Whatever schreef:Polly Dot schreef:Whatever, wat zijn voorbeelden van dingen waar je tegenaan loopt?
Nu naast af en toe irritatie over domme vragen/traag begrip/het niet snappen van je grapjes door anderen niet veel meer, maar concrete voorbeelden van vroeger:
- op de basisschool ABSOLUUT geen aansluiting bij leeftijdsgenootjes (gepest, trok naar volwassenen/dieren toe), achteraf ook pech met mijn klas, geloof dat ik de enige ben die naar het vwo is gegaan destijds (en toen ook nog de plusklas)
- het zelf vaak beter weten en daar dan ook naar handelen, ik heb altijd geweigerd dingen volgens een ander zijn mening te doen als ik wist dat dat fout was. Dan ben je dus al snel een betweter (staat in mijn rapport van de kleuterschool over samenwerken al haha "ze weet het zelf vaak beter; ze heeft ook vaak gelijk"). Dit is iets waar ik zelfs op het WO nog tegenaan liep. Hangt ook af van de mensen met wie je samenwerkt, er was op een gegeven moment in ons derde jaar een vak en toen moest een meisje toegevoegd worden aan ons groepje en die zei "ik wil niet bij Whatever want dan moet alles zoals zij dat wil (wat echt helemaal niet waar is, maar ik zal er inderdaad geen fouten in laten staan waarvan ik weet dat het fout is als mijn naam er ook onder staat)", dan had je ook wel weer een ander die dan zei "nou, ik ben blij dat ik bij Whatever zit, want zij werkt altijd heel hard en ik weet nu al dat we wel een 8 of hoger krijgen".
- dingetjes waar ik op de basisschool ook tegenaan liep was "slimmer zijn dan de leraar". Het viel je op als die een fout maakte en als kind ben je dan nog pure onschuld van "maar meester, vorige week zei u nog a en nu zegt u b" en dan kreeg je natuurlijk een "je hebt gelijk, ik maak een fout, wat goed van je dat je dat zag" van de leraar en die werd je de 28e keer door klasgenoten ook niet in dank afgenomen
- dat had ik trouwens zelfs bij vwo biologie op het sprintvwo nog, precies een vak waar ik in excellereerde en heb wel vaker dingen gehoord als "weet niemand het, laten we het Whatever eens vragen, die weet het vast wel" en dan af en toe geef je antwoord (want jezelf dommer voordoen dan je bent is ook echt niet leuk) en soms ook niet, maar al met al vinden de meeste andere klasgenoten het niet leuk.
- ook de combinatie van veel afwezig zijn en wel bijna altijd het hoogste cijfer van de klas hebben kon voor problemen zorgen (met name op het HBO, om een of andere reden stonden onze tentamencijfers soms ook nog eens met studentnummer én naam op de uitslag). Daar heb ik destijds hier ook wel eens over geklaagd wat je daar nou mee moet. Mensen vragen "ik had een 6, wat had jij?" of "hoe heb je het gemaakt" en dan zeg je "wel goed" en vaak wordt er gewoon doorgevraagd naar een cijfer. Anyway, sommige mensen vinden dat geen probleem (heb ook wel mensen gehad die er geintjes om maakten en ruzie maakten wie er naast mij mocht zitten met tentamen om af te kijken haha, maar ik heb ook wel mensen gehad die er nare opmerkingen om maakten)
- op middelbare school (havo/vwo klas doordat ik ruim slim genoeg was maar op andere vlakken ondersteuning miste) eigenlijk zelfde verhaal. Met name de aansluiting missen, andere interesses en gesprekken en humor. Dat in combinatie met met je kop boven het maaiveld uitsteken in de klas, resulteerde vaak weer in pesterijtjes. Eigenlijk allemaal kleine dingetjes, maar dit soort dingetjes dus.
Ohhhh, wat heb ik me in mijn tienerjaren geërgerd aan jongens waar ik een afspraakje mee had die dan gingen zeggen hoe slim ik was. Verschrikkelijk vond ik dat, was ik weeeeeeeer dat slimme meisje" en ik wilde juist dat leuke, mooie, grappige, weetikwat meisje zijn. Heb jarenlang mijn intelligentie alleen maar als een minpunt gezien. Ik denk nog steeds best vaak dat ik een stukje dommer ook een stukje gelukkiger zou zijn.
Het zijn eigenlijk kleine dingetjes en (zoals ik gelukkig nu ik ouder ben en in een andere omgeving zit) ook sterk afhankelijk van je omgeving, maar als je dit soort dingen jarenlang meerdere keren per dag meemaakt. Dan merk je dat wel. Eigenlijk was/is de aansluiting bij anderen het grootste probleem. Eigenlijk heb ik dat nooit gehad, mijn hele jeugd als kind trok ik naar volwassenen toe en in de puberteit ook nog. Mensen van mijn leeftijd voerden andere gesprekken en daar was ik niet in geinteresseerd en zij waren niet in mijn gesprekken geinteresseerd. Pas een jaar of 4 geleden toen ik WO studeerde, mensen leerde kennen binnen mijn honourstraject (dat zijn ook mijn 2 beste vriendinnen nu) en via mijn inhoudelijke studentenvereniging waar toch ook wel slimmeriken rondlopen, heb ik pas het idee dat ik MEZELF kan zijn en dat er ook mensen zijn die die Whatever hartstikke leuk en grappig vinden (en tegenwoordig merk ik het té slim zijn dus eigenlijk alleen nog in kleine dagelijkse irritaties).
Wowwwww, alsnog een heel lang verhaal haha. Zit me stiekem toch nog altijd wel hoog. Ik heb zoveel jaren aan mezelf getwijfeld en je kunt je niet voorstellen wat een opluchting en geluk het geeft om te weten dat je WEL gewoon sociaal normaal bent en hartstikke goeie vriendschappen kunt opbouwen met mensen die simpelweg meer in je straatje passen.
Whatever schreef:Haha, nee hoor.. Kan me ergens ook wel voorstellen dat dat ook zo'n randje opschep topic was. ;)
Intoxicated schreef:Ik heb juist heel erg het gevoel dat mensen mijn 'dommig' vinden. Eerder vond ik dat niet erg, maar de laatste tijd stoor ik mezelf daar steeds meer aan. Ik weet alleen niet of het waar is, het voelt voor mij gewoon zo.
Zoals ik in een van die andere topics schreef weet ik veel van nutteloze zaken. Ik hou gewoon van gekke weetjes etc. en sla allemaal van dat soort rommel op. Waar ik zelf nooit onderzoek zou doen naar iets economisch of krantenberichten zou lezen die over economische zaken gaan.
Het is gewoon jammer want ik kan best goed leren (al zeg ik het zelf), maar ik ben in mijn omgang gewoon niet zo interessant denk ik haha.
Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers