 3e gaat zal dat toch wel even steken bij mij denk ik, maar eigenlijk is het goed zo.

Fred, wat jammer dat jij je genegenheid niet durft te tonen, dat ze je met je voornaam aanspreekt is heel normaal. Maar een knuffel of een aai over haar hoofd is ook normaal. Dat doe ik bij mijn neefjes ook.

Fred, je bent nu al best een tijdje samen met je vriendin toch? Dan vind ik het al helemaal niet meer gek om haar dochter te knuffelen ofzo.

Ik heb altijd wel het gevoel gehad dat ik ooit een kindje zou willen, maar geen enorme kinderwens zeg maar. Toen ik ongeveer 6 jaar samen was met mijn vriend, raakte ik door de pil heen zwanger. Dat was een grote verrassing want de artsen zeiden tegen vriend dat de kans groot was dat hij na al zijn chemo behandelingen onvruchtbaar was geworden.
Maar wat een prachtige verrassing❤️

Ik zou graag wel een broertje of zusje willen voor zoon, maar de zwangerschap was heftig en de bevalling had vervelende complicaties, dus ik durf niet.

Ik wilde altijd 2 kinderen, met een kleine misschien naar 3. Man vond 2 wel genoeg.
En ik wilde ze het liefst wat jonger, voor mijn 30e.
Dat is bij de eerste 2 gelukt, ik was 25 bij de eerste en 28 bij de tweede. Maar toen de tweede 2,5 was (en ik net 31) begon het bij mij toch te kriebelen voor een 3e. Veel gesprekken met man volgden en uiteindelijk besloten we er in de zomer voor te gaan en was ik vrijwel gelijk zwanger. Toen ik net twee weken 32 was werd de derde geboren.

Het is zo leuk, de dynamiek van 3 kinderen.
Het is wel wat drukker, maar dat komt nu meer doordat ze als dreumes meer zorg nodig heeft.
Dat wordt alleen maar anders met de jaren, heb ik al twee keer mogen ervaren.
Ik vind het heel gezellig met zijn vijven en zou niet anders willen.

Deze reactie kan ik zo kopieren. Precies mijn verhaal. Uiteindelijk dus mama van 1 prachtige zoon. Inmiddels 5 jaar.