Dubbele gevoelens voor mijn man en een vriend
Hi allemaal, bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om mijn topic te openen.
Ik zal het verhaal zo kort mogelijk proberen te houden. Ik ben 25, getrouwd sinds 1,5 jaar en daarvoor hadden we zo'n 4 jaar een relatie.
Mijn man is geen slecht persoon, laat ik dat voorop stellen. Ons leven samen is zo slecht nog niet. We wonen samen in het buitenland en hebben meerdere toekomst plannen hier. Echter ben ik een half jaar geleden achter iets gekomen waar ik (achteraf gezien) liever niet achter was gekomen. Eerder in onze relatie is hij meerdere malen met dezelfde meid vreemd gegaan. Al weet ik dat dat jaren terug is gebeurd, zat het me natuurlijk niet lekker. Had ik hem moeten verlaten op het moment dat ik er achter kwam? Geen idee. Net getrouwd, super plannen aan het maken voor de toekomst, op dat moment ondanks de pijn en het weet deed ik dit niet.
En je weet het, wanneer je iemand vergeeft voor vreemdgaan, moet je hier niet meer over beginnen, anders had je diegene beter niet kunnen vergeven. Toch? Pijn voelen lijkt me redelijk, maar het steeds op brengen niet. Ik denk dat ik hierdoor hem inderdaad wel heb vergeven, maar echt 100% van hem houden doe ik denk ik niet meer. Anders, in ieder geval. Ik kijk anders tegen hem aan en merk dat ik me sinds die tijd gewoon weg anders voel tegen over hem. Ik kan het gevoel moeilijk beschrijven. Ik weet wel dat ik van hem hou, dat ik een goede vriend aan hem heb, maar dat ik mogelijk toch een soort muur heb opgebouwd die niet te doorbreken viel het afgelopen half jaar. Fysiek voel ik me (bijna) niet meer aangetrokken. Ik denk dat dat in verband staat met de rest.
2 maanden terug leerde ik een jongen kennen, puur vriendschappelijk. We zaten op dezelfde trein voor 2,5 uur en hadden heel wat gemeenschappelijke interesses. Uitgepraat kwamen we niet. Na onze reis wisselde we gegevens uit, we woonden namelijk ook nog eens toevallig in het zelfde land. Sindsdien hebben we contact over en weer op Whatsapp, sporadisch. Het verbaasd me dat 2 mensen zoveel gemeenschappelijke interesses kunnen hebben. We hebben het allebei druk, vandaar het sporadische contact, maar contact is er bijna elke dag wel en dan komen alle onderwerpen voorbij, waar we allebei dezelfde visies en interesses over delen.
Ik dacht niet verliefd te kunnen worden op een ander, maar blijkbaar is dat er toch tussen door geslipt. Begrijp me niet verkeerd, het is normaal totaal mijn type niet en ik heb meerdere mannelijke vrienden waar ik nooit wat voor heb gevoelt. Dit zag ik dus ook niet aankomen. Een knappe man is het zeker, maar het is het soulmate gevoel dat me zo aantrekt. Al onze gesprekken zijn altijd vriendschappelijk, hij weet namelijk sinds de treinreis al dat ik getrouwd ben.
Vandaag vroeg hij of ik binnekort tijd heb om een koffie te drinken, hier heb ik nog niet op gereageerd. Een koffie drinken met een vriend hoort te kunnen, maar niet met een man waar je gevoelens voor begint te krijgen, denk ik. Het schuldgevoel overvloeid. Naar mijn man toe, naar mij zelf. Maar ook naar hem, omdat ik niet weet of ik deze vriendschap zo voort kan zetten.
Ik betrap mezelf erop dat ik mezelf soms afvraag hoe het gelopen zou zijn, als ik gewoon weg was gegaan toen ik hoorde dat mijn man vreemd was gegaan. En ook dan overmand het schuldgevoel me. Mijn man en ik kijken tegen veel dingen anders aan, niet al onze toekomst plannen zijn gelijk, laat ik het zo zeggen. Nooit aan geirriteerd, tot dat ik iemand leerde kennen die wel precies dezelfde visies deelt en die hetzelfde tegen het leven aan kijkt als ik. Ik zit in dubio. Over of ik de koffie afspraak moet aanvaarden, of ik de gehele vriendschap moet stop zetten, of ik m'n kop erbij moet houden en moet proberen vol voor mijn man te gaan en de muur zien af te breken. Ik weet het niet. Misschien kan iemand hier mij wat meer verstand aan praten.
