27 Nov 2022 20:47 door Pompoen
Even een update hier, het gaat echt helemaal niet goed. Ik zit echt op het randje tegen opname aan.
Dinsdag had ik de intake bij de andere organisatie, het was een heftig gesprek en eigenlijk had ik er enorm naar toegeleefd en het ‘volgehouden’ tot dat moment. En toen kreeg ik te horen dat de kans groot was dat ze me daar niet als patiënt aan wilden nemen omdat ik niet ‘zwaar’ genoeg ben qua casus. En ja als ik naar hun patiëntenbestand kijk dan klopt dat waarschijnlijk, maar het sloeg even alle hoop op snelle en uitgebreidere hulp de bodem in.
De dagen daarna was ik erg verdrietig en nam de somberheid al mijn gedachten over. Donderdag ging het slecht, mijn suïcidale gedachten namen de boel steeds meer over en ik voelde me echt niet veilig met mezelf. ‘S avonds hadden mijn man een goed maar verdrietig gesprek met de conclusie dat we aan de bel moesten trekken. Op vrijdagochtend heeft hij dat gedaan bij mijn eigen ggz. Maar jeetje wat een gedoe zeg, eerst kreeg hij niemand aan de lijn, toen uiteindelijk de mededeling dat ze niemand hadden, toen werd hij een beetje boos en werden we uiteindelijk teruggebeld door een regiebehandelaar, die kwam vervolgens tot de conclusie dat het echt niet goed ging en stuurde ons naar de huisarts. De huisarts belde vervolgens, niet mijn eigen trouwens want die was vrij, ze wilde me op het spreekuur zien maar er was pas om 15 uur plek bij een andere huisarts. Dat was om 12 uur, dus weer een hele tijd wachten, ik wilde het liefst verdwijnen.
Om 15 uur bij een onbekende huisarts, die tot de conclusie kwam dat het helemaal niet goed ging en ze de crisisdienst wilde bellen. Dat had mijn man om 9 uur al gezegd tegen die ggz-lui. Vervolgens na een tijdje wachten in de wachtkamer de mededeling dat ze ons zou bellen als de crisisdienst had gebeld want dat kon nog wel een tijdje duren. Ze wilden eerst met mijn eigen ggz overleggen en dan met de psychiater en dan zouden we weer gebeld worden.
Om 17 uur belde de huisarts, we zouden dezelfde dag nog gezien worden door de crisisdienst, waarschijnlijk om 20 uur (en in een andere woonplaats) maar de crisisdienst moest eerst zelf nog met ons bellen.
Om 19 uur werden we gebeld door de crisisdienst dat we inderdaad om 20 uur daar terecht konden. Om 19.30 u werden we gebeld dat het nog minstens een uur zou duren. Uiteindelijk was ik daar om 20.45 u en heb ik een heel lang gesprek gehad samen met mijn man, de psychiater en een psychiatrisch verpleegkundige. Eigenlijk was de conclusie dat het echt niet goed ging maar dat ze zich afvroegen of opname voor mij een goed idee was. De afdeling waar ze aan zaten te denken neemt niet meer op buiten kantooruren dus eigenlijk was de optie voor opname daarmee van de baan. Uiteindelijk is er wat geschoven in mijn medicatie en hebben we afgesproken het thuis te proberen met duidelijke afspraken. Dat kon alleen omdat mijn man dat ook wel aandurfde omdat ik altijd heel eerlijk ben. En verder ben ik aangemeld voor Intensive Home Treatment, dat is in principe met elke dag iemand die bij je thuis komt en veel kortere lijntjes. Ik heb daar goede ervaringen mee en zou het fijn vinden als het daarmee lukt. Helaas is er een wachttijd van 1-2 weken. As woensdag heb ik weer een afspraak met mijn eigen psychiatrisch verpleegkundige en moeten we gaan kijken hoe ik die tussentijd door kom.
Mijn man werkt komende dagen vanuit huis, brengt en haalt mij naar mijn afspraken en houd me in de gaten. Alle pillen, scherpe messen en mijn fietssleutels zijn ‘weg’ op mijn verzoek. Daarmee voel ik me thuis redelijk veilig voor mezelf. Helaas heb ik nog steeds continu gedachten over wat ik nog wil doen en afmaken voor ik dood ga en wat ik in de afscheidsbrieven ga zetten. Het gaat dus duidelijk niet goed, maar de concrete plannen zijn dus even van de baan, omdat de mogelijkheid er niet is zo. En ergens hoop en geloof ik nog steeds dat het ook wel weer beter kan worden, maar het duurt vreselijk lang en ik weet gewoon niet zo goed of ik dat wel vol kan houden.
Het enige ‘voordeel’ van deze crisis is waarschijnlijk dat ik nu wel ‘sneller’ hulp krijg. Ik ga het allemaal nog zien, ik leef op het moment zoveel mogelijk met de dag, anders slokt dat grote donkere monster me helemaal op, ik kan me amper voorstellen dat het morgen wel leefbaar is, dus dan maar bezig met nu en vandaag leefbaar maken. Het lukt, een beetje, maar het lukt.