Oh, ik heb zo'n verschrikkelijk harde schop onder m'n kont nodig, ik zit me volgens mij verschrikkelijk druk te maken om dingen die ik gewoon op z'n beloop zou moeten laten gaan.
Ik ben heel onzeker in het aangaan en 'opstarten' van nieuwe contacten. Als het allemaal eenmaal loopt en ik weet wat ik aan de ander heb is er helemaal niets aan de hand, maar de opbouwende fase vind ik zo moeilijk en ik weet mezelf dan geregeld geen houding te geven. Toen ik eerder dit jaar van groep switchte, andere collega's, veranderde ik van een uitbundig persoon op m'n oude groep naar een stil en teruggetrokken persoon op m'n nieuwe groep. M'n mening laten gelden vind ik bijvoorbeeld moeilijk, ik praat liever met de rest mee. Ik ben nu een halfjaar op die groep werkzaam en eigenlijk kan ik pas sinds mijn vakantie afgelopen november zeggen dat ik geaard ben en ik mezelf als volwaardig persoon mee zie werken.

Maar ook in vriendschappen. Een tijdje terug heb ik iemand leren kennen met wie het best leuk klikt en eigenlijk hebben we vrij regelmatig contact. Paar keer per week een appje, eens in de week/twee weken gezellig bijkletsen. Gewoon leuk. Maar toch ben en blijf ik onzeker. Ben ik wel gezellig genoeg, als een whatsappgesprek ineens stilvalt, heb ik iets verkeerds gezegd, etc etc. Moet ik niet teveel initiatief tonen, kom ik anders niet te opdringerig over (en dus hou ik me dan maar gewoon stil, nee, handig ). Ik vind het gewoon heel lastig. Wat bij een ander waarschijnlijk vanzelf gaat, daar denk ik honderd keer over na. Ik vind het gewoon sowieso weer erg fijn om zo'n vriendschappelijk contact te hebben, dat ik gewoon bang ben het te verpesten en dat ik het straks weer kwijt ben. Maar misschien verpest ik het ook wel gewoon door zo onzeker te zijn, wat helemaal nergens voor nodig is. Want op sommige momenten lukt dat rationeel kijken wel, maar vaak denk ik ook te moeilijk. Ik moet denk ik ook wel een beetje wennen aan de manier van contact. Voorheen met vriendinnen had ik wel dagelijks contact, maar nu dus niet. Eigenlijk vind ik dat ook helemaal niet zo nodig, maar wanneer besluit je dan wel iets van je te laten horen en wanneer niet. Ze heeft ook een gezin, druk gezinsleven, haar leven dus anders ingedeeld dan ik en ook daar probeer ik wel rekening mee te houden.
Ze weet trouwens wel van mijn onzekerheden af en probeert daar op haar beurt weer rekening mee te houden, gelukkig niet door dagelijks te whatsappen, maar wel door even te benadrukken dat het écht wel oké zit of een app-gesprekje af te sluiten met 'tot maandag ', om aan te geven dat ze de afspraak heus niet vergeten is.

Het gekke is dat ik dit eigenlijk pas sinds kort heb. Of nouja, ik heb het altijd al wel gehad, maar nu is het zo heftig dat ik geregeld moet lachen om m'n eigen onzekerheid. Doe niet zo raar, denk ik dan. In de relatie met m'n vriend heb ik het ook, al wordt dat nu echt minder. Mag ook wel natuurlijk, maar zelfs nu ervaar ik het nog op sommige punten. Gelukkig weet ook hij er goed mee om te gaan en stelt hij me gewoon gerust en zet me af en toe gewoon weer even met beide benen op de grond.

Herkenbaar?

Niet quoten, en ik denk dat ik dit topic niet laat staan, en hem over een paar dagen verwijder.