Sorry voor het lange verhaal, maar opgelucht en wel. Dat moest er uit.
Ik zal het verhaal zo kort mogelijk proberen te houden. Ik ben 25, getrouwd sinds 1,5 jaar en daarvoor hadden we zo'n 4 jaar een relatie.
Mijn man is geen slecht persoon, laat ik dat voorop stellen. Ons leven samen is zo slecht nog niet. We wonen samen in het buitenland en hebben meerdere toekomst plannen hier. Echter ben ik een half jaar geleden achter iets gekomen waar ik (achteraf gezien) liever niet achter was gekomen. Eerder in onze relatie is hij meerdere malen met dezelfde meid vreemd gegaan. Al weet ik dat dat jaren terug is gebeurd, zat het me natuurlijk niet lekker. Had ik hem moeten verlaten op het moment dat ik er achter kwam? Geen idee. Net getrouwd, super plannen aan het maken voor de toekomst, op dat moment ondanks de pijn en het weet deed ik dit niet.
En je weet het, wanneer je iemand vergeeft voor vreemdgaan, moet je hier niet meer over beginnen, anders had je diegene beter niet kunnen vergeven. Toch? Pijn voelen lijkt me redelijk, maar het steeds op brengen niet. Ik denk dat ik hierdoor hem inderdaad wel heb vergeven, maar echt 100% van hem houden doe ik denk ik niet meer. Anders, in ieder geval. Ik kijk anders tegen hem aan en merk dat ik me sinds die tijd gewoon weg anders voel tegen over hem. Ik kan het gevoel moeilijk beschrijven. Ik weet wel dat ik van hem hou, dat ik een goede vriend aan hem heb, maar dat ik mogelijk toch een soort muur heb opgebouwd die niet te doorbreken viel het afgelopen half jaar. Fysiek voel ik me (bijna) niet meer aangetrokken. Ik denk dat dat in verband staat met de rest.
2 maanden terug leerde ik een jongen kennen, puur vriendschappelijk. We zaten op dezelfde trein voor 2,5 uur en hadden heel wat gemeenschappelijke interesses. Uitgepraat kwamen we niet. Na onze reis wisselde we gegevens uit, we woonden namelijk ook nog eens toevallig in het zelfde land. Sindsdien hebben we contact over en weer op Whatsapp, sporadisch. Het verbaasd me dat 2 mensen zoveel gemeenschappelijke interesses kunnen hebben. We hebben het allebei druk, vandaar het sporadische contact, maar contact is er bijna elke dag wel en dan komen alle onderwerpen voorbij, waar we allebei dezelfde visies en interesses over delen.
Ik dacht niet verliefd te kunnen worden op een ander, maar blijkbaar is dat er toch tussen door geslipt. Begrijp me niet verkeerd, het is normaal totaal mijn type niet en ik heb meerdere mannelijke vrienden waar ik nooit wat voor heb gevoelt. Dit zag ik dus ook niet aankomen. Een knappe man is het zeker, maar het is het soulmate gevoel dat me zo aantrekt. Al onze gesprekken zijn altijd vriendschappelijk, hij weet namelijk sinds de treinreis al dat ik getrouwd ben.
Vandaag vroeg hij of ik binnekort tijd heb om een koffie te drinken, hier heb ik nog niet op gereageerd. Een koffie drinken met een vriend hoort te kunnen, maar niet met een man waar je gevoelens voor begint te krijgen, denk ik. Het schuldgevoel overvloeid. Naar mijn man toe, naar mij zelf. Maar ook naar hem, omdat ik niet weet of ik deze vriendschap zo voort kan zetten.
Ik betrap mezelf erop dat ik mezelf soms afvraag hoe het gelopen zou zijn, als ik gewoon weg was gegaan toen ik hoorde dat mijn man vreemd was gegaan. En ook dan overmand het schuldgevoel me. Mijn man en ik kijken tegen veel dingen anders aan, niet al onze toekomst plannen zijn gelijk, laat ik het zo zeggen. Nooit aan geirriteerd, tot dat ik iemand leerde kennen die wel precies dezelfde visies deelt en die hetzelfde tegen het leven aan kijkt als ik. Ik zit in dubio. Over of ik de koffie afspraak moet aanvaarden, of ik de gehele vriendschap moet stop zetten, of ik m'n kop erbij moet houden en moet proberen vol voor mijn man te gaan en de muur zien af te breken. Ik weet het niet. Misschien kan iemand hier mij wat meer verstand aan praten.
Sorry voor het lange verhaal, maar opgelucht en wel. Dat moest er uit